Dezinformacja. Były szef wywiadu ujawnia metody dławienia wolności, zwalczania religii i wspierania terroryzmu

Recenzje książki: Dezinformacja. Były szef wywiadu ujawnia metody dławienia wolności, zwalczania religii i wspierania terroryzmu (4) Poniższe recenzje mogły powstać po przekazaniu recenzentowi darmowego egzemplarza poszczególnych utworów bądź innej zachęty do jej napisania np. zapłaty.

1. Tygodnik Do Rzeczy Piotr Zychowicz; 2016-05-30

   Pamiętają państwo "Czerwone horyzonty"? To wydana w Polsce krótko po upadku komunizmu książka łona Pacepy, byłego szefa tajnych służb komunistycznej Rumunii. Pacepa w 1978 r. porzucił służbę czerwonym i przeszedł na stronę wolnego świata. Wściekły Ceauęescu wydał na niego dwa wyroki śmierci i ogłosił, że ten, kto przyniesie mu głowę Pacepy, otrzyma 2 mln dol. Po milionie dorzucili Jaser Arafat i Muammar Kaddafi. Zlecenie na uciekiniera miał dostać najsłynniejszy terrorysta zimnej wojny "Carlos" - "Szakal". Całe szczęście Pacepa znalazł się pod ochroną CIA. "Czerwone horyzonty" obnażyły przerażające kulisy reżimu Ceausescu. Kiedy dyktator został postawiony przed sądem i rozstrzelany, sporą część zarzutów przeciwko niemu zaczerpnięto właśnie z "Horyzontów".
   Teraz, po upływie ćwierć wieku, łon Pacepa powrócił. Wydawnictwo Editio wydało jego znakomitą "Dezinformację". Rzecz dotyczy dezinformacji uprawianej przez komunistów. A w tej dziedzinie - trzeba im to przyznać - czerwoni byli prawdziwymi mistrzami. Do perfekcji opracowali metody wprowadzania w błąd całych społeczeństw. Oczerniania jednych, a wybielania innych. W książce sporo miejsca poświęcono jednej z najbardziej udanych tego typu operacji - czyli wykreowaniu czarnej legendy Piusa XII. To bowiem w wyniku machinacji KGB papież, który uratował tysiące Żydów, wyrósł na "hitlerowskiego kolaboranta, który był obojętny wobec Holokaustu". Był to element szerszej wojny prowadzonej przez Kreml z Kościołem katolickim. acepa pokazuje, w jaki sposób bolszewicy manipulowali historią. Jak wykorzystywali europejskich pożytecznych idiotów do wykreowania ludobójczego Związku Sowieckiego na "miłującą pokój demokrację", a Stany Zjednoczone na "totalitarną dyktaturę". To również Sowieci skierowali sporą część świata islamskiego przeciwko Zachodowi, za co płacimy do dzisiaj. "Dezinformacja stała się plagą naszego współczesnego życia" - pisze Pacepa. I nie ma na myśli tylko czasów sowieckich. Chociaż bowiem Imperium Zła nie istnieje już od ćwierć wieku, to Rosja Putina chętnie korzysta ze starych, sprawdzonych metod. Sporo na ten temat czytałem, ale przykłady podane przez Pacepę są po prostu szokujące.

