Ram Dass i Król Zachodnich Smoków

Recenzje książki: Ram Dass i Król Zachodnich Smoków (2) Poniższe recenzje mogły powstać po przekazaniu recenzentowi darmowego egzemplarza poszczególnych utworów bądź innej zachęty do jej napisania np. zapłaty.

1. efantastyka.pl darth ithilnar, 2013-10-11

   Odyseja kosmiczna i poszukiwacze zaginionego smoka
   
   Muszę przyznać, że gdy po raz pierwszy zetknęłam się z powieścią Julity Grodek, jej tytuł wzbudził we mnie ciekawość. Smoki stanowią nieodłączny element prozy fantasy, a tu na dodatek mam jeszcze smoczego króla. Te ogromne łuskowate stwory od zawsze uosabiały magię w najczystszej postaci i ze wszystkich nadnaturalnych istot kreowanych w fantastycznych wizjach niezliczonych światów i krain intrygowały mnie najbardziej.
   
   Biorąc do ręki książkę Julity Grodek, spodziewałam się, że będzie to właśnie opowieść o Królu Zachodnich Smoków. Oszczędna okładka utrzymana w szarej tonacji sugeruje wręcz, że tytułowy stwór zostanie groźnym przeciwnikiem lub sprzymierzeńcem głównego bohatera, Ram Dassa (Sługi Bożego) Tatchera. Z pięknej grafiki przedstawiającej gada, autorstwa Piotra Zwierzchowskiego (polecam też pozostałe ilustracje rozsiane w całej książce), emanują groźba i moc – jest to wręcz archetypiczne przedstawienie bestii znanej z tak wielu powieści fantasy czy filmów, i czytając książkę wręcz oczekiwałam pojawienia się takiego właśnie potwora. Nic bardziej mylnego. Smok i jego poszukiwanie okazują się właściwie pretekstem do rozważań nad ludzką naturą, do pokazania złożonego świata przyszłości, w którym androidy uczą w szkołach, oraz skomplikowanych relacji rodzinnych na linii mąż-żona czy ojciec-córka.
   
   O czym właściwie opowiada Ram Dass i Król Zachodnich Smoków? Głównym bohaterem jest trzydziesty ósmy baronet O’Kirk i agent tajnych służb Jej Królewskiej Mości w stanie spoczynku. Wraz z żoną, trzema córkami, wujem Seanem i dwoma kotami o wdzięcznych imionach Gog i Magog prowadzi spokojne życie na ziemskiej prowincji. Pewnego dnia przybywają do niego trzej dziwni młodzieńcy pochodzący z odległej planety Niburu, prosząc o pomoc w odnalezieniu Króla Zachodnich Smoków. W podróży Ram Dassowi towarzyszą wuj kombatant i zbiegły android, który wcześniej nauczał chemii w szkole.
   
   Po tym zarysie fabuły (nie zdradzę więcej, by nie psuć przyjemności czytania) odniosłam wrażenie, że książka Julity Grodek to istny koktajl Mołotowa. Autorka do jednego worka wrzuca wątki znane z literatury science-fiction (androidy, odległa przyszłość) i fantasy (smoki), a także motywy zaczerpnięte z powieści szpiegowskiej (Ram Dass nieodparcie kojarzy się z innym znanym agentem JKM, Jamesem Bondem). Wydawać by się mogło, że taki misz-masz motywów będzie raczej gryzł się niczym pies z kotem, ale, ku mojemu zaskoczeniu, tak się nie stało. Autorce udaje się zgrabnie wszystko połączyć i klarownie wyjaśnić, dzięki czemu całość jest wizją świata niezwykle ciekawą i nowatorską.
   
   Narracja książki poprowadzona została dwutorowo. Z perspektywy Ram Dassa; czytelnik uczestniczy w jego poszukiwaniach i włóczędze śladami smoków. Jego działania wydały mi się chaotyczne i przypadkowe, ale dość wiarygodnie wyjaśnione. Drugi wątek tworzy Mary, żona Ram Dassa, która pozostawiona w domu z trójką córek, musi sobie samotnie radzić z różnymi problemami przez wiele miesięcy. I to niestety jest jeden z minusów powieści. Odniosłam wrażenie, że autorka w pewnym momencie za bardzo brnie w stronę powieści obyczajowej, zestawiając na boczny tor świetnie zapowiadający się fantastyczny wątek główny. Przez to zakończenie całej historii wydało mi się nijakie i za bardzo rozmyte oraz dopisane tak naprawdę na siłę, bo jakoś ta historia musiała się zakończyć.
   
