Dżongło. Niech Będzie, Jak Chce Woda

Recenzje książki: Dżongło. Niech Będzie, Jak Chce Woda (9) Poniższe recenzje mogły powstać po przekazaniu recenzentowi darmowego egzemplarza poszczególnych utworów bądź innej zachęty do jej napisania np. zapłaty.

1. http://mumagstravellers.blogspot.com/ majka em; 2015-10-18

   Napisać, że "Dżongło. Niech będzie, jak chce woda" autorstwa Adama Chałupskiego to książka podróżnicza, do jakich nas przyzwyczaiło wydawnictwo Bezdroża, to duże uproszczenie, choć jest książka owa owocem sześciu lat pobytu autora w Chinach. Adam Chałupski, choć z wykształcenia architekt, z zamiłowania to niespokojny duch, który porzucił zawód architekta i wyjechał z Polski i Europy w rowerową podróż przez świat.
   Każda podróż kiedyś się kończy, przynajmniej na jakiś czas, także i Chałupski przybywa do Chin, które na najbliższe sześć lat staną się jego metą. Rowerowe siodełko zastąpi wygodny fotel przy biurku w Central Business District – pekińskiej korporacji, gdzie Chałupski znów podejmie pracę w wyuczonym zawodzie, ale – jak szybko poczuje – „gdzie każdy szukał ratunku przed duchowym samobójstwem”.
   
   Decyzję o porzuceniu korporacyjnej posady w mieście, „którego trucizna tętni w żyłach jej mieszkańców” ( wszystkie cytaty Autora), a którego uczył się długie 3 lata, przyspiesza tytułowe tajemnicze „dżongło”.
   
   Co to takiego Choć Autor pokazuje je na rozlicznych przykładach i próbuje definiować za pomocą chińskich realiów , czytelnik dość szybko orientuje się, że to nie wytwór made ich China, lecz twór globalny.
   
   Chałupski pisze: „Dżongło jest organizmem, którego krew to surowce mineralne, którego kości to beton i cegła, a dusza to pieniądz i władza”. Rzeczywistość, jaką widzimy, gdy autor opuszcza Pekin i posadę, jest przygnębiająca, ale czy to tylko chińska choroba Żyzne, urodzajne ziemie pochłaniane przez piasek rozrastającej się pustyni na skutek błędów w opracowywaniu systemu nawadniania, rozrost betonowych miast i gąszcz autostrad kosztem bezpowrotnej ruiny i unicestwienia pereł zabytków nawet z…II wieku p.n.e.!
   
   Ale to nie wszystko! Dżongło monitoruje także wszelkie ruchy religijne, które zostały zduszone bądź podporządkowane narodowej ideologii. Adam Chałupski dostrzega, że dżongło „wnika do ludzkiego umysłu przez media, informacje, plotki. Infekuje dusze, a potem małymi, niezauważalnymi krokami przejmuje nad nim kontrolę”. Czy to brzmi obco Czy tytułowe dżongło to choroba, która dotknęła jedynie państwo środka !
   
   Kolejne stronice książki zapełniają nie tylko osobiste refleksje Autora i plony jego obserwacji otaczającego świata. „Dżongło. Niech będzie, jak chce woda” to także literatura faktu, skoro w zamieszczonej przy końcu bibliografii widzimy imponującą liczbę 69 pozycji, którymi Chałupski wspierał się pisząc książkę.
   
   Ale obraz wiekowej cywilizacji, która niszczeniem swych kulturowych korzeni próbuje „dogonić” „nowoczesność” to nie wszystko. Pamiętacie Państwo Juana Antonio Samarancha Dla przeciętnego Europejczyka to prezydent Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego. Jeśli jednak zechcecie, drodzy Czytelnicy, dowiedzieć się, co łączyło tego zasłużonego ( !) działacza sportowego z… ruchem faszystowskim, jeśli chcecie poznać kulisy przyznania Chinom praw do organizacji olimpiady w 2008 roku, jeśli wreszcie uważacie, że skandale korupcyjne i dopingowe ze sportem w tle to domena ostatnich lat – zachęcam do niewesołej lektury „Dżongła”.
   