2. moznaprzeczytac.pl Paweł Marek; 2016-02-02

   „Kłamstwo powtarzane tysiąc razy, w końcu staje się prawdą”. Słowa wypowiedziane ponad siedemdziesiąt lat temu przez Joshepa Goebellsa, naczelnego architekta ideologii nazistowskiej, która sprowadziła do życia najstraszniejszy z czasów, nadal są aktualne. Wystarczy rozejrzeć się wokół by to zobaczyć, jednak nikt nie chce patrzeć. Telewizja karmi nas co dzień informacjami, które nie mają na celu nic innego poza tym, żebyśmy stali się potulnymi konsumentami propagandy, przysłowiowy wilk w owczej skórze. Stacje radiowe wtórują temu w najlepsze, wysyłając w eter setki sprzecznych informacji, mających na celu dalsze ogłupianie ludzi. Internet, pomimo tego, że jest uznawany za ostoję wolnego słowa nie jest inny i nigdy nie będzie. Każda informacja dostępna zwykłemu człowiekowi jest skrupulatnie sprawdzana i aprobowana. Żyjemy w złudnej nadziei, że jest inaczej. To, że nie siedzimy w klatkach, nie znaczy, że jesteśmy wolni. Wielu ludzi woli myśleć, że propaganda jest melodią przeszłości Zimnej Wojny, która przecież odeszła w niepamięć. W całym tym szale konsumpcyjnego stylu życia zapominamy, że propaganda odnosi się do każdej dziedziny życia, i jest skrupulatnie wtłaczana w nasze umysły.
   
   Książka „Dezinformacja” napisana przez gen. Iona Mihaia Pacepa oraz prof. Ronalda J. Rychlaka skupia się na elemencie propagandy wykorzystywanym przez Związek Radziecki. Pomimo tego, że kraj ten już nie istnieje, według autorów, pozostał schemat działania tegoż tworu politycznego. Głównym fundamentem dla powstania całej książki jest sam Pan Pacepa, który jest: „Byłym zastępcą szefa organizacji służby wywiadowczej w Rumunii i doradcą prezydenta Nicolae Ceaușescu”. Pan Ceaușescu był dyktatorem tegoż kraju w latach 1967 – 1989. Według informacji zebranych w książce, głównie dzięki wiedzy Pana Pacepy, Ceaușescu był tylko marionetką w Kremlowskich rękach, obiektem doświadczalnym tak zwanej „głasnost”. Wyjaśnienie tego pojęcia jest bardzo skomplikowane, ponieważ cały zachodni świat dał się zwieść dezinformacji radzieckiej, która zupełnie zmieniła jego znaczenie. Pierwotnie, głasnost, oznaczała coś zupełnie innego w języku rosyjskim. Propaganda zmieniła znaczenie tego słowa na „jawność” kiedy tak naprawdę znaczy to „odejście od czegoś”. Propaganda wyśmienicie się w tym przypadku sprawiła, oszukując cały świat. Odejście od czegoś nie oznaczało, w umysłach kremlowskich władców, porzucenia swojej polityki, ale dostosowanie tej polityki do gry słowami. Jest to chyba najlepszy przykład, jaki przytacza całość książki „Dezinformacja”, na istnienie wysoce zorganizowanego przedsięwzięcia mającego na celu zmylenie przeciwników. Jeśli ktoś jest w stanie wmówić innym, że konkretne słowo znaczy coś zupełnie innego, musi być dobry w dezinformacji.
   
   Ceaușescu posłużył, według wiedzy Pacepy, za poligon doświadczalny nowej polityki Kremla. Rumunia została przedstawiona światu z perspektywy głasnost, kiedy tak naprawdę chodziło o przetestowanie zachodu w tym, jak bardzo może ulec dezinformacji. Zachód dał się nabrać w stu procentach, co według Pacepy, miało bezpośrednie skutki w powstaniu pierestrojki – efektu finalnego całego eksperymentu, mającego na celu zyskać przychylność zachodu i ich pieniądze. Najciekawszym jest to, że ten szatański plan się powiódł, a wywiady krajów zachodnich o niczym nie wiedziały.
   
   Warstwa historyczna, o której wspomniałem wyżej, może być dyskutowana, ale suche fakty już nie bardzo. Bardzo trudno odnieść mi się do rozdziału traktującym o Papieżu Piusie XII, ponieważ wobec tej osobowości narosły różnorakie historie. Jedne mówią, że sprzyjał Hitlerowcom, inne wręcz odwrotnie. W tym momencie autorzy posiłkują się niezliczoną ilością odnośników, które jasno wskazują, jak wygląda według nich prawda. Nie zatrzymałem się tylko na samej książce, ale poszedłem dalej i przeczytałem te źródła, które jasno zarysowały mój pogląd na ten temat, i uważam, że każdy powinien zrobić to samo, mając na uwadze jasność umysłu, którą tak bardzo łatwo jest zmącić. Całość drugiej części książki „Anatomia kampanii dezinformacyjnej Papież Hitlera”, jest wyjątkowo wymagającą, ale także ważna dla zrozumienia założenia całości książki. Pan Pacepa i Rychlak we wstępie do swojej książki sami zaznaczają jak jest to ważne dla całości ich dzieła.
   
