Manaslu. Góra Ducha, Góra Kobiet

Recenzje książki: Manaslu. Góra Ducha, Góra Kobiet (7) Poniższe recenzje mogły powstać po przekazaniu recenzentowi darmowego egzemplarza poszczególnych utworów bądź innej zachęty do jej napisania np. zapłaty.

1. ksiazki-sardegny.blogspot.com Sardegna

   Moja ocena : 5/6 Książki wysokogórskie to jeden z moich ulubionych rodzajów literatury, chociaż faktycznie, w ostatnim roku nie przeczytałam ich zbyt wiele. Po burzliwie komentowanych w mediach wydarzeniach, jakie miały miejsce na Nandze Parbat, z początkiem roku 2018, dopadł mnie przesyt tematem, zrobiłam więc sobie przerwę od górskich książek. Czasami jednak dobrze jest z czegoś zrezygnować, żeby później do tego zatęsknić i wrócić z wielką przyjemnością, i tak też było w moim wypadku. Miałam już okazję czytać książkę pani Moniki Witkowskiej, podróżniczki, dziennikarki, ale też żeglarki, kobiety praktycznie wszechstronnej, opowiadającej o wyprawie na najwyższy szczyt świata "Everest. Góra gór". Tym razem przyszła pora na zrelacjonowanie wyprawy na Manaslu, ósmego, co do wysokości, ośmiotysięcznika. Jak sama pani Monika Witkowska twierdzi, wyprawa na Manaslu nie była specjalnie planowana, a pomysł na tą przygodę zrodził się spontanicznie po powrocie z Everestu. Podczas rozmów z przyjaciółmi, podróżniczka została zapytana o kolejny cel, a ponieważ nie miała konkretnego planu, stwierdziła, dlaczego nie mierzyć wyżej, i nie spróbować zawalczyć o kolejny ośmiotysięcznik. Już wcześniej Manaslu dawało Monice sygnały i w pewien sposób wabiło do siebie. A kiedy kolejny już raz wszechświat dał podróżniczce znać, że to ta a nie inna góra ma być wzięta pod uwagę, decyzja została podjęta błyskawicznie. Planując swoją wyprawę, Monika Witkowska świetnie się przygotowała. Zaprosiła do współpracy Joannę Kozanecką, sportsmenkę, podróżniczkę o podobnych zainteresowaniach i pasjach. Przeprowadziła rozmowy i konsultacje z wspinaczami, którzy Manaslu już zdobyli, zadbała o kondycję, finanse i tak, 3 września 2018 roku wraz z ekipą, wylądowała na lotnisku w Katmandu. W książce znajdziemy dość szczegółowy zapis przygotowań do wyprawy, również tych mentalnych, opis dni spędzonych w stolicy na relaksie, zwiedzaniu, podziwianiu tej niesamowitej mieszanki kultur oraz dopinaniu ostatnich szczegółów, a także właściwy trekking do bazy, podzielony na etapy: Katmandu - Besishahar (760m) - Dharapai (1860m) - Karche (2700m) - Bimtang (3600m) - aklimatyzację na Larke Pass (5106m) - Samodo (3600m) - Samagaun (3550m) - Manaslu Base Camp (4800m). Każdy etap dojścia do bazy obfitował w inne obserwacje, spotkania i przygody. Ekipa wędrująca mogła skosztować tradycyjnych potraw, napojów (masala chai), czy owoców, poznać bliżej zwyczaje Szerpów, symbole religii nie tylko buddyjskiej, ale też wierzeń animistycznych, czy posłuchać lokalnych opowieści, na przykład o tym, skąd się wziął alkohol na świecie. Ośmiodniowa wyprawa do base campu obfitowała także w chwile zadumy i zastanowienia się nad pięknem i różnorodnością otaczającego ich krajobrazu. Codziennemu życiu w bazie poświęcony jest kolejny fragment książki. Podróżniczka opisuje międzynarodowe towarzystwo, czekające na możliwość zdobycia ośmiotysięcznika, spotkanie z polską ekipę wspinaczy z Rafałem Fronią na czele, ale też kwestie techniczne: rozstawienie namiotów, ustalanie planów wspinaczkowych z Szerpą, gotowanie w bazie, czy dbanie o higienę. Kolejne rozdziały opisują wejście Moniki i Joanny do pierwszego obozu na wysokości 5700m związane z tym przejście po lodowcu poprzecinanym szczelinami, oraz trasę wzdłuż poręczówek, potem zdobycie dwójki na 6800m i ... powrót do bazy na odpoczynek. W końcu wymarzone okno pogodowe w dniu 24 września, dzięki któremu podróżniczki mogły ruszyć w stronę jedynki i podjąć się ataku szczytowego. Monika Witkowska opisuje trudy wspinaczki, zdobywania kolejnych obozów, organizowanie sobie odpoczynku, przygotowanie jedzenia, walkę z zimnem, a także towarzystwo, z jakim się po drodze spotyka na przykład liczne, komercyjne, ale zupełnie nieprzygotowane wyprawy Chińczyków, czy ekipę, która właśnie wróciła ze szczytu i dzieli się doświadczeniami. Ostatecznie, 28 września, Monice i Joannie udało się zdobyć szczyt, choć nie bez kłopotów z kończącą się butlą tlenu. Szczęśliwy powrót kobiet do bazy zakończył się gratulacjami i informacją, że szczyt zdobyło 9 z 15 osób podejmujących atak szczytowy. Następne fragmenty książki przedstawiają powrót do cywilizacji, mozolny trekking, niepozbawiony jednak obserwacji otaczających krain oraz ciekawej i tak odmiennej, kultury. Książka kończy się podsumowaniem wyprawy przez Monikę, a także przedstawieniem wielu informacji pomocniczych, które mogą przydać się podróżnikom wybierającym się w taką przygodę. Autorka podpowiada, jak zaplanować podróż, trasę, załatwić formalności i sprawy bezpieczeństwa, jak się aklimatyzować, przygotować ekwipunek, odzież, walutę, podaje praktyczne rady, co do trekkingu i samej wspinaczki, jakie pożywienie i sprzęt wspinaczkowy zabrać, jakie urządzenia elektroniczne najbardziej się sprawdzą, i o czym trzeba pamiętać, podejmując się takiej wyprawy. Bardzo dobrze czyta się tą opowieść o zdobywaniu Manaslu. Monika Witkowska ma w sobie to coś, co przyciąga. Czuć dobrą energię, pasję i szczerość, a to bardzo ważne w przypadku książek podróżniczych. Do tego, historia jest cudnie wydana. Miałam parę razy do czynienia z książkami z wydawnictwa Bezdroża i za każdym razem jestem zadowolona. Kredowy papier, wspaniałe fotografie, już samo przeglądanie takiej książki jest niesamowitą przyjemnością."Manaslu. Góra ducha. Góra kobiet" pasuje formatowo i wizualnie do "Everestu. Góry gór", stąd też obie książki będą ważnymi elementami w mojej górskiej biblioteczce. Bardzo polecam!

