Oczy Wojownika. Opowieść o fotografie Macieju Macierzyńskim

Recenzje książki: Oczy Wojownika. Opowieść o fotografie Macieju Macierzyńskim (12) Poniższe recenzje mogły powstać po przekazaniu recenzentowi darmowego egzemplarza poszczególnych utworów bądź innej zachęty do jej napisania np. zapłaty.

1. Sztukater.pl SYLFANA

   „Oczy wojownika. Opowieść o fotografie Macieju Macierzyńskim” Anny Bimer to książka wspomnieniowa, biograficzna i odrobinę też autobiograficzna, gdyż traktuje także o losach i przeżyciach samej autorki. Opowieść ta, którą proponuje nam autorka, to wyjątkowa pozycja czytelnicza, stanowiąca poniekąd swoisty ewenement. Powodem wystawienia takiej opinii jest sam temat historii. Niezmiernie rzadko pisuje się o samych fotografach, autorzy skupiają się raczej na ich wynikach i rezultatach pracy. Oglądamy wykonane przez nich zdjęcia, nie zastanawiając się nawet, kto stoi po drugiej stronie. A przecież człowiek też jest ważny – bez niego nie moglibyśmy podziwiać barwnych skrawków rzeczywistości, która nas otacza, lub do której nie mamy dostępu. Fotografia mówi nam nieraz więcej niż tekst pisany – uruchamia wyobraźnię, pobudza emocje, zmusza do interpretacji. Sam zawód fotografa jest natomiast swoistym rodzajem profesji artystycznej, może odrobinę przyziemnej, ale dającej ogromne pole do dawania upustu swoim talentom i zawodowym marzeniom. Anna Bimer tworzy relację wspomnieniową, z perspektywy obserwatora i osoby bliskiej tytułowego fotografa. Dzięki niej widzimy człowieka z ogromną pasją i poczuciem misji, z zaletami i wadami, mocnymi stronami i słabościami. Jest to rzetelna relacja z życia człowieka wrażliwego, mającego niesamowity instynkt i talent do uchwycenia tego „najważniejszego momentu” na fotografii. Dzięki zamieszczonym w publikacji zdjęciom mamy okazje namacalnie obserwować kunszt Macierzyńskiego, zobaczyć jego iskrę niesamowitych zdolności przekazywania emocji poprzez obraz, błyskawiczne uchwycenie odpowiedniej natury danego zdarzenia, czy osoby. O Macierzyńskim dowiadujemy się też wielu przyziemnych rzeczy takich jak to, jakie są jego ulubione potrawy, że ma smykałkę do gotowania, że zdarza mu się wypić więcej alkoholu niż powinien. Oprócz tego możemy przyglądać się człowiekowi, jego zachowaniu, w obliczu pojawiającej się na horyzoncie poważnej choroby. Obserwujemy jego pogodzenie się z losem, zmianę nastawienia do życia, a w konsekwencji ogólną metamorfozę charakterologiczną. Kolejny wątek, tym razem autobiograficzny, odnosi się do odczuć samej bohaterki w stosunku do bohatera powieści. Jest to poniekąd z tego powodu także wzruszająca historia miłosna dwojga ludzi, którzy pod kątem osiągnięcia szczęścia osobistego spisali się już na zupełne straty. Relacja między bohaterami jest bardzo wyjątkowa, dojrzała, poważna, tak jakby oboje bali się, że to, co ich spotkało może gdzieś się ulotnić, uciec, nie dając ponownej szansy na poznanie drugiego człowieka o podobnych ambicjach, marzeniach i planach na przyszłość. Historia Macierzyńskiego jest w jakiś sposób uniwersalna, jak kalka którą możemy podłożyć pod życiorys każdego z nas. Oczywiście nie oznacza to, że bohater powieści jest typowy, zwyczajny, przeciętny, raczej mam na myśli pewną jego reprezentatywność jako człowieka z wieloma wadami i zaletami, pasjami i bolączkami. Czytając tę relację, miałam wrażenie, że czytam trochę o sobie, a także o każdym z nas, a jednocześnie wiedziałam, że czytam o postaci jednostkowej, jedynej i niepowtarzalnej. Wspomniana uniwersalność nie razi, jest raczej pewnym schematem archetypicznym każdej osoby, która musi czasem przejść przez niebo, a czasem przez piekło. Choć finał opowieści jest smutny i nostalgiczny, to gdzieś w tle cały czas majaczy poczucie szczęścia, satysfakcji i spełnienia. Fotograf o którym mowa, całe swoje życie zdobywał rzeczy, które sprawiały mu radość, natomiast pod koniec egzystencji, choć już miał wszystko, czego mógł tylko zapragnąć, choroba zaczęła mu odbierać w pewien sposób jego dobytek emocjonalny i zgromadzone pokłady szczęścia. Mimo tego, ma się wrażenie, że nawet w tamtym momencie Macierzyńskiego dopadł swoisty spokój i ogromne poczucie spełnienia – przed śmiercią udało mu się spełnić swój wyznaczony plan. Książkę polecam gorąco, zarówno interesującym się fotografią, jak i tym, którzy z Macierzyńskim nie mieli jeszcze styczności. Biografia ta jest warta uwagi każdego czytelnika.