   Pomimo niemal przytłaczającego materiału naukowego jakim legitymuje się „Dezinformacja” wydaje mi się, że najważniejszym jej rozdziałem jest ten opisujący życie Pacepy „Gloryfikowanie winnych, wrabianie niewinnych”. W niemal powieściowy sposób czytelnik zostaje wciągnięty do opowieści, która okazuje się być prawdziwa. Czyta się to niemal na równi z opowieściami o agencie 007, z tym wyjątkiem, że „nasz” agent ma wątpliwości. W wyjątkowo trudny sposób zaakceptować wspomnienia człowieka, który walczył dla komunizmu, po czym przeszedł na drugą stronę. Z naszego własnego doświadczenia możemy posiłkować się Pułkownikiem Kuklińskim, który przypuszczam wzbudza takie same kontrowersje co Pacepa wśród własnych rodaków. Zarówno Kukliński jak i Pacepa, byli przykładnymi oficerami, do momentu w którym od ich decyzji zależało życie innych. Kukliński przeszedł na stronę przeciwną, w momencie, w którym do jego rąk trafiły tajne dokumenty zakładające atomową zagładę naszego kraju w razie konfrontacji ZSRR z NATO. Pacepa zrobił to samo, w mniejszej skali, ale nadal z tych samych pobudek. Przeszedł na drugą stronę w momencie kiedy nakazano mu osobiście kogoś zabić. Według mojej własnej opinii, to właśnie decyduje o byciu dobrym człowiekiem – chwila w której odmawia się pozbawienia życia drugiego człowieka, nie ważne z jakich powodów.
   
   „Dezinformacja” jest książka przewrotową, ponieważ stawia naprzeciw siebie dwa najpotężniejsze obozy militarne świata, ale nie zapomina o tym, żeby pokazać czym jest dobro. Pacepa nie uciekłby zapewne z Rumunii, gdyby nie nakazano mu zabić innego człowieka. Stawia to więc bardzo ważne pytanie, o to czy jesteśmy politycznie zobowiązani do rzeczy strasznych? Czy mamy przyzwolenie do zabijania w imię idei, i kto tak naprawdę tą ideę tworzy? Chciałbym powiedzieć, że „Dezinformacja” otworzyła mi oczy, ale tak nie jest. Wiedziałem o tym od dawna, pytanie zasadnicze brzmi: czy wy także?

3. dlaLejdis.pl Agata Podgajska; 2015-12-29

   Prawdziwe źródło wiedzy, a do tego wciągająca lektura, niczym prawdziwa powieść sensacyjna. 
   
   Informacje z pierwszej ręki zawsze wzbudzają dreszczyk emocji. Nierzadko bowiem fikcja literacka staje się jedynie marnym tłem do tego, co dzieje się naprawdę.
   
   „Dezinformacja” Iona Pacepy i Ronalda Rychlaka jest właśnie z tego rodzaju książek, obok których żaden miłośnik historii XX wieku nie przejdzie obojętnie. Tym bardziej, że wiele wydarzeń, jakie zostały opisane w książce działy się właściwie na oczach czytelników.
   
   Ion Mihai Pacepa większości może być znany jako autor książki „Czerwone horyzonty: kroniki szefa komunistycznego”, demaskującej Nicolae i Elenę Ceausescu. Zanim jednak zdecydował się podzielić ze światem swoją wiedzą, sprawował urząd zastępcy szefa zagranicznego wywiadu Rumunii. Był ścisłym współpracownikiem innych szefów wywiadu w bloku sowieckim, organizując akcje przeciwko krajom Zachodu. Następnie stał się informatorem CIA, uciekając przed swoim pracodawcą do USA.
   