   Wszelkie niedociągnięcia, jakie mogę zarzucić konstrukcji fabuły, skutecznie niweluje sposób pisania prezentowany przez autorkę. Użyty język obfituje w barwne i bogate frazy, co wyraźnie wyróżnia tę pozycję na tle innych, bardziej popularnych, powieści fantastycznych. Widać w tym wielkie doświadczenie Julity Grodek, która jest nie tylko pisarką, ale także scenarzystką, tłumaczką i autorką sztuk teatralnych. W opisach różnych sytuacji czy postaci znalazłam wiele smakowitych szczegółów świetnie ubarwiających akcję i sprawiających, że całość czytałam z niekłamaną przyjemnością.
   
   Ram Dass i Król Zachodnich Smoków nie jest lekturą dla każdego. Akcja rozwija się w tempie ślimaka, co dla wielu czytelników może być nużące i odrzucające. Brak tu wybuchów, pogoni czy strzelanin rodem z filmów o Jamesie Bondzie, co z jednej strony uważam za atut, ponieważ mogłam delektować się finezyjnym stylem pisarskim, ale z drugiej od czasu do czasu przydałby się poważny zastrzyk adrenaliny zdecydowanie posuwający akcję do przodu.
   
   Powieść Julity Grodek to nietuzinkowa i ciekawa lektura na długie jesienne wieczory pozwalająca delektować się niebanalną fabułą i połączeniem różnych gatunków literackich. Autorka bawi się konwencją i zaprasza do tej zabawy czytelnika. Bez reszty dałam się pochłonąć jej wizji i chociaż rozłożenie akcentów w fabule i zakończenie nie w pełni mnie satysfakcjonują, to jednak muszę przyznać, że warto sięgnąć po tę powieść. Choćby po to, by przekonać się, co wyjdzie z połączenia motywów science-fiction i jednego z najbardziej rozpoznawalnych bohaterów literatury fantasy – smoka.

2. fantasybook.idl.pl Zuna, 2013-03-14

   Nie o to chodzi by złapać smoka, ale by gonić go - taka parafraza znanej niegdyś piosenki nasunęła mi się po lekturze książki „Ram Dass i Król Zachodnich Smoków” Julity Grodek. Książki, która nota bene okazała się być dla mnie niezłym zaskoczeniem i to z kilku powodów.
   
   Sięgając po książkę ze „smokiem” w tytule i bardzo klimatycznym smokiem na okładce, czego można się spodziewać. Ano smoczej opowieści przecież. A tu proszę, niespodzianka. Smok niby jest, ale jakoby go nie było. Za to są androidy, międzygalaktyczni przestępcy, kopalnie uranu, przybysze z odległej planety poszukujący... no właśnie, smoka, a właściwie Króla Zachodnich Smoków, który może ocalić ich chylącą się ku upadkowi planetę.
   
   Z przyczyn różnych nie mogą jednak odnaleźć onego smoka sami, postanawiają więc zatrudnić w tym celu Ram Dassa Thatchera (Sługę Bożego Thatchera). I tutaj ma miejsce zaskoczenie drugie, czyli postać głównego bohatera. Ram Dass nie jest bowiem typowym rycerz/macho, który wyrusza na wyprawę, by zmierzyć się z przeciwnikiem/smokiem. Wręcz przeciwnie, to emerytowany tajny agent Jego Królewskiej Mości, który nie bardzo lubił być agentem, prowadzący obecnie spokojne, wręcz nudne życie ojca trzech córek, w tym jednej w wieku nastoletniego buntu. Jego zmartwienia są bardzo przyziemnej natury, a mianowicie: skąd wziąć pieniądze na spłatę kredytu i na szkołę córek, jak utemperować zgryźliwego wuja oraz rutyna, która wkradła się do jego małżeństwa. I choć z początku nasz bohater jest bardzo niechętny wyprawie, to jednak w końcu, wbrew sprzeciwom żony i własnym przeczuciom wyrusza, by zmierzyć się z wyzwaniem, a tak naprawdę uciec od szarej codzienności i zarobić sporą dawkę gotówki. Wraz z nim wyruszają również marudny i nieco szalony wuj, oraz uciekający przed demontażem android XC, nauczyciel chemii.
   
   I wraz z wyruszeniem z naszą wyjątkową trójką na poszukiwanie wskazówek mających doprowadzić ich do legendarnego smoka dochodzimy do zaskoczenia nr trzy, czyli samego przebiegu wyprawy. Zdziwiłby się ten, kto rozpoczynając lekturę oczekiwałby awanturniczej wyprawy z zaskakującymi czytelnika burzliwymi zwrotami akcji, strzelaninami i ucieczkami. Tutaj tego nie dostanie. Owszem, jest wyprawa, ma miejsce i ucieczka, jest strzelanina, morderstwo, idący śladem naszej trójki najemny zabójca; a jednak nawet gdy trafia się jakaś dramatyczna scena, to nie podnosi ona napięcia, nie napędza akcji, lecz po prostu „jest”. A jednak byłby w wielkim błędzie ten, kto wyprawę trójki protagonistów będzie chciał zaklasyfikować jako nudną. Jest ona bowiem w bardzo przyjemny sposób ujmująco – wciągająca. Podczas czytania cieszymy się samą lekturą, niebanalnym i intrygującym światem, do którego trafiliśmy oraz całym wachlarzem najróżniejszych postaci, które stają na drodze bohaterów, jak chociażby wilkołakopodobny handlujący relikwiami woźnica abstynent, nobliwe starsze małżeństwo poszukujące po całym świecie nawiedzonych miejsc, czy młoda tropicielka nadnaturalnych bytów, w której Ram Dass będzie się skrycie podkochiwał. Te i wiele innych postaci nadają niezapomniany koloryt powieści.
   
   Zaskoczeniem czwartym było dla mnie samo zakończenie powieści, stąd tez zdanie, które pozwoliłam sobie zamieścić na początku, a mianowicie: Nie o to chodzi by złapać smoka, ale by gonić go. Julita Grodek stworzyła powieść, w której mam wrażenie postanowiła skupić się na charakterystyce: charakterystyce świata i rządzących w nim reguł, relacjach między trójką głównych bohaterów i tymi między Ram Dassem i jego rodziną, żoną i córkami. Widać, iż opisywanie ich przychodzi jej z łatwością, czyni to również bardzo wiarygodnie, a sposób w jaki to robi niejednokrotnie skłania do refleksji. Czy wolne tempo akcji było zamysłem autorki, czy też „tak jej wyszło” nie wiem, wiem jednak, że podczas lektury zupełnie mi ono nie przeszkadzało, a wręcz przeciwnie, bardzo dobrze komponowało się z perypetiami bohaterów oraz całą „psychologiczno-egzystencjalną” otoczką, w którą zostali uwikłani.
   
   Bez wątpienia jednym z niezaprzeczalnych atutów książki jest zawarty na jej kartach humor. Wynika on z absurdalnych zestawień postaci, jak chociażby nadmiernie erudycyjnego androida z sabatem czarownic starającym się wywołać deszcz. Uśmiech budzą także świetnie napisane dialogi,okraszone ciętymi ripostami i zabawnymi komentarzami. Mistrzem w nich jest wuj Rama Dassa, ale również i on sam, jak również jego zadziorna żona i córki. U autorki nawet android miewa poczucie humoru.
   
   „Ram Dass i Król Zachodnich Smoków” to książka wymykająca się zaszeregowaniu, bo ani to fantasy, ani tym bardziej science-fiction. Znajdziemy tutaj elementy i jednego i drugiego, połączone z obyczajową powieścią drogi. To książka napisana pięknym językiem, z wielką wyobraźnią i pobudzająca wyobraźnię, podszyta zgrabnym humorem i uczuciowością. To świetna opowieść dla osób lubiących cieszyć się niebanalną lekturą, w której forma traktowana jest na równi z treścią. Tym też ją polecam.

więcej recenzji

ukryj recenzje