2. cosnapolce.blogspot.com Northman

   Życie jak fotografia. Fotoreporterzy to ludzie, którzy przemawiają do nas obrazem. Pewnie dlatego niewiele o nich wiemy – pamięta się i kojarzy ich dzieła, ale nie ich samych. Dobra fotografia wyraża więcej niż tysiąc słów i jest przekazem samym w sobie, nikomu zatem niepotrzebna jest wiedza o tym, kto stał po drugiej stronie obiektywu. Marcin Macierzyński stał po jego drugiej stronie wiele razy. Zarówno w czasie stanu wojennego, w czasie przemian ustrojowych po 1989 roku, a także podczas konfliktów zbrojnych na Bałkanach i na Bliskim Wschodzie. Jego zdjęcia być może pamiętamy, o nim samym nie wiemy prawie nic. Tak przynajmniej było aż do teraz, oto bowiem literackie wspomnienie o jednym z naszych najlepszych fotoreporterów spisane przez jego partnerkę, Annę Bimer. „Oczy wojownika” to zlepek wielu treści. Bardzo różnych, ale jest tak pewnie dlatego, że oddają one – jako pewna różnorodność – kwintesencję tego, kim i czym jest człowiek. W przypadku Macieja Macierzyńskiego odnajdziemy więc fotograficzną pasję, poczucie pewnej misji, instynkt niezbędny do uchwycenia w kadrze świetnych ujęć, ale także przyziemne pasje jak dobre jedzenie, umiejętności kucharskie, czy pociąg do wszystkiego co indiańskie. Będą także słabości - jak strach, zbyt częste zaglądanie do butelki, czy poczucie odrzucenia. Znajdzie się również miejsce dla odwagi i pogody ducha w obliczu choroby i nieuchronnego końca, który majaczy na horyzoncie i w końcu dopadnie każdego z nas – Maciej Macierzyńskiego niestety wcześniej niż innych. „Oczy wojownika” to w końcu historia dwojga rozbitków życiowych, którzy trafiają na siebie w chwili, gdy niespecjalnie spodziewają się znaleźć jeszcze w życiu coś ważnego, co może ich z kimś połączyć. Kwintesencja człowieka… Być może coś w tym jest. Macierzyński nie był może (i nie jest) jakimś uniwersalnym przykładem tego, jak wygląda, do czego się sprowadza i co kieruje życiem każdego z nas, jednak patrząc przez pryzmat tego co po sobie zawodowo zostawił, co w życiu cenił, co dodawało mu skrzydeł, a co ciągnęło w dół – pod tym kątem patrząc można pokusić się o stwierdzenie, że przykład życia tego człowieka jest do pewnego stopnia reprezentatywny dla każdego. Dlaczego? Bo każdy w życiu oczekuje szczęścia. Odrobiny radości. Czegoś, co da tę radość, uśmiech, co pozwoli realizować pasję i wyrażać samego siebie. Maciej Macierzyński do pewnego stopnia to wszystko miał – niektóre rzeczy wcześniej, inne później, jeszcze inne pod koniec życia, kiedy życiową ironią było to, że owe rzeczy ma, lecz musi się już z nimi żegnać; tak czy inaczej, na różnych etapach, miał wszystko to, do czego wszyscy dążymy: spełnienie (również zawodowe), miłość, zrealizowaną pasję, szczęście. Czytając kolejne strony jesteśmy świadkami losów człowieka, który nie był ideałem, lecz był po prostu kimś dobrym (nawet jeżeli w którymś momencie się życiowo pogubił). Całą opowieść snuje zaś ktoś, kto dzielił z tym człowiekiem życie – kobiecy punkt widzenia na całokształt jest tutaj nieunikniony, jednak nie powiedziałbym, że „gorszy”, czy też że narracja kobiety zaciemnia jakieś aspekty biografii Macierzyńskiego. To po prostu punkt widzenia, który nie wiem, czy nie jest – przez to że jest właśnie kobiecy – pełniejszy od „nie-kobiecego”, suchego i pełnego bezosobowych faktów. Książka – poza aspektem biograficznym – to także ciekawy obraz polskich przemian mentalnych i ustrojowych z przełomu lat 80-tych i 90-tych widzianych od kuchni, za kulisami (lub, co może będzie bardziej na miejscu – widzianych przez pryzmat obiektywu fotograficznego). Nie zapominajmy także, że po części jest to przejmująca historia dwojga życiowych rozbitków, którzy odnajdują się niemal na końcu drogi jednego z nich, przez co cała historia chwyta za serce jeszcze bardziej. Może i jest to w pewnych momentach nieco ckliwe, jednak moim skromnym zdaniem warto o tym poczytać. Zapewniam – można się wiele nauczyć. I być może, choć na chwilę, zatrzymać się i docenić to, co się ma. Jedna z lepszych biografii jakie miałem przyjemność mieć w ostatnich miesiącach w ręku. To nawet w sumie nie do końca biografia, lecz zapis słodko-gorzkich losów człowieka, który wiele w życiu zdziałał, wiele widział, a jednocześnie wiele stracił. I mimo to był sobą aż do końca, sam koniec zaś zniósł dzielnie i z godnością. Takie historie są cenne, przypominają bowiem o tym, czym jest tak naprawdę życie – i jak wielką ma ono wartość. Polecam.

3. Czarno na kreatywnym Nova Smith

   Uwielbiam te momenty, gdy sceptycznie podchodzę do lektury nowych książek z powodu tematyki, a potem stopniowo się do nich przekonuję. Gdyby ktoś powiedział mi, jak bardzo zmienię zdanie na temat Oczu Wojownika, wyśmiałabym go z miejsca. Urokliwa okładka, nieprzekonywujący opis i z grymasem czytałam początek, który okazał się jedynie ciężkim wstępem do niesamowicie wciągającej powieści. Tutaj nie ma ani grama fikcji literackiej – jasne, pewnie niektóre wspomnienia mogły zostać nieco podkoloryzowane, ale właśnie w tej brutalnej realności, żałobie, miłości i bólu tkwi cała magia. Magia życia, które czasem znika tak, jak umierają spadające gwiazdy. Kochani moi, szykujcie chusteczki. Dzisiaj porozmawiamy sobie o przygodzie ulotnej, nieco przerażającej, a jednocześnie pięknej. Takiej, która mogłaby spotkać każdego. „Jak zdobyłaś zgodę Kościoła?” – pytało mnie potem wiele osób, zaskoczonych charakterem tego misterium. Nie zdobyłam, nie prosiłam o pozwolenie. Wydało mi się oczywiste, że pogrzeb to nie tylko pożegnanie ciała, ale także – a raczej zwłaszcza – ducha. Anna Bimer opisuje swoją relację z Maciejem Macierzyńskim - fotoreporterem pełnym skaz, popełniającym błędy, ale mimo wszystko kochającym całym sobą. Widać, że książka ta nie jest zwyczajna; stanowi osobisty pamiętnik dziennikarki oraz redaktorki wielu magazynów. I szczerze mówiąc, nie mam zielonego pojęcia, co mogę napisać na jej temat. Każda strona zbliżała czytelnika do autorki, jak i tytułowego Wojownika, który swoją walkę dobrowolnie przegrał. Poznajemy ich początki, chwile trudności, rozłąki, docierając w niecierpliwości do tragicznego końca. Tej parze niestety nie udało się zapieczętować relacji sakramentalnym “tak” po słowach “dopóki śmierć was nie rozłączy”. Dopadła ich ona bowiem, gdy byli na skraju; wyczerpani fizycznie, psychicznie oraz chwytając desperacko ostatnie drobinki wspólnego czasu, który nieubłaganie dobiegał końca. Poznając bohaterów, dostajemy również masę historycznych lekcji. Wspomnienia czasów wojny, poświęceń reporterów, ludzi, wgląd w inne kultury jak i radosne chwile celebrowania sukcesów. Ta pozycja jest lekcją. Lekcją życia, miłości oraz nauką szanowania ich. Czymś, co porusza nie tylko serce, ale też dusze. Obok łóżka stoi to drugie, z hospicjum, w którym leżałeś dopiero co… Tylko że „dopiero co” znaczy w tym przypadku nieosiągalnie dawno, w nieodwracalności. Nic nie będzie jak dotąd, jak wczoraj, jak ledwie kilka godzin wcześniej. Nigdy. Ocena 10/10

4. https://www.instagram.com/book_pleasure/

   Ta książka, to najlepsza pozycja jaką przeczytałam w tym roku! Piękne świadectwo miłości, ale przede wszystkim życia fotografa Macieja Macierzyńskiego. Jednak to co urzekło mnie w niej najbardziej, to sposób w jaki jego partnerka wypowiada się o nim, o jego osobie, pracy i relacji, która ich łączyła! Cudeńko! Nie sądziłam, że kiedyś nie-romans, a wręcz biografia wzbudzi we mnie takie uczucia ❤ Polecam Wam tę książkę z całego serca!

5. helloimbooklover.blogspot.com

   Anna Bimer była partnerką Macieja Macierzyńskiego, głównego bohatera jej historii, ale też dziennikarką oraz redaktorką m.im. "Kuriera Polskiego". Napisała książkę o swojej, niestety, świętej pamięci, miłości, przedstawiając różne wydarzenia. Liczyłam na coś bardziej w stylu biografii, ale ta książka to coś więcej niż zwykła biografia. Nie są przedstawione suche fakty z życia Macieja Macierzyńskiego, ale autorka skupiała się głównie na emocjach, nie tylko własnych, ale właśnie swojego partnera. Ukazała to, jak wielką pasją była dla niego fotografia, że nie była to dla niego jedynie robota "do odbębnienia", zresztą możemy wychwycić kilka fragmentów, w których jest krótko opisane, jak Macierzyński fotografował nawet w niebezpiecznych warunkach jak np. podczas wojny. To, co sprawiało, że tę opowieść czytałam raczej w zakątkach własnego pokoju niż w jakichkolwiek miejscach publicznych, jest fakt, że Anna Bimer bardzo dokładnie i dobitnie pokazała swój ból po stracie ukochanego. Bardzo ciężko nie uronić łzy, gdy autorka wylewa swoje żale po śmierci Macierzyńskiego, pokazując jego wielką walkę. Bo bohater walczył. Nie poddawał się chorobie, wręcz wypierał fakt jej istnienia. Nie jestem w stanie sobie wyobrazić, jak ciężko jest mieszkać z ukochanym, spędzać z nim każdą chwilę i mieć świadomość, że to jedne z ostatnich. Lektura z pewnością nie zajmie Wam długo, bo sama książka liczy niecałe 200 stron, a karty opowieści są wzbogacone o wiele fotografii Macieja, które też mnie urzekły. Nie jest to coś, co bym poczytała na plaży dla relaksu, bo szczerze mówiąc, lektura momentami psuła mi nastrój, była dość ciężka emocjonalnie, jednak jeśli ktoś, kto szuka czegoś co złapie go za serce to myślę, że to idealna pozycja. Miło widzieć, że istnieje tak prawdziwa miłość, bo to, co Anna Bimer opisała z pewnością nie było udawane.

6. https://www.instagram.com/talka_on Natalia Mikołajczyk

   „OCZY WOJOWNIKA” - opowieść o fotografie Macieju Macierzyńskim, autorstwa Anny Bimer. Blurb przedstawiony przez Adama Michnika, tak bardzo zachęca do zapoznania się z tą historią, iż nie mogłam przejść obok niej obojętnie. Biografia Macieja Macierzyńskiego, jest naprawdę imponująca. Kiedy po raz pierwszy przeczytałam stwierdzenie, porównanie jego osoby do wojownika, nie brałam tych słów nazbyt poważnie ale lektura tej książki uświadomiła mi jak bardzo się myliłam. Anna Bimer w bardzo osobisty sposób, przybliża nam losy tego niezwykłego człowieka. Jego kariery zawodowej może pozazdrościć każdy świadomy wartości swojej pracy fotoreporter. Uważam że właśnie przedstawienie osoby Pana Macieja, należało do Anny Bimer. Historia opowiedziana jej słowami wielokrotnie nie była łatwa, ani lekka lecz właśnie styl tej książki moim zdaniem bardzo dobrze nadaje jej charakter. Poznajcie tę biografie, razem ze mną. Do zobaczenia w księgarniach

7. QulturaSlowa Justyna Gul

   „Miłość w wieku dojrzałym jest jak bonus, jak wielka kumulacja, nagroda specjalna, której wielu już dawno nie wygląda. Taką niespodziankę ceni się bardzo i traktuje delikatnie, by jej nie uszkodzić, nie popsuć, nie zniszczyć”- czy mogą być piękniejsze słowa traktujące o miłości, niż te, właśnie wypowiedziane? Ich sens, zrozumie w pełni tylko ten, kto się zakochał uprzednio straciwszy nadzieję na dzielenie reszty życia z drugim człowiekiem, kto po wielu mało satysfakcjonujących, trudnych związkach trafił na osobę, z którą z przyjemnością kroczy się przez życie. Właśnie o takiej miłości ludzi, którzy przez lata mijali się, żyjąc i pracując obok siebie, pisze Anna Bimer, w przejmującej książce pt. „Oczy wojownika. Opowieść o fotografie Macieju Macierzyńskim”. Opublikowana nakładem Wydawnictwa Editio pozycja, to przejmujące studium psychiki człowieka, a także jego powolnego odchodzenia. Autorka, prywatnie partnerka Macierzyńskiego, dzieli się z nami niezwykle osobistą historią ich znajomości, od chwili, kiedy poznali się za pośrednictwem komputera, od ich pierwszego – nieudanego zresztą – spotkania, aż po ostateczne pożegnanie. To lektura wzruszająca i wyjątkowa, która wiele mówi o bohaterze tej książki, ale też o nas samych. Po książkę sięgnąć mogą wszyscy, nie tylko osoby zainteresowane fotografią, ale również ci czytelnicy, którzy kochają i którzy wciąż mają nadzieję na miłość, a także ci, którzy stracili bliską osobę, którzy towarzyszyli jej w odchodzeniu… Autorka odsłania przed nami kartę swojego życia, a właściwie wspólnego życia jej i Maćka – fotoreportera, współpracownika „The Magazine”, wieloletniego korespondenta Agencji Reutera. Nie byłoby ich wspólnego życia, bez ich wcześniejszych doświadczeń i ludzi obecnych w ich życiu, dowiadujemy się zatem również nieco więcej o pracy Macierzyńskiego, jako osoby, która relacjonowała najważniejsze wydarzenia w Polsce, m.in. strajki w 1980 roku, a także poza granicami kraju, min. sytuację wojenną w Iraku, jako korespondent wojenny. Czytamy również o „dobrej zmianie”, czyli pozbyciu się go z redakcji, o jego upadku, braku umiejętności pogodzenia się ze zwolnieniem, problemie alkoholowym, czy … niezgodzie na współczesne, bezduszne czasy, w których królują zdjęcia wykonane telefonem komórkowym. Jesteśmy przy Maćku – Wojowniku, nie tylko w czasie jego pracy, kiedy to stawał w okresie stanu wojennego w Polsce z aparatem fotograficznym przeciwko aparatowi władzy czy karabinom wroga, relacjonując wojny poza granicami kraju. Jesteśmy również przy Maćku – Wojowniku, kiedy realizuje swoją pasję, uczestnicząc w Indian Week, czy też wiernie odtwarzając rzeczywistość, w jakiej żyli kiedyś Indianie. Jesteśmy wreszcie przy Maćku – Wojowniku wówczas, kiedy dzielnie zmaga się z rakiem płuc, będąc jeszcze wówczas nieświadomym, że będzie to walka przegrana. Maciek i Anna nie przeżyli ze sobą wielu lat, ale te, które przyszło spędzić im wspólnie, z których większość obarczona była wyrokiem, jaki wydał na fotografa rak, były piękne i pełne treści. Pełne emocji i uczuć. Niestety, choć Macierzyński posiadał dar oswajania rzeczywistości, naginania jej niejako do swoich oczekiwań, tym razem napotkał na silnego przeciwnika. Przeciwnika, któremu – niestety – towarzyszy cierpienie i ludzka znieczulica oraz głupota tych, którzy niegdyś przysięgali nieść pomoc, a którzy zdają być wyzuci z ludzkich uczuć. Rak toczący system opieki zdrowotnej jest niemal tak paskudny, jak ten, który zabrał Annie, całemu światu Macierzyńskiego. Pocieszające jest jednak to, że pamięć o tym niezwykle barwnym człowieku nie zginie – przetrwa zarówno w zrobionych przez niego fotografiach, jak i w sercu i książce Anny Bimer, a także – dzięki lekturze „Oczy wojownika”, również i w naszej pamięci. Trudno jest nawet oceniać wartość literacką książki, trudno jest wręcz myśleć, że można by się o to pokusić. Wspomnienia o drugim człowieku są bowiem unikalne, bezdyskusyjne, nie można ich oceniać, nie można wydawać sądów. Można ich jednak wysłuchać, można o nich przeczytać i ciepło pomyśleć o Maćku – niezłomnym Wojowniku, a także o wszystkich innych walczących, którym przyszło odejść…

8. czytaanna.blogspot.com

   "Oczy wojownika" - jest to opowieść o fotografie Macieju Macierzyńskim, wojowniku, który walczył, ale tą walkę przegrał, historia opisana przez iego partnerkę Anna Bimer. Anna i Maciej chociaż są razem bardzo krótko, mają marzenia o wspólnym życiu. W książce autorka opowiada o miłości która ich połączyła, i o walce z nowotworem, którą Maciej przegrał. Książka pełna wspomnień i fotografii, które pozostały. Pani Ania ledwo podniosła się po śmierci ojca, musiała pożegnać partnera. Strata tych członków rodziny łamie jej serce. Maciej Macierzyński- wojownik, który chciał żyć, dopiero tak naprawdę zaczął żyć, miał marzenia, niestety nie było mu to dane. Książka jest przejmująca, dzięki niej pamięć po Macieju zostanie na dłużej. Polecam bardzo. Moja ocena 9 / 10

9. https://www.instagram.com/books_pr/ Paulina Ryznar

   Dopiero czyjeś odejście pokazuje, kim ten ktoś był naprawdę. I z jak wielkim smutkiem go żegnamy. Nie jak wyglądał, czym jeździł i jak się nosił. Lecz jaki był od środka, bez otoczki, uznań, sukcesów... Bez ubrania i bez ciała... GŁĘBIEJ... I właśnie za tym Głębiej tęsknimy najbardziej. "Zakochaj się we mnie... Proszę... Zakochaj się..." Książka ukazuje człowieka silnego, zdecydowanego, pełnego energii i odwagi. Upadek przez alkohol, stoczył go na dno. Poznanie kobiety i jej wsparcie odmieniło go. W swoim życiu zmagał się z wieloma trudami. Maciej Macierzyński. Wiedział z czym się mierzy, i co mogło mu za to grozić. Więzienie i ostre sankcje. Życie fotografa nie było łatwe. Relacjonował upadek socjalizmu w Polsce, rewolucje w Rumunii, wojnę na Bałkanach. Do ostatnich dni był dzielnym mężczyzną. Rak płuc nie był w stanie mu przeszkodzić, w byciu szczęśliwym.. Jutro nie umiera nigdy. NIESTETY. To właśnie przychodzi na myśl, kiedy trzeba się obudzić nazajutrz po Najgorszym. Wychodzi się z mętnego, podszytego lękami snu i z niewyobrażalną siłą wciska się, w człowieka jak sopel lodu świadomość tego strasznego : NIE MA. Myślałam, że przyczytam... Zapomnę.. Że będzie fajnie i lekko. Nie było. Momentami miałam łzy w oczach, co u mnie jest bardzo rzadko spotykane podczas czytania książki. Cała historia opisana i ubrana w jedną ścisłą otoczke tak mnie poruszyła... Dzielny człowiek, tak mało czasu... I krótka wspaniała miłość na zawsze.

10. Relaksownia

    Kiedy rozpakowalam paczkę i książkę położyłam na kanapie, mój mąż zetknął na okładkę i spytał? - Ty wiesz o kim jest ta książka? To taki fotograf... O polityce będziesz czytać? Ja jednak bardziej zwróciłam uwagę na napis: po ludzku przejmująca opowieść o związku dwojga upartych marzycieli... I to mnie zachęciło, bo polityki faktycznie nie lubię. Fakt... Maciej Macierzyński to fotoreporter, który na kliszy aparatu uwieczniał ważne wydarzenia z życia naszego kraju, np. zamieszki i życie w czasie stanu wojennego. Ale to również człowiek z pasją Indianina. Książka a raczej wspomnienia Jego partnerki Anny pokazują nam urywki z życia zawodowego i hobbystycznego ale przede wszystkim pokazują wielką miłość i walkę. Walkę o życie. Początkowo zastanawiałam się skąd tytuł "Oczy wojownika" ? Czytając myślałam...no tak, fotograf, więc oczy to jego narzędzie pracy... Ale zglebiajac kolejne strony doszłam do wniosku, że oczy to przecież symbol duszy i naszego stanu. Po oczach możemy poznać, kto jest szczęśliwy, kto smutny... Czy widzieliście kiedyś oczy chorych, ciężko chorych ludzi? Najpierw stają się bardzo smutne, potem szkliste a kiedy nadchodzi kres stają się jakby mętne, zamglone. Po oczach można poznać, kiedy zbliża się koniec... Książka mnie urzekła. Na koniec czytałam przez łzy, ale nie zdradzę który fragment mnie tak poruszył. Ciepło i z nostalgią ale i wzruszeniem napisane wspomnienia o ciepłym człowieku pełnym pasji, zawodowstwa, humoru i ogromnej miłości. Książka pokazuje walkę Pana Macieja o zdrowie, o życie i wielką miłość Pani Anny. Jej troskę, opiekę do ostatniego dnia, jej przeżycia, rozmyślania, ogromne oddanie i pustkę po stracie najbliższej osoby. I wcale nie ma tu polityki, są za to zdjęcia wykonane przez bohatera lub jego samego. Aż szkoda, że tak szybko odszedł... A może właśnie po to, aby jego partnerka mogła napisać tak osobiste wspomnienia, żeby nie powiedzieć pośmiertne upamiętnienie... Polecam każdemu! Pokazuje miłość, prawdziwą miłość i zachęca do przemyśleń a jednocześnie wycisza i wzrusza...

11. KSIĄŻKI OKIEM KATARZYNY ŻARSKIEJ Katarzyna Żarska

    "… Dziś uważam, że nasza historia ma w sobie elementy tragedii antycznej, z determinizmem losu w roli głównej …” Publikacja, którą pragnę Wam przedstawić stała się bliska mojemu sercu z racji profesji. W tym momencie bliżej mi do dziennikarstwa. Tytuł jest adekwatny. Fotograf staje się takim wojownikiem, który czeka na odpowiedni moment. Pragnie uchwycić chwilę, która już się nie powtórzy. Czeka, obserwuje i zdobywa. Opowieść o fotografie Macieju Macierzyńskim jest naprawdę interesująca. To historia o związku dwojga upartych marzycieli, o szczęściu i miłości, ale i o rozpaczy po śmierci najbliższej osoby. Autorka książki Anna Bimer to partnerka i wielka miłość fotografa. Dziennikarka i redaktorka „Kuriera Polskiego”, „Zwierciadła”, a obecnie „Urody Życia”. Maciej Macierzyński to wieloletni korespondent Agencji Reutera. Relacjonował wydarzenia ze strajków 1980 roku, przez stan wojenny, aż do Okrągłego Stołu. Był korespondentem w Rumunii i Bośni. Dokumentował sytuację wojenną w dość niebezpiecznym Iraku, gdzie każdy liczył na poszerzenie swoich wpływów i realizację interesów. Przez kolejne lata zajmował się fotografią polityczną. Nie chciał „latać” po lekarzach. Na jego pogrzebie był obecny ksiądz, ale i grupa indiańskich wojowników z gołymi ciałami, jedynie z przepaskami na biodrach. Lubił szokować. Jego życie miało skrajnie odmienne tonacje. Czarno – białe, ale i kolorowe, jak fotografie. Partnerka nie pytała nikogo o zgodę. Jakie życie, taki pogrzeb. Mówiła, że „szuka partnera do spółki: my kontra reszta świata”. Udało się. Od samego początku była ciekawa tego mężczyzny. Ona kiedyś miała męża, on – rodzinę. Mężczyzna miał problemy z alkoholem, ale w pewnym momencie otrząsnął się i do końca życia – był trzeźwy. W dwa tygodnie zmienił się. Na kartach książki zostaje podkreślona miłość w dojrzałym wieku. Określana jest ona jako bonus, nagroda specjalna. Diagnoza – rak płuca był szokiem. Najgorsze było to, że fotograf nikł w oczach. Umarł w domu, ale pozostawił po sobie lukę trudną do wypełnienia. Czyny i fotografie oddają klimat książki, miłość do Indian i nierówną walkę z chorobą. Życie Indian poznał mieszkając w Kanadzie. Jutro nie umiera nigdy. Jego zdjęcia ilustrowały wiele artykułów prasy zagranicznej. Należał do dziennikarskiej śmietanki. Macierzyński czuł, że jest w środku zmieniającej się historii. Na jego zdjęciach odnajdziemy m. in: Tadeusza Mazowieckiego, Lecha Wałęsę, księdza Jerzego Popiełuszkę, Marka Edelmana, Adama Michnika i innych. Gorąco polecam i zachęcam do przemyśleń. Publikację przeczytałam w dwa dni. Wciąga i nie drażni. To chyba najważniejsze elementy w mojej prywatnej ocenie.

12. Kulturalne Media Jagoda Haloszka

    Opowieść Anny Bimer o Macieju Macierzyńskim — o pracy fotoreportera, o wielkiej miłości, o wspólnym życiu, o chorobie i o śmierci. O WOJOWNIKU. Maciej Macierzyński — fotoreporter, redaktor. Współpracownik Time Magazine i wieloletni korespondent Agencji Reuters. Relacjonował wydarzenia w Polsce od strajków 1980 roku, przez stan wojenny, do Okrągłego Stołu. Następnie był korespondentem wojennym Reutersa m.in. w Rumunii i Bośni. Dokumentował także sytuację wojenną w Iraku. Przez kolejne lata zajmował się fotografią polityczną. Zmarł po ciężkiej chorobie w 2014 roku. "(…) Fotografowałem wówczas z bardzo bliskiej odległości, może 1,5 m, rozpacz dwóch mężczyzn, którzy właśnie dowiedzieli się o śmierci syna i brata. Zwierzyłem się później koledze, że podle się czuję, wchodząc tak w butach w ich dramat. Powiedział mi: „Jesteś oczami świata. Ale jeśli tak się czujesz, to znaczy, że jeszcze nie jest z tobą źle”. Profesjonalizm polega na tym, że swoje prywatne odczucia zostawia się na boku." - Fragment wywiadu dla Tygodnika Przegląd z 2004 r. Oczy wojownika "Gdyby jedynym warunkiem zakochania się było imponujące CV, zdobyłbyś mnie już w tamtym momencie. W świecie dziennikarskim, czyli moim świecie, korespondent wojenny to członek bardzo elitarnej jednostki, komandos dziennikarstwa, snajper fotografii. Dożywotnio. Nawet jeśli obecnie nieaktywny. Przed wyjściem z redakcji opowiedziałam, jaki traf zrządził, że przez internet poznałam kogoś interesującego, w dodatku z naszej branży. Kaśka podeszła do mnie, zerknęła na zdjęcia na monitorze i powiedziała: — Ja go znam! Nie pamiętam skąd, ale go znam. Na pewno. Była 16.30. W tym momencie — patrząc z dzisiejszej perspektywy — moje życie weszło w ostry zakręt." To fragment książki o Macieju Macierzyńskim pt. Oczy Wojownika. Opowieść o fotografie Macieju Macierzyńskim, która swoją premierą miała 15 maja. Autorką powieści jest Anna Bimer dziennikarka i redaktorka m.in. Kuriera Polskiego, Machiny, Pani, Polska The Times, Zwierciadła, obecnie Urody Życia. Historia została podzielona na trzy części: WOJOWNIK po raz pierwszy Fotografia z protestów w centrum Warszawy w sierpniu 1982. To czas stanu wojennego. Na rogu wymarłych jak po wojnie atomowej Alei Jerozolimskich i ulicy Kruczej wóz opancerzony z armatką wodną na dachu i jeden człowiek. Z aparatem. Nie ucieka — przeciwnie, spokojnie wyciąga w stronę pojazdu pięść z uniesionym palcem środkowym. To Maciej Macierzyński. WOJOWNIK po raz drugi Stowarzyszenie wojowników Kangi Yuha nawiązuje do tradycji historycznego stowarzyszenia Indian Lakotów. Najdłużej aspirującym do grona członków Kangi Yuha był uczestnik kilku najprawdziwszych współczesnych wojen. Taki paradoks. To Maciej Macierzyński. WOJOWNIK do końca W rzeczywistości szpitalnej oddziału onkologii, gdzie czas odmierzają kolejne krople leków wtłaczanych w żyły, jako pacjent stał się Robin Hoodem. Nikt się nie czepiał, że biegał po oddziale w dżinsach i kurtce wojskowej. Nie było pretensji, że uciekł na wagary. Był jeszcze pełen życia. To Maciej Macierzyński. "Znałem i lubiłem Maćka Macierzyńskiego, świetnego fotoreportera, który dokumentował epokę stanu wojennego i transformacji 1989 dla zachodnioeuropejskich oraz amerykańskich gazet i agencji. Opowieść Anny Bimer, partnerki i wielkiej miłości Maćka, traktuje o nim samym, o ich związku, o wspólnym życiu i o śmierci. Nie potrafię ocenić wartości literackich, nie jestem bowiem literaturoznawcą. Powiem po prostu: to jest opowieść po ludzku przejmująca o związku dwojga upartych marzycieli, o szczęściu i miłości, o cierpieniu i rozpaczy przynoszonych przez umieranie i śmierć najbliższej osoby. W tle tej opowieści poznajemy twarz transformacji i też mroczną twarz odzyskanej wolności. Ale ponad wszystko poznajemy potęgę miłości tych dwojga. To jest pomnik. Maciek otrzymał piękne pośmiertne upamiętnienie. " - Adam Michnik

więcej recenzji

ukryj recenzje