   To, co zwraca szczególną uwagę w tej książce, to wizja świata, jaką serwuje nam Ion Pacepa. Wyznawcy spiskowych teorii dziejów mogą czuć się usatysfakcjonowani. Oto pojawia się dowód na to, że nie są to żadne bajki. W „Dezinformacji” poznajemy mechanizmy manipulowania informacjami, siania powszechnego zamętu, mijającego się z prawdą oskarżania przeciwników politycznych. Czarowanie opinii publicznej (także w krajach demokratycznych), podsuwanie fałszywych dowodów, wszystkie mniej i bardziej subtelne metody przechylenia szali zwycięstwa na swoją stronę były godne rozważenia. Niestety, mimo ogromnej siły słowa, często do walki włączano także siłę – m.in. szkoląc terrorystów.
   
   Cała machina dezinformacji przedstawiona w książce Iona Pacepy poza zrozumiałym przerażeniem i zdziwieniem budzi też… podziw. Stanowi bowiem zakrojoną na ogromną skalę kampanię wizerunkową, misternie utkaną sieć półprawd i kłamstw, w których niezwykle łatwo jest się pogubić.
   
   Czy ta książka to wiarygodne źródło informacji? Trudno powiedzieć. W końcu odnosi się do tematu manipulowania opinią. Co jeśli autor chciał przez nią pokazać, że mimo większej wiedzy, świadomości, nowych technologii, w dalszym ciągu jesteśmy równie podatni na manipulacje, jak obywatele Rumunii za czasów rządów Ceausescu czy innych reżimów? Byłoby to niemal mistrzowskie zagranie.
   
   „Dezinformację” warto przeczytać, choćby po to, by poznać inny punkt widzenia, zrozumieć niektóre mechanizmy i zaobserwować znajome, powielane schematy.

4. grafomanya.wordpress.com

   Istnieje taka kategoria książek, które powinnam odstawić na półkę „recenzja niemożliwa”. Należy do nich  „Dezinformacja…” Iona Pacepy i Ronalda Rychlaka. Nie potrafię rzetelnie jej zrecenzować. Dlaczego? Po prostu – bazuje ona na ogromnej ilości faktów. Większości nie jestem w stanie zweryfikować, zatem właściwie nie powinnam się wypowiadać na temat merytorycznej wartości „Dezinformacji…” Mimo wszystko podejmę się próby zrecenzowania dzieła, ponieważ:
   
   a) będąc żywo zainteresowaną historią XX wieku, co nieco jednak na jej temat wiem;
   b) niektóre z opisanych w książce wydarzeń pamiętam, ponieważ miały miejsce już za mojego życia;
   c) „Dezinformacja…” to rzecz z pewną dosyć przerażającą tezą, nad którą należy się pochylić.
   
   Współautor „Dezinformacji…”, Ion Michai Pacepa był zastępcą szefa zagranicznego wywiadu komunistycznej Rumunii. Bardzo blisko współpracował zarówno z Nicolae Ceausescu, jak i swoimi odpowiednikami w wywiadach  innych państw bloku sowieckiego. Osobiście uczestniczył w wielu operacjach wymierzonych w kraje Zachodu. W 1978 roku zbiegł do RFN, potem do USA. Z wiedzy Pacepa korzystało CIA. W 1987 ukazała się jego słynna książka pt. „Czerwone horyzonty: kroniki szefa komunistycznego wywiadu”. Jej fragmenty nadawało Radio Wolna Europa. Stała się ona dowodem w sprawie przeciw Elenie i Nicolae Ceausescu.
   