2. https://monitorkulturalny.pl/

   Książka Moniki Witkowskiej to relacja z wyprawy autorki na znajdujący się w Himalajach ośmiotysiecznik Manaslu (8156 m n.p.m.), pod względem wysokości ósmą górę świata. Nie jest to typowa relacja ze wspinaczki, uzupełnia ją zbiór różnego typu ciekawostek, anegdot i interesujących historii dotyczących zarówno himalaizmu, jak i przyrody czy życia Nepalczyków. Z lektury dowiemy się: dlaczego Manaslu nazywane jest Górą Ducha i kojarzy się z samogonem, o czym opowiadają nepalskie bajki, a także czy sępy sępią, jak wygląda lokalna tarantula i jaki sprzęt warto zabrać na wyprawę.

3. etnosystem.pl Katarzyna Paluch

   Jakiś czas temu postanowiłam zrobić sobie przerwę od literatury opisującej podboje najwyższych szczytów świata, zmęczona ich przewidywalnością i jednolitością. W gruncie rzeczy niezależnie od tego, czy czytam o Evereście, K2 czy Nanga Parbat, zawsze jest to: organizacja (trudności), historia polskiego himalaizmu (przemyt i handel), obóz, mróz, brak tlenu, odmrożenia, sukces lub jego brak i powrót. Z całym szacunkiem dla autorów wszystkich tych pozycji, jeśli ma się na koncie przeczytaną setkę, to bez większych trudności można przewidzieć to, co znajdzie się w kolejnej setce pozycji literatury górskiej. Do książek Moniki Witkowskiej sięgam jednak z przyjemnością, bo na tym tle dosyć mocno się wyróżniają. To bardziej podręczniki czy poradniki o zdobywanych przez nią górach niż klasyczne heroiczne historie himalajskie. Wręcz przeciwnie. Monika swoje wyprawy opisuje tak, że czytelnik ma świadomość, że jeśli odpowiednio się postara, potrenuje i zorganizuje, będzie w stanie górę zdobyć. Choć autorka przypomina, że to jednak nie jest dla wszystkich, no i jednak każdy ma tego świadomość. Niemniej jej książki - tak samo jak i najnowsza, opisująca wyprawę na Manaslu - odarte są z tego ducha heroizmu, bohaterstwa i stawiania siebie w roli nadczłowieka. Nie jest to może zaawansowane i cieszące estetyczny zmysł pióro reporterskie, ale Monika pisze lekko i konkretnie. Tak jak było i w przypadku „Everestu” czy trylogii „Gór z duszą:, tak i „Manaslu. Góra Ducha. Góra Kobiet” naszpikowana jest praktycznymi informacjami i garścią wiedzy o przyrodzie, kulturze i ludziach napotykanych przez autorkę na szlaku. Mamy wywiady z pierwszymi polskimi zdobywcami Manaslu, dużą liczbę ramek z ciekawostkami natury historyczno-przyrodniczej, mnóstwo konkretu dotyczącego organizacji, sprzętu i samej góry. Obok tego wszystkiego trochę o własnych przemyśleniach, odczuciach, dialogach wewnętrznych, dialogach z Joanną Kozanecką, partnerką od wspinaczki. Bez spiny, bez nadęcia, bez rozdmuchania tematu wspinaczki wysokogórskiej do kuriozalnych rozmiarów. Dużą uwagę za to przywiązuje do faktów i głębokiego researchu tematu (czuć tu doświadczenie dziennikarskie). Po lekturze każdej pozycji wydanej przez Witkowską czytelnik pozostaje z pełną świadomością potęgi góry i respektu, jakim trzeba ją obdarzyć. A jednocześnie ma ochotę po prostu wyskoczyć gdzieś w góry, może niekoniecznie na Manaslu, ale Monika potrafi odpalić fazę na chodzenie w pionie.

4. Czytanie to przygoda Adam Słupski

   Manaslu — ósmy ośmiotysięcznik, siódmy pod względem odsetka wypadków śmiertelnych do wejść1, położony w nepalskich Himalajach. Niezły kaliber. Podobnie z książką — kurier dostarczył przysłowiową „cegłówkę”, a waga kuchenna wskazała 723 g. Ogarnęło mnie miłe uczucie, gdy wziąłem do ręki ten czterystustronicowy wolumen. Kredowy papier, którego nie ima się nawet lekki deszczyk oraz mnóstwo zdjęć stanowiły zachęcającą zapowiedź. Otwieram więc. Monika Witkowska relacjonuje swoją wyprawę na Górę Ducha, jak brzmi jedna z nazw Manaslu, którą odbyła w sezonie letnim 2018 r. Powoli zagłębiam się w kilka warstw reportażu. Zasadniczą jego część stanowi zarys przygotowań do wyprawy oraz opis samej eskapady. W większości przybiera on formę dziennika z podróży. Poznając najważniejsze wydarzenia poprzedzające wyjazd oraz niemal każdy dzień pobytu w Nepalu — notatki z codziennych przeżyć, spostrzeżeń, rozmów z poznanymi ludźmi — w treści nie dostrzegam zasadniczych różnic w stosunku do podobnych książce pozycji. Uwagę zwraca jednak swada, z jaką pisze autorka oraz jej dystans do przedstawianych wydarzeń i siebie samej, a także emocje, których nie kryje. Wczuwam się. Reportaż z wyprawy autorka przeplata wieloma ciekawostkami. [...] Na deser last, but not the least — zdjęcia! Reportaż z wyprawy autorka przeplata wieloma ciekawostkami związanymi z geografią Himalajów, legendami, zwyczajami mieszkańców oraz napotykaną fauną i florą, co czasami skupia moją uwagę bardziej, niż sama relacja. Zanim wraz z Moniką Witkowską i jej towarzyszką (autorka podkreśla, że to „babska wyprawa”) rozpoczniemy wspinaczkę, mamy okazję poznać wrażenia dwóch wcześniejszych polskich zdobywców Manaslu: Ryszarda Gajewskiego i Krzysztofa Wielickiego. Te ciekawe wywiady umieszczone są niestety obok siebie, co momentami sprawia wrażenie powtarzalności relacji. Lepszym pomysłem byłoby ich skrócenie lub oddzielenie. Książkę wieńczy poradnik dla adeptów turystyki górskiej. Autorka przedstawia atrakcyjność okolic Manaslu dla amatorów trekingu, a mniej doświadczeni amatorzy wypraw górskich znajdą tam również poradnik dotyczący niezbędnego wyposażenia. Na deser last, but not the least — zdjęcia! To oddzielna wartość reportażu i zasługuje na szczególną uwagę. Manaslu. Góra Ducha, Góra Kobiet zawiera ogromne bogactwo górskich panoram, fotografii obozowej rzeczywistości oraz ludzi. Od niektórych z nich nie mogłem się oderwać. Autorka „ma dobre oko” nie tylko do utrwalania krajobrazu, ale również potrafi złapać ciekawe momenty z życia swoich bliższych i dalszych współtowarzyszy. Wrażenie potęguje znakomita jakość wydania książki. Zróżnicowanie tematyczne reportażu zwiększa krąg potencjalnych czytelników. Nie mam wątpliwości, że Monika Witkowska potrafi zaszczepić czytelnikom górskiego bakcyla. Z utęsknieniem więc czekam, kiedy nareszcie odstawię kule2 i w pełni zacznę się przygotowywać do moich górskich wyzwań, a przy okazji przeczytam anonsowaną w finale relację autorki z wejścia na Lhotse. 1 wg danych umieszczonych w omawianej książce. 2 wypadek rowerowy w Ałtaju sprawił, że przeżycia związane z górami na razie skupiam na poznawaniu wrażeń innych osób. 3 przeczytaj też recenzje innych książek górskich: 1. Mariusz Sepioło, Himalaistki oraz 2. Bernadette McDonald, Kurtyka. Sztuka wolności, 3. Denis Urubko, Skazany na góry, 4. Dominik Szczepański, Piotr Tomza, Nanga Parbat, 5. Dariusz Jaroń, Polscy himalaiści, 6. Dariusz Kortko, Marcin Pietraszewski, Kukuczka. Opowieść o najsłynniejszym polskim himalaiście.

5. zycieipasje Agnieszka Grabowska

   “Ty wyżej, wyżej bądź i dalej, niż ci, co się wyzbyli marzeń” – śpiewa Wolna Grupa Bukowina. Monika Witkowska podążyła wyżej, ku marzeniom, w kobiecym zespole zdobyła szczyt Manaslu. O tej wyprawie opowiedziała w taki sposób, że pasja i emocje udzielają się czytelnikom. W tej książce oprócz relacji z wspinaczki znajdziemy mnóstwo ciekawostek, anegdot oraz informacji, a przede wszystkim – piękne fotografie. Kiedyś “obiło mi się o uszy”, że Polki Monika Witkowska i Joanna Kazanecka zdobyły Manaslu, jeden z himalajskich ośmiotysięczników. Wspinaczka wysokogórska – a co dopiero w wydaniu kobiecym – nie jest dziedziną, którą się w naszym kraju szeroko promuje i wspiera. Przeciętny człowiek wie o himalaizmie czy też alpinizmie niewiele, zna nazwiska i osiągnięcia tylko najsłynniejszych wspinaczy, często dowiaduje się o nich dopiero w obliczu tragicznych wydarzeń. Dopiero od niedawna istnieje “boom” na literaturę górską, zainteresowanie nią rośnie. Oprócz książek biograficznych poświęconych takim znamienitym osobom jak Wanda Rutkiewicz, czy Jerzy Kukuczka, ukazały się np. “Polscy himalaiści” D. Jaronia – opowieść o pierwszej przedwojennej wyprawie na Nandu Devi East, czy “Pochowani w niebie” duetu Zuckerman/Padoan -przybliżająca losy tragarzy wysokościowych, Szerpów. Osobiście bardzo lubię i z zainteresowaniem czytam ten typ literatury, choć zdecydowanie jestem “kanapowcem”(ale nie “kanapowym ekspertem”) i ani mi w głowie wspinaczki dalsze niż na czwarte piętro po schodach. Po prostu – chcę wiedzieć więcej. Toteż z nieukrywaną radością i ciekawością sięgnęłam po najnowszą, pięknie wydaną, książkę Moniki Witkowskiej – Manaslu. Góra Ducha, Góra Kobiet ( wyd. Bezdroża 2019). Mea culpa, do tej pory nie miałam bladego pojęcia, kim jest Monika Witkowska, a okazuje się, że to wspaniała osoba o wielu pasjach – podróżniczka, zdobywczyni Korony Ziemi i 3 ośmiotysięczników, a także żeglarka, która m. in. dwukrotnie opłynęła jachtem przylądek Horn. W dodatku potrafi rewelacyjnie i bardzo przystępnie, z humorem i swadą, bez przechwalania się, wymądrzania i nadęcia, szczerze i serdecznie opowiadać o swoich wyprawach, przekazując przy tym masę informacji i ciekawostek, czego dowodem jest chociażby ta publikacja. Książka Manaslu. Góra Ducha, Góra Kobiet zawiera nie tylko świetnie udokumentowaną relację:”z pierwszej ręki” dotyczącą wyprawy na ten szczyt (8156 m. n. p. m.) w 2018 roku, ale stanowi skarbiec wiadomości, ciekawostek i anegdot związanych z tytułową górą, himalaizmem, życiem i zwyczajami Nepalczyków, obyczajami Szerpów, a także garść praktycznych i konkretnych informacji dotyczących sprzętu, zaopatrzenia i kwestii organizacyjnych. Bonus stanowią zamieszczone we wstępnej części opowieść Ryszarda Gajewskiego o pierwszym zimowym wejściu na Manaