Kroniki Obernewtyn. Tom pierwszy: Obernewtyn

Recenzje książki: Kroniki Obernewtyn. Tom pierwszy: Obernewtyn (7) Poniższe recenzje mogły powstać po przekazaniu recenzentowi darmowego egzemplarza poszczególnych utworów bądź innej zachęty do jej napisania np. zapłaty.

1. Essentia Paula Rzemińska

   Świat po erze Wielkiej Bieli, która zaatakowała znienacka, zabijając tysiące i pozwalając przetrwać nielicznym. Elspeth ma tajemnicę. Sekret, który zagraża jej życiu. Kiedy trafia do Obernewtyn, ktoś jest bardzo blisko odkrycia jej umiejętności, dzięki którym ma przewagę, ale które są także przekleństwem. Pewnego dnia zdarzy się coś dziwnego i odkryje, że jest więcej takich ludzi. Zdziwicie się, że to nie Rada jest największym zagrożeniem...

    

   Nie owijając w bawełnę, od razu postawię sprawę jasno i powiem, że książka mnie nie powaliła. Nie można jej właściwie nic zarzucić, ale mimo to niespecjalnie przypadła mi do gustu. Nie widzę sensu kontynuacji tej serii, choć ma potencjał. Jest to powieść już nie młoda, w oryginale została wydana pod koniec XX wieku, a dokładniej w 1987 roku. Do rąk polskiego czytelnika trafiła dopiero w ubiegłym roku. Przed tym cała seria została znana i lubiana, Isobelle Carmody stała się jedną z najbardziej poczytnych australijskich pisarek, choć nigdy wcześniej o niej nie słyszałam. Z tego, co wiem, w naszym kraju, jak dotąd, nie zdobyła uznania i jest mało znana. Po lekturze wcale się nie dziwię.

    

   Ta książka ma duże zalety. Carmody wykreowała skomplikowany świat, zupełnie inny niż ten, w którym my żyjemy. Odmieńcy, czyli ludzie, którzy podczas Wielkiej Bieli doznali uszkodzeń psychicznych i fizycznych, są dyskryminowani. W większości nie są zagrożeniem, ale Rada dąży do oczyszczenia świata z takich ludzi.

    

   Obernewtyn nie jest lekturą obszerną, ale wbrew pozorom jest w niej dużo tekstu, gdyż czcionka jest mała, a akapity niewielkie. Jest napakowana akcją, wszystko dzieje się szybko, ale z umiarem. Autorka stosuje przeskoki czasowe, ale nie pozostawia uczucia niewiedzy. Robi to płynnie i umiejętnie, dzięki czemu mimo fabuły rozciągniętej na kilka miesięcy nie mamy do czynienia z nudną cegłą.

    

   Styl pisania Carmody jest dosyć prosty, choć mnie osobiście nie przypadł go gustu. Nie ukrywam, męczyłam się z tą książką. Całe szczęście, że tylko ją miałam akurat przy sobie w czasie kilkugodzinnej jazdy samochodem, bo mimo całej akcji nie jestem pewna, czy bym ją przeczytała. Co więcej, główna bohaterka mnie irytowała. Nie mam pojęcia dlaczego, co w jej zachowaniu czy charakterze było denerwującego, ale nie polubiłam jej. O niebo sympatyczniejsi byli jej przyjaciele, których imion już nie pamiętam. Myślę, że za dwa, trzy tygodnie cała książka uleci z mojej głowy. Nie jest czymś, co będę długo pamiętać. Oczywiście nie mogę zapomnieć o Marumanie, kocie mędrcu. Pełniącego w tym przypadku rolę mędrca, coś jak Aslan.

    

   Nie polecam Kronik Obernewtyn. Myślę, że lepiej poświęcić czas na coś innego. Ma swoje plusy, ale jak dla mnie nie ma "tego czegoś", co dodałoby jej ekscytacji i nie pozwoliło o niej zapomnieć. Szkoda, bo potencjał jest naprawdę duży.

2. secretum.pl Vicky

   Isobelle Carmody to popularna, australijska pisarka. Pracę nad pierwszym tomem „Kronik Obernewtyn" rozpoczęła jeszcze w szkole średniej, a pisanie kontynuowała na studiach oraz w czasie praktyk dziennikarskich. Obecnie jest autorką kilku nagradzanych powieści i wielu opowiadań dla dzieci i dorosłych. Swój wolny czas dzieli między dom przy Great Ocean Road w Australii oraz podróże z mężem i córką.
   
   Radioaktywny deszcz zniszczył niemalże wszystko. Bez skazy przeżyli nieliczni szczęśliwcy zamieszkujący odległe farmy i gospodarstwa. Ci, którzy ocaleli, są zdeterminowani by przetrwać. Osoby dotknięte przez Wielką Biel zostały skażone i w dziwny sposób zmodyfikowane. Stanowią zagrożenie. Elspeth, ponieważ skrywa tajemnicę, musi uważać jeszcze bardziej niż inni. Gdy zostaje zesłana do owianego złą sławą sierocińca Obernewtyn okazuje się, że wszystkie pogłoski na jego temat były prawdziwe. Czy dziewczynie uda się przetrwać? Czy gdzieś żyją inni, podobni do niej? Czy okaże się, że nie jest sama?
   
   Powieść została wydana w dość nietypowy sposób. Pierwszy tom to cienka, licząca sobie zaledwie nieco ponad dwieście stron, książeczka. Jednocześnie wydrukowana została tak małą czcionką, że ilością treści spokojnie dorównuje standardowym, około trzystu stronicowym tytułom. Tom zawiera również niezwykle przydatną (zwłaszcza w przypadku powieści fantasy) mapkę wykreowanego świata.
   
   Wykreowany w „Kronikach Obernewtyn" świat jest okrutny i przerażająco realny. Młodzi bohaterowie zachowuję się adekwatnie do sytuacji w jakiej się znaleźli. Samo tytułowe Obernewtyn to miejsce rodem z najgorszych koszmarów. Zostało również w świetny sposób opisane. Fabuła powieści jest ciekawa i nieprzewidywalna. Akcja toczy się wartko, jednocześnie nie wyprzedzając wyobraźni czytelnika.
   
   Tytuł jednak nie posiada niestety samych zalet. Mimo tego, że został fajnie napisany, to czegoś w nim zabrakło. Być może jednak jest to kwestia urwanego motywu i „czytelnicze spełnienie" przyniesie ze sobą kolejna część, która mam nadzieję na polskim rynku ukaże się w miarę szybko.
   
   Lubię tego typu książki i czytam ich wiele, ale „Kroniki Obernewtyn" mają w sobie coś specjalnego, co wyróżnia je z tłumu. To naprawdę dobra fantastyka i chociaż skierowana jest do młodzieży, myślę, że ma szansę spodobać się każdemu, niezależnie od wieku.

3. Mercy In Your Eyes Wiktoria Aleksandrowicz

   Isobelle Carmody to popularna, australijska pisarka. Pracę nad pierwszym tomem „Kronik Obernewtyn” rozpoczęła jeszcze w szkole średniej, a pisanie kontynuowała na studiach oraz w czasie praktyk dziennikarskich. Obecnie jest autorką kilku nagradzanych powieści i wielu opowiadań dla dzieci i dorosłych. Swój wolny czas dzieli między dom przy Great Ocean Road w Australii oraz podróże z mężem i córką.
   
   Radioaktywny deszcz zniszczył niemalże wszystko. Bez skazy przeżyli nieliczni szczęśliwcy zamieszkujący odległe farmy i gospodarstwa. Ci, którzy ocaleli, są zdeterminowani by przetrwać. Osoby dotknięte przez Wielką Biel zostały skażone i w dziwny sposób zmodyfikowane. Stanowią zagrożenie. Elspeth, ponieważ skrywa tajemnicę, musi uważać jeszcze bardziej niż inni. Gdy zostaje zesłana do owianego złą sławą sierocińca Obernewtyn okazuje się, że wszystkie pogłoski na jego temat były prawdziwe. Czy dziewczynie uda się przetrwać? Czy gdzieś żyją inni, podobni do niej? Czy okaże się, że nie jest sama?
   
   Powieść została wydana w dość nietypowy sposób. Pierwszy tom to cienka, licząca sobie zaledwie nieco ponad dwieście stron, książeczka. Jednocześnie wydrukowana została tak małą czcionką, że ilością treści spokojnie dorównuje standardowym, około trzystu stronicowym tytułom. Tom zawiera również niezwykle przydatną (zwłaszcza w przypadku powieści fantasy) mapkę wykreowanego świata.
   
   Wykreowany w „Kronikach Obernewtyn” świat jest okrutny i przerażająco realny. Młodzi bohaterowie zachowuję się adekwatnie do sytuacji w jakiej się znaleźli. Samo tytułowe Obernewtyn to miejsce rodem z najgorszych koszmarów. Zostało również w świetny sposób opisane. Fabuła powieści jest ciekawa i nieprzewidywalna. Akcja toczy się wartko, jednocześnie nie wyprzedzając wyobraźni czytelnika.
   
   Tytuł jednak nie posiada niestety samych zalet. Mimo tego, że został fajnie napisany, to czegoś w nim zabrakło. Być może jednak jest to kwestia urwanego motywu i „czytelnicze spełnienie” przyniesie ze sobą kolejna część, która mam nadzieję na polskim rynku ukaże się w miarę szybko.
   
   Lubię tego typu książki i czytam ich wiele, ale „Kroniki Obernewtyn” mają w sobie coś specjalnego, co wyróżnia je z tłumu. To naprawdę dobra fantastyka i chociaż skierowana jest do młodzieży, myślę, że ma szansę spodobać się każdemu, niezależnie od wieku.

4. http://www.ksiazkimoni.blogspot.com/ Monika

   Wielka Biel zmieniła wszystko. Śmierć, zniszczenie oraz szaleństwo, było na porządku dziennym. Radioaktywny deszcz niszczył większość terenów. Przetrwali mieszkańcy odległych ziem i farm.  Nieszczęśnicy, których dotknęła Wielka Biel doznali uszkodzeń psychicznych oraz fizycznych. Nazwano ich Odmieńcami. Każde skrzywdzone dziecko zamykano w sierocińcach. Głównym celem było oczyścić ludzkość ze skazy. 
   
   W tak okrutnym i niegościnnym środowisku przystało żyć Elspeth Gordie. Młodej dziewczynie, która musi uważać na to, co robi, by inni nie poznali jej tajemnicy. Dziwny wypadek sprawia, ze dziewczyna zostaje zesłana do Obernewtyn, sierocińca ulokowanego głęboko w górach. Miejsce to jest owiane złą sławą i każde rozsądne dziecko powinno się bać tego miejsca. Najgorsze jest to, że wszystkie plotki są prawdą.
   
   Pani Isobelle Carmody stworzyła skomplikowany i przemyślany świat. Zdziwiło mnie okrucieństwo, które spotyka wszystkie dzieci. Jest on przesycony magią, różnymi nadprzyrodzonymi zdolnościami i chwiejnymi warunkami atmosferycznymi. Z pewnością nie można się nudzić czytając tę książkę.
   
   Elspeth skrywa tajemnice, którą pilnie szczerze. Jest samotniczką i trudno nawiązuję przyjaźnie, być może, dlatego doceniałam każdy przejaw świadczący o jej stopniowej zmianie. Jest młodą dziewczyną i choć jej wiek jasno nie został zdradzony podejrzewam, że ma niespełna piętnaście lat. Sytuacja, w której się znalazła przerosłaby każdego, jednak ona robiła wszystko, aby podołać wyzwaniu. Co ciekawe, większość bohaterów jest dziećmi, obawiałam się tego, ponieważ lubię czytać o młodzieży i młodych dorosłych. Szybko się przekonała, że nie ma to najmniejszego znaczenia. Dzieci postawione w tak trudnej sytuacji dorastają za szybko. W ich postępowaniu widać rozwagę, przemyślane działanie i świadomość zagrożenia. To wszystko jest wywołane obawą i strachem, jednak sprawia to, że książka jest idealna nie tylko dla młodzieży, ale i każdego, kto lubi dobrą fantastykę. 
   
   Obernewtyn, jest miejscem skrywającym wiele tajemnic. Nie wiedziałam, czego się spodziewać, ponieważ cel większości bohaterów był tajemnicą przez większość powieści. Miejsce to potrafi przyprawić o dreszcze i spowiło lekturę grozą oraz napięciem. Akcja jest szybka, rozgrywa się na przestrzeni kilku miesięcy a wydarzenia toczą się płynnie. Pomimo przeskoków czasowych nie ma luk ani poczucia niewiedzy.  
   
   Patrząc na książkę można pomyśleć, że nie jest zbyt obszerna, lecz druk jest mały a akapity wąskie. Tekstu jest całkiem sporo i bardzo dobrze, ponieważ takiej książki nie powinno się czytać za szybko. Prosty język i plastyczne opisy sprawiają, że z przyjemnością można oddać się lekturze.
   
   „Kroniki Obernewtyn” jest książką wartą przeczytania. Świetnie poprowadzona fabuła oraz tajemnica nie pozwalają się oderwać. O książce zbyt wiele nie słychać i jestem z tego powodu zasmucona i zdziwiona. Tak dobra książka nie powinna niknąć w tłumie, lecz powinno się ją czytać i przeżywać emocje razem z Elspeth. Szalony kot mnie zauroczył, a uwierzcie, to tajemnicze stworzenie potrafi zaintrygować, więc nie mogę zrobić nic więcej jak tylko polecić wam „Kroniki Obernewtyn.