   Chcę jednak zakończyć optymistycznie. Choć świat, jaki znamy z lekcji historii i licznych książek podróżniczych odchodzi bezpowrotnie do przeszłości, to wciąż istnieją tereny i ludzie nieznający dżongła. Na rozległej i pustej Wyżynie Tybetańskiej, 5000m.n.p.m., gdzie setki kilometrów trudno o spotkanie z drugim człowiekiem, wciąż żyją ludzie, którzy „dzielili się wodą, dawali jedzenie i pozwalali u siebie przenocować”, dzięki czemu- jak pisze Autor –„czułem, że (…) oddaję się w bezpieczne ramiona przypadkowo spotkanych ludzi(…). Tu wśród prostych mieszkańców gór żyjących w zgodzie z naturą, doświadczałem dobroci i prostoduszności”.
   
   Oby „dżongło” dotarło jak najpóźniej na te tereny. Oby nigdy tam się nie zjawiło!

2. http://krotkoacztresciwie.blogspot.com Ande; 2015-10-13

   To historia architekta, który rzuca pracę i wyjeżdża w długą podróż rowerem do Azji. Marzenie o zdobyciu Tybetu okazuje się nierealne, gdy w czasie igrzysk wybuchają tam zamieszki. Nie znając języka i obyczajów, zaczyna szukać sprawcy całego zamieszania, którym okazuje się tajemniczy byt nazywany przez tuziemców Dżongło. Bohater osiedla się w Chinach, by rozwiązać zagadkę Dżongła, ale po latach ponura prawda zmusza go do ucieczki. Kryjówką i miejscem rozwikłania zagadki staje się przewrotnie właśnie Tybet.Tyle dowiadujemy się z okładki. Autor pokazuje nam Kraj Środka przez swoje własne obserwacje życia mieszkańców, ich obyczajów, zapatrywanie na świat, ale także poprzez rozmowy z nimi. Poznajemy ich egzystencję, marzenia. Autor potrafi także doskonale opisać dane miejsce, sprawiając, że czytelnik nie ma problemu z wyobrażeniem sobie gdzie przebywa pisarz, a nawet przenieść się w dane miejsce siłą wyobraźni. Chiny kraj olbrzymich kontrastów, od skrajnej biedy do niewyobrażalnego bogactwa. Udało się przedstawić zróżnicowanie między mieszkańcami Chin, a mieszkańcami reszty świata. To podróż nie tylko po olbrzymim kraju, ale także w głąb człowieka. Na początku każdego rozdziału ilustracja w postaci biało-czarnego zdjęcia. Ciekawa książka, polecam.

3. testolandiazadarmo.blogspot.com

   Marzenia o dalekich i egzotycznych wyjazdach ma pewnie większość z nas. Ja niestety nie mam możliwości, a może i odwagi na zrealizowanie podróży do Chin.
   Dlatego postanowiłam udać się do tego ciekawego kraju wraz z Adamem Chałupskim.
   
   To historia architekta, który rzuca pracę i wyjeżdża w długą podróż rowerem do Azji. Marzenie o zdobyciu Tybetu okazuje się nierealne, gdy w czasie igrzysk wybuchają tam zamieszki. Nie znając języka i obyczajów, zaczyna szukać sprawcy całego zamieszania, którym okazuje się tajemniczy byt nazywany przez tuziemców Dżongło. Bohater osiedla się w Chinach, by rozwiązać zagadkę Dżongła, ale po latach ponura prawda zmusza go do ucieczki. Kryjówką i miejscem rozwikłania zagadki staje się przewrotnie właśnie Tybet. (źródło: bezdroza.pl)
   
   Adam Chałupski w swojej książce ukazuje nam Chiny poprzez pryzmat własnych obserwacji oraz rozmów z mieszkańcami tego niesamowitego kraju. Poznajemy zwykłych ludzi, różnych w swojej tradycji, mentalności, czy wychowaniu. Przyglądamy się ich codziennemu życiu.
   
   Nie jest to jednak zwykła książka podróżnicza. Fakt, autor opisuje swoją wędrówkę, jednak nie ona jest tu najważniejsza. Mam wrażenie, że pomimo doskonałych opisów krajobrazów (nie miałam problemu z wyobrażeniem sobie tych wszystkich miejsc), to Adam Chałupski szuka tak naprawdę odpowiedzi na pytanie " kim jest współczesny człowiek ".
   
   Chiny to również kraj wielkich kontrastów i autor ukazał nam je w pełnej krasie. Z jednej strony mamy wspaniałe zabytki, piękne krajobrazy, a za chwilę zderzamy się z bezsensownym niszczeniem starej architektury, aby na jej miejscu zbudować np. centrum handlowo-mieszkalne. Pekin jak wiemy jest jednym z najszybciej zmieniających się miast świata. Przed Igrzyskami Olimpijskimi w 2008 roku wyburzano całe dzielnice (nie bacząc na protesty mieszkańców), aby zastąpić je nowoczesnymi wieżowcami ze stali i szkła. W Chinach są także takie miejscowości jak Qumarleb, gdzie przez kilka dni z rzędu nie ma dostaw prądu, kanalizacja nie istnieje, więc ludzie załatwiają swoje potrzeby przy glinianych murach wąskich alejek. Takich absurdów jest więcej.
   