   Wierzycie w spiskowe teorie dziejów i sterowanie z tylnego siedzenia? Ion Pacepa nie wierzy. On wie! Jako jeden z realizatorów polityki dezinformacji, ma mocne podstawy do tego, by mówić o skuteczności i nieśmiertelności wymyślonej w Związku Radzieckim sztuki siania zamętu i rzucania oszczerstw, które mają wprowadzić w błąd opinie publiczne – w kraju, ale przede wszystkim poza nim. Oskarżanie wrogów politycznych o czyny, których nie popełnili, preparowanie dowodów i rozpowszechnianie ich, kreowanie spolegliwych przywódców politycznych i religijnych, produkowanie nowych idei mających zaburzyć światowy porządek, szkolenie terrorystów i wspieranie ich działalności, skrytobójstwa, występowanie w roli obrońców moralności – oto pierwsze z brzegu metody, jakimi posługują się spece od dezinformacji. Dodajcie do tego armię dobrze opłaconych agentów poutykanych we wszystkich krajach świata oraz większą od nich rzeszę naiwniaków, gotowych za darmo, z przekonania szkodzić własnym rządom i oto gotowy jest obraz podskórnego świata, którym rządzi KGB. Obecnie FSB.
   
   Czy Pacepie można w pełni zaufać? Nie mam pojęcia. W jego książce uderza mnie jednostronność interpretacji, obsesja dopatrywania się zewnętrznej inspiracji wszędzie tam, gdzie coś dzieje się wbrew amerykańskim i izraelskim interesom – czyli wchodzimy na grząski grunt – oraz płytkość mimo pozoru głębi. O co chodzi? „Dezinformacja…” jest z jednej strony przeładowana faktami (co ma uwiarygadniać, tymczasem utrudnia czytanie), z drugiej zaś – po amerykańsku naiwna. Kreuje niezwykle prosty obraz świata, w którym wszystko co „made in USA”, jest dobre, a każdy głos sprzeciwu to zło, kierowane wiadomo skąd. Z Moskwy. Stolicy światowego proletariatu i siedziby szpiega-cara-prezydenta Władimira Putina.
   
   Za czym zatem zdaniem autorów książki stoi Moskwa? M.in. za akcją oczerniania Piusa XII („papież Hitlera”), morderstwem prezydenta Kennedy’ego, zamachem na życie Jana Pawła II, powstaniem Organizacji Wyzwolenia Palestyny, protestami amerykańskich i europejskich studentów przeciw wojnie w Wietnamie, socjalistycznymi rządami w krajach Ameryki Południowej, zabójstwem Litwinienki, zgładzeniem Jasira Arafata (według Pacepy był agentem KGB, który w pewnym momencie stał się niewygodny). O tym, że wymysłem radzieckich służb specjalnych miała być gorbaczowowska głasnost, nie warto chyba nawet wspominać… Ale już wątek zainfekowania myślą zgodną z zamiarem FSB amerykańskiej partii demokratycznej wspomnieć należy. W książce wprowadzany jest on delikatnie, aczkolwiek wielce sugestywnie. W tym miejscu zaczęłam traktować generała Iona Pacepę jak mitomana. Nie bardzo chce mi się wierzyć w zewnętrzne sterowanie prezydentem Obamą. Ani nawet w to, że nieświadomie działa przeciw interesom własnego kraju, kierowany podszeptami doradców. Z drugiej strony, obserwując nieporadność Ameryki na arenie międzynarodowej w ostatnich czasach…
   
   „Dezinformacja…” to rzecz niezwykle obszerna merytorycznie. Naszpikowana wręcz dokumentacją, mającą umocować zawarte w niej tezy. Tak jak pisałam na początku – osobiście nie potrafię z całą pewnością stwierdzić, że jej przekaz jest prawdziwy. Myślę, że to zweryfikować może jedynie historyk specjalizujący się w temacie. Ale jako zwyczajna czytelniczka, a równocześnie mieszkanka kraju, który przez ponad pięćdziesiąt lat pozostawał w sferze sowieckich wpływów, w historiach opisanych przez duet autorów Pacepa i Rychlak dostrzegam pewne znajome i niepokojące schematy działania socjalistycznych służb wywiadowczych.
   
   Lekturę zdecydowanie polecam.

więcej recenzji

ukryj recenzje