5. RePORTAL Kostkos

   Kroniki Obernewtyn to seria stworzona w 1987 roku. W Australii niesamowicie popularna, właściwie bestsellerowa. W Polsce mamy przyjemność przeczytać pierwszy tom zatytułowany “Obernewtyn”. Powiem szczerze, że aż dziw bierze, że do tej pory żaden polski wydawca tego nie wydał. Fakt, że jak na powieść fantasy pierwszy tom nie powala objętością (książka liczy sobie 211 stron). Fakt, że fabuła dosyć podobna do wielu książek fantastycznych skierowanych do młodzieży. Fakt, że Carmody rozpoczęła prace nad tworzeniem historii Kronik, gdy miała 14 lat (co może być zarówno aspektem pozytywnym, jak i negatywnym). ALE! Ale książka, seria, cała historia (lub jej zarys) w zasadzie, powstały 28 lat temu. I od początku istnienia na australijskim rynku – seria odnosi sukcesy. I trzeba zaznaczyć, że Kroniki niekoniecznie kierowane są do młodych czytelników. A, co najbardziej istotne, historia naprawdę wciąga.
   
   Pierwszy tom wprowadza nas do świata, który przeżył tzw. Wielką Biel, po której nastąpiła Era Chaosu. Czym one dokładnie były dowiadujemy się powoli, odkrywamy, wraz z bohaterami, poszczególne elementy tej historii. Główna bohaterka, Elspeth jest obdarzona specjalnymi umiejętnościami, można by rzec – magicznymi, musi je jednak ukrywać. Ten tom wprowadza nas do świata Elspeth, poznajemy wszystko głównie z jej perspektywy, m.in. sposoby radzenia sobie w warunkach, w których przyszło jej żyć jako Odmieniec. A Odmieńców, oczywiście, jak się okazuje - wcale nie jest mało. W książce Odmieńcami są osoby dotknięte specyficzną mutacją, dzięki której posiadają one różnego rodzaju umiejętności, niedostępne dla zwykłego śmiertelnika.
   
   Pierwszy tom, choć niedługi, akcję posiada skondensowaną. Dużo się dzieje, czasami widać sztuczne przyspieszenie, ale ogólnie wszystko się trzyma. Plusem (albo minusem – w zależności od punktu widzenia) jest prosty świat, nie ma skomplikowanych nazw i imion, wszystko wydaje się takie… łatwe do ogarnięcia. Przynajmniej na razie , bo to przecież dopiero pierwszy tom, zostało wydanych siedem, ósmy planowany jest na ten rok.

6. swiatairi.blogspot.com Marta Tomczak

   Na początku publikacji znajdziemy kilka słów na temat autorki oraz jej pracy nad „Kronikami Obernewtyn”. Następnie zaś odnajdziemy mapę świata przedstawionego w niej.

    

   Główną bohaterką pozycji jest Elspeth Gordie, a historia dzieje się w świecie, który przetrwał „Wielką Biel”. O więcej szczegółów myślę, że należy zajrzeć do środka. Mój wywód nie ma zamiaru przekazywać streszczenia książki, bo i po co.

    

   „Kroniki” a przynajmniej ten pierwszy ich tom może się spodobać. Mnie osobiście czegoś zabrakło. Ciężko mi powiedzieć czego, ale kończąc książkę poczułam wielki niedosyt. Czegoś tu nie ujęto. Ostatecznie podczas lektury chwilami trochę mi się nudziło by innym razem się wciągnąć tak, że kończąc książkę czułam się dziwnie w realnym świecie. Ostatecznie więc nie jest to zła książka. Jest dobra. Jednak, no właśnie pozostaje to trochę moje niedoprecyzowane ‘ale’…

    

   Jeśli komuś ciężko się czyta tytułowe słowo „Obernewtyn”, dziwnie brzmi komuś chociażby imię „Elspeth” (Elf) czy słowa, imiona jak „funaga”, „Maruman” albo „Vega”, „Dameon” to myślę, że taka osoba powinna się kilka razy zastanowić zanim zacznie czytać tę pozycję.

    

   
   
   Jeśli jednak ktoś lubi tematykę jakby nie patrzył fantastyczną, lubi historie o światach po zagładzie myślę, że może spróbować podjąć się czytania tego wytworu ludzkiej wyobraźni i kreatywności.

    

   Osobiście nawet polubiłam jednego z bohaterów a mianowicie pewnego mężczyznę - postać nazwaną Rusthon. Co jest dobrą oznaką.

    

   Sama czcionka jest czytelna. Sam sposób pisania może wciągnąć. I w większości nie przysparza większych problemów.

    

   Reasumując „Kroniki Obernewtyn” mogą znaleźć swoich zwolenników. Choć mnie osobiście czegoś brakowało, to jednak myślę, że nie jest to zła książka. Miło spędziłam „z nią czas”.

    

   Pozdrawiam serdecznie,

   Airi

7. W Pępku Trójmiasta Edyta

   Pierwsza część Kronik Obernwetyn nie jest historią nową, powstała bowiem w roku 1987. Kiedy książka liczy sobie tyle lat, a więc blisko 3 dekady i pojawia się na rynku wydawniczym, w momencie gdy tego typu historii mamy naprawdę mnóstwo, niesie to za sobą pewne ryzyko. Czy się spodoba? Czy jeszcze czymś może zaskoczyć, zachwycić, wzruszyć?

    

   Początkowo akcja toczy się dość wolno. Poznajemy główną bohaterkę, która skrywa sekret. Jego wyjawienie może kosztować ją życie, Elspeth więc kryje się z tym jak może. Wydaje się, że wyjazd do owianego złą sławą Obernewtyn, dziwacznego gospodarstwa, w którym umieszcza się wszelkiej maści Odmieńców, coś zmieni i akcja wreszcie ruszy do przodu, jednak tak się nie dzieje. Przez dłuższy czas oczami głównej bohaterki poznajemy sposób funkcjonowania gospodarstwa i jego dziwacznych mieszkańców od młodych Odmieńców o różnych umiejętnościach, przez zwykłych pracowników i służbę aż do samego Mistrza Obernewtyn i jego zaufanych. Dopiero w końcowych rozdziałach akcja nabiera tempa i rośnie napięcie, które jednak ponownie opada. Finał, który w zamierzeniu miał być dramatyczny, kończy się może i kilkoma niewiadomymi, ale nie jest tak spektakularny, jak mógł być. 

    

   Sama Elspeth także nie przypomina swoich współczesnych odpowiedników. Nie do końca świadoma posiadanych mocy, dziewczyna jest wycofana i bardzo niepewna siebie. Wyraźnie boi się podjąć jakiekolwiek działania, co głównie wynika z faktu, że czuje się osamotniona. Kiedy wreszcie coś robi, nie wychodzi to tak, jakby się chciało i gdyby nie szczęśliwe zbiegi okoliczności lub pomoc innych bohaterów, byłoby z nią krucho.

    

   Bardzo ciekawy natomiast był sam pomysł świata po katastrofie. W krótkim wstępie autorka dokładnie tłumaczy, co się stało i jakie były tego skutki. Zagłada nazywana Wielką Bielą i promieniowanie, jakie za sobą niosła, nie tylko wyniszczyły życie na ziemi i cofnęły społeczeństwo po względem osiągnięć cywilizacyjnych. Spowodowały także wszelkiego rodzaju mutacje, objawiające się tak tutaj tępioną innością. Świadomość, że nikt nie ma na to wpływu, a i tak może stracić z tego powodu życie, jest przerażająca. 

    

   Idea Odmieńców; obecnie każdy bohater ma to coś, więc już tak to nie zaskakuje. Przyznam jednak, że bardzo podobał mi się pomysł zwierząt, które w dość zabawny sposób postrzegają ludzi i mogą się z nimi porozumiewać za pomocą telepatii.

    

   Książka, jak na współczesne standardy jest dość niewielka objętościowo, ma bowiem tylko 200 stron i można by ją potraktować jak minipowieść, albo dłuższe opowiadanie.  Czyta się ją dość szybko, bo  (tu należy się autorce duży plus),  jest napisana starannym i przystępnym językiem, bez żadnych udziwnień w nazewnictwie.

    

   Tomów Kronik Obernewtyn jest już 7 i kolejny, ósmy w zapowiedzi, więc od razu wiadomo, że na tym przygody Elspeth się nie skończą.  Mimo, że pierwszy tom oceniam dość ostrożnie, chętnie poznałabym treść kolejnych. Chciałabym dowiedzieć się, czy na przestrzeni lat, gdy powstawały kolejne książki, a ich autorce przybywało lat, czy sama Elspeth w skutek tego także się zmieniła. Wiadomo, że często bohaterowie i ich twórca razem dorastają. Choćby z tego powodu, gdy nadarzy się okazja, sięgnę po tom drugi.

więcej recenzji

ukryj recenzje