   Książka wydana jest bardzo starannie, w oprawie ze skrzydełkami. Każdy rozdział zilustrowany jest czarno-białym zdjęciem. Na samym początku,. kiedy przeglądałam książkę na minus zaliczyłam brak kolorowych zdjęć. Zmieniłam zdanie podczas czytania. Taka czarno-biała konwencja idealnie wpasowuje się w całość.
   
   Fantastycznie napisana książka, niezwykle ciekawa i wciągająca od pierwszych stron. Autor pisze żywo i obrazowo. Polecam serdecznie.

4. Sztukater.pl Pani M.

   Kiedy mieszkałam w akademiku, poznałam bardzo sympatyczną Chinkę. Nie znałam jej oryginalnego imienia, mówiliśmy na nią Emilka. Był u nas zwyczaj, że obcokrajowcom nadaje się polskie imiona, żeby było je łatwo wymówić. Pewnego dnia Emilka zapytała mnie i moją koleżankę, co wiemy o Chinach. Wymieniłyśmy krótkie spojrzenia. Trochę wstyd było się przyznać, że wiemy niewiele. W końcu wytłumaczyłyśmy jej to, a ona opowiedziała nam o swojej ojczyźnie. Piłyśmy przy tym prawdziwą chińską herbatę z kwiatów. Tych wspomnień nikt mi nie odbierze. Ze względu na nie zdecydowałam się na lekturę książki Adama W. Chałupskiego.
   To relacja z kilkuletniej podróży po Azji architekta, który porzucił pracę i postanowił udać się do Tybetu. Zrealizowanie marzenia okazuje się jednak trudniejsze niż można było się tego spodziewać. Wybuchają tam bowiem zamieszki, co uniemożliwia podróżowanie. Mężczyzna jednak nie zniechęca się i przemierza Azję na rowerze. Tubylcy okazują mu wiele życzliwości, przyjmowali go serdecznie i dzielili się z nim tym, co mieli. To było bardzo szlachetne z ich strony, w końcu to nie byli bogaci ludzie. W pewnym momencie architekt zauważa obecność tytułowego Dżongła. Jesteście ciekawi co to takiego? Otóż Dżongło to taki twór, o którym musicie sami przeczytać w tej książce, bo ja wam tego nie zdradzę. To trzeba przeżyć na własnej skórze.
   Podziwiam tego byłego architekta za odwagę. Ja nie wyruszyłabym w nieznane na rowerze. Jestem jednak w miarę wygodnickim stworzeniem i nie wyobrażam sobie targania ze sobą swojego środka transportu po górach. Jeszcze dodatkowo musiałabym się martwić o nocleg. Nie jestem na tyle odważna, by wyruszyć w taką podróż. Miło jest poczytać czyjeś wrażenia z takiej wyprawy, ale mnie jest dobrze w domu.
   Muszę przyznać, że przez pierwszą połowę książki nie mogłam wczuć się w jej klimat. Niewiele się działo i momentami nudziłam się. Na szczęście w drugiej połowie akcja ruszyła, sporo się działo i nawet nie zorientowałam się, kiedy dotarłam do ostatniej strony. Relacja z tej wyprawy jest, przynajmniej w moim odczuciu, dość trudna w odbiorze, co nie znaczy, że jest zła. To kopalnia wiedzy na temat azjatyckiej kultury widzianej oczami obcokrajowca. Chałupski wspomina chociażby o tym, że w Japonii jest choroba zwana karoshi. Dotyka ona pracoholików i kończy się przeważnie śmiercią pracownika, który nie ma czasu na odpoczynek. Dla Japończyków posiadanie w rodzinie kogoś, kto w taki sposób zakończył swoje życie, jest powodem do dumy. U nas byłoby tylko powodem do żartów typu: "ZUS się ucieszy, bo nie dożył emerytury".
   Całość książki uzupełniają zdjęcia. Niestety, nie wszystkie były dobrej jakości. Niektóre były trochę zamazane, co nieco może burzyć wrażenie estetyczne. Niemniej jednak są one niezwykłą kroniką z podróży. Aż chciałoby się tam pojechać.
   Myślę, że po tę książkę spokojnie mogą sięgnąć wszyscy pasjonaci podróży oraz wielbiciele azjatyckich klimatów. Takim czytelnikom ta historia na pewno przypadnie do gustu. Radzę jednak przygotować się na dość trudną wyprawę w nieznane, która dopiero po pewnym czasie ruszy z kopyta. Jesteście gotowi na taką podróż? Bierzcie zatem książki w dłoń i dajcie się porwać Adamowi W. Chałupskiemu. Mam nadzieję, że ta wycieczka wam się spodoba i na długo pozostanie w waszej pamięci.

5. Gazeta Współczesna ajs

   Rowerem w poszukiwaniu siebie
   
   Chałupski to architekt, który wyrusza w podróż do nieznanej Azji, na początku chce zwiedzić Tybet. Ale nic z tego -jak sie okazuje przeszkadza w tym Dżongło... Choć wydaje się, że to tylko polityka. Książka ta jest w gruncie rzeczy satyrą na współczesne społeczeństwo, w której Chiny są jedynie tłem dla przekazania głębszych refleksji. A o samych Chinach też można się sporo dowiedzieć. Zwłaszcza o Chińczykach. No i niewątpliwie autor, który jest też bohaterem opowieści, mógł się sporo dowiedzieć o sobie.

6. PODRÓŻE .

   Reporterska relacja z podróży po Chinach przeplata się z historią tytułowego Dżongła - tajemniczego organizmu. Podczas swej podróży rowerowej po Azji Adam Chałupski chciał wjechać do Tybetu. W tym czasie wybuchły tam jednak zamieszki i plan się nie powiódł. Osiedlił się w Chinach - państwie, w którym na każdym kroku widać zarówno tworzenie, jak i destrukcję.
    

7. Dziennik Łódzki Marek Niedźwiecki

   Na rower zaprasza także Adam W. Chałupski - i to bardzo solidny dwuślad, ponieważ czeka nas podróż po Azji. W „Dżongło. Niech Będzie, Jak Chce Woda" ruszamy za architektem, który marzy o podboju Tybetu, ale - z powodu zamieszek - „skręca" do Chin, by rozszyfrować zagadkę tytułowego Dżongła. Czym to się skończy - nie warto zdradzać...
    

8. kurier365.pl CEZARY RUDZIŃSKI

   Autor, architekt i podróżnik, który dla tej drugiej pasji porzucił wkrótce po studiach pracę kraju, opisuje swoją podróż, ściślej ucieczkę z Pekinu do Tybetu przed tytułowym Dżogło. W trzech rozdziałach: Niech Będzie, Jak Chce Wiatr; Niech Będzie, Jak Chce Ziemia; Niech Będzie Jak Chce Ogień; poprzedzonych Sublimacją, a zakończonych Resublimacją i Postscriptum. I w XXIX częściach, z własnymi zdjęciami. Rozczaruje się jednak, a przynajmniej będzie zaskoczony czytelnik, który biorąc ja do ręki spodziewa się kolejnej książki podróżniczej po ciągle tak mało u nas znanym Państwie Środka.
   
   Chociaż o nim, ale nie tylko, dowiedzieć się może z niej bardzo dużo. I to faktów, których brak na ogół w przewodnikach i popularnych publikacjach. Forma relacji z podróży jest bowiem tylko pretekstem do przedstawienia wspomnień, wrażeń i przemyśleń autora na wiele tematów. W tym tytułowego Dżongło. Jest to, wyjaśnia on w tekście, tajemniczy byt tak właśnie nazywany przez tuziemców. Zaś przez niego rozumiany – to już moja interpretacja, gdyż dosłownie nie zostało to napisane – jako wszelakiego rodzaju autorytaryzmy, systemy policyjne oraz wszechwładza powiązanej z nimi biurokracji, także lokalnej.
   
   „Religią Dżongła – zacytuję, a autor powołuje się na opinie współczesnych Chińczyków – stał się pieniądz, a moralność to przeszkoda w karierze". I dalej: „Nowe pokolenie wyjałowione z tradycji i religii otrzymało wyraźny sygnał, że nowym celem, bogiem i wytyczną jest bogactwo – a to było czymś relatywnie nowym, czymś, czego przez dekady nie mógł doświadczyć zwykły obywatel." Autora interesują jednak również formy i sposoby oporu przeciwko różnym przejawom autorytaryzmu stosowane w Chinach i innych państwach bądź społecznościach lokalnych.
   
   Ale o tym wszystkim czytelnik dowiaduje się stopniowo. Z niezliczonych wtrętów w zasadniczy nurt narracji. Nierzadko przekraczających go objętościowo. I z zaskakującymi nierzadko przeskokami myśli. Co powoduje, że jest to książka trudna w lekturze. Ludziom przyzwyczajonym do, lub lubiącym tradycyjną narrację z jednością czasu i miejsca, ew. niewielkimi od nich odstępstwami, mogącą kojarzyć się z chaosem myśli, niekiedy nawet na granicy bełkotu. Powoli jednak w trakcie lektury, z mnóstwa faktów, ocen i opisywanych wrażeń autora, wyłania się kilka zasadniczych tematów.
   
   Czytelnik dowiaduje się sporo o samym autorze i jego azjatyckich losach. Pasji podróżowania – 40 tys. kilometrów przejechanych drogami i bezdrożami nie tylko Chin, ale również Afganistanu, Indii, Indonezji, Japonii i innych krajów. Jego badaniach nad autorytaryzmami, zwłaszcza faszyzmem i komunizmem oraz związków z nimi... ruchu olimpijskiego. Szczególnie sporo uwagi autor poświęca w wielu miejscach, niekiedy wręcz obsesyjnie, byłem prezydentowi Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego Juano Antonio Samaranchowi (1920-2010).
   
   Byłemu faszyście, członkowi hiszpańskiej partii faszystowskiej Movimento oraz sympatykowi innych totalitaryzmów, który ze stanowiska ambasadora Hiszpanii w Moskwie trafił, przy poparciu Kremla, na fotel szefa M.K.Ol. To zresztą głównie dzięki niemu prawo zorganizowania Igrzysk Olimpijskich w 2008 r., stanowiących punkt odniesienia wielu uwag w tej książce, otrzymał Pekin. Za co Chiny zrewanżowały mu się pośmiertnie stworzeniem, ogromnym kosztem, poświęconego mu muzeum. Skoro o faszyzmie mowa, warto wspomnieć o opisanym w książce niemieckim ruchu powstałym pod koniec I wojny światowej – Towarzystwie Thule.
   
   Jego członkiem był ponoć również m.in. Rudolf Hess, zastępca Adolfa Hitlera, skazany w Norymberdze za zbrodnie nazistowskie. Celem tego towarzystwa było odnalezienie korzeni rasy aryjskiej, z odwoływaniem się do starożytnych mitów mówiących o istnieniu krainy posiadającej zaawansowane urządzenia techniczne, a zamieszkanej przez przodków „rasy panów". Do tego mitu odwoływali się też faszyści włoscy. Autor pisze również o fascynacji faszyzmem, chociaż nie do końca życia, szwedzkiego uczonego i podróżnika Svena Hedina, odkrywcy źródeł Brahmaputry i Indusu, który dotarł również do tocharskiego jeziora Lob–nor.
   
   A także o wyprawie do Tybetu, tuż przed wybuchem II wojny światowej, hitlerowskiej ekspedycji SS, która prowadziła badania antropologiczne wśród Tybetańczyków, szukała źródeł pochodzenia swastyki oraz mitycznego królestwa Szambali, pradawnej buddyjskiej oazy pokoju i szczęścia. Ciekawe są, ale trzeba sklejać je z fragmentów rozsianych w różnych miejscach książki, zawodowe losy autora, bo przez kilka lat pobytu w Azji nie tylko podróżował. Praktykę architekta-projektanta odbywał w znanym japońskim studio. W typowy dla tego kraju sposób, warty zacytowania.
   
   „Pracowałem po 20 godzin dziennie przez 7 dni w tygodniu i nie dostawałem za to ani grosza. A jednak nie żałowałem ani przez chwilę, ponieważ nauczyłem się tam więcej, niż gdziekolwiek indziej." W 2010 roku otrzymał w Chinach doskonałą ofertę pracy w ogromnym przedsiębiorstwie urbanistycznym w Kunmingu. Ale nie przyjął jej, gdy dowiedział się, że pod nowe budowle zburzono tam, wbrew protestom mieszkańców, stare miasto. Podjął ją w 2010 roku w innej, nowo otwartej pracowni w Pekinie koło świątyni Konfucjusza. Od ucieczki z której rozpoczęła się jego relacja z tej podróży opisanej w książce.
   
   Ciekawie pisze autor przy okazji o roli i miejscu niektórych cudzoziemców w Chinach. „O ile zatem zatrudniony obcokrajowiec nie posiada umiejętności rzadkich na lokalnym rynku pracy, o tyle jego funkcje ograniczają się do bycia białym, dobrze opłacanym manekinem." Bo zatrudnianie białych specjalistów ważne jest wśród referencji firmy dla zachodnich partnerów. To jedna z wielu ciekawych informacji i faktów dotyczących współczesnych Chin. A jest ich sporo. Dramatyczne przykłady burzenia starych wsi, miast i ich dzielnic, niekiedy z zabytkami sprzed naszej ery, aby na ich miejscu budować betonowe gmachy i osiedla.
   
   Ale również o świadomym burzeniu zabytków starej architektury ujgurskiej w Kaszgarze w Sinkiangu, aby na jej miejscu postawić centrum handlowo – mieszkaniowe. Sprzedawaniu przez władze ziemi bez wiedzy jej mieszkańców firmom budowlanym. I bezlitosnego tępienia wszelkich prób oporu czy protestów. O niszczeniu środowiska oraz skutkach nadmiernego stosowania środków chemicznych. Z przykładem arbuzów tak „karmionych" pestycydami, że na polach pękały ich skorupy nie nadążające za wzrostem wnętrza owoców.
   
   O nonsensach, np. budowie w pobliżu stolicy tegoż Sinkiangu, cierpiącego na niedobór wody, ogromnego, na powierzchni miliona m², osiedla wypoczynkowego ze... sztuczną rzeką i jeziorem. „Bo to spodoba się ludziom." O niezwykłej gościnności, życzliwości i pomocy ze strony mieszkańców Tybetu i Junnanu, także żyjących na skraju nędzy. A równocześnie o szokujących Europejczyków przesądach i wierze w siły nadprzyrodzone współczesnych Chińczyków, także na wysokich stanowiskach. Np. ustawianiu w nowoczesny biurowcach mebli przez wróżbitów aby zaaranżowana przestrzeń pozwoliła „zachować równowagę z naturą".
   
   Nie brak również opisów zwyczajów szokujących. Np. rozczłonkowywania ciał zmarłych na przyklasztornym cmentarzysku w Tybecie na... karmę dla ptaków. Czy ciekawych faktów z przeszłości szefa nacjonalistycznej partii Kuomintang, później prezydenta Tajwanu, Czang Kaj Szeka (1887-1975). Jeden z jego synów szkolony był w hitlerowskim Wehrmachcie. Drugi, który został po ojcu kolejnym prezydentem tej republiki – wyspy, na, jak pisze autor, „komunistę – sadystę" w Moskwie. Są również informacje o chińskim faszyzmie oraz fascynacji skośnookich faszystów Adolfem Hitlerem i jego „dziełem".
   
   To tylko wybrane przykłady, gdyż jest w tej książce również sporo innych informacji. Np. chyba o już szerzej zapomnianych przygotowaniach do przeprowadzenia w 1936 roku w Barcelonie przez hiszpański lewicowy rząd Olimpiady Ludowej, która miała być konkurencją dla berlińskiej, a do udziału w niej zgłosiło się sporo państw. Nie odbyła się tylko dlatego, że na dwa tygodnie przed jej otwarciem faszysta, gen. Francesco Franco, rozpoczął w kraju wojnę domową.
   
   Przeczytać można również m.in. relację z obchodów Święta Ognia w starożytnym miasteczku Dali w Junnanie. Czy z pobytu w stolicy Tybetu Lhasie i zwiedzania w niej dawnej siedziby dalajlamów – Pałacu Potala i świątyni Dżokang. A także z wycieczki pod Mount Everest z nieoczekiwanymi dla autora komplikacjami. Ciekawych faktów, ocen, opinii i opisów jest więc w tej książce mnóstwo. Tyle, że trzeba wyławiać je z tekstu, co powoduje, że, jak już napisałem na wstępie, nie jest to lektura łatwa. Ale mając tego świadomość, warto chyba po nią sięgnąć.

9. Tygodnik Przegląd Agata Gogołkiewicz 25/2015

   Architekt rzuca pracę i wyjeżdża do Azji w podróż rowerem. Marzenie o zdobyciu Tybetu okazuje się nierealne, gdy w czasie igrzysk olimpijskich wybuchają tam zamieszki, Nie zna języka ani obyczajów, ale zaczyna szukać sprawcy, którym okazuje się tajemniczy byt, nazywany przez tuziemców Dżongio...

więcej recenzji

ukryj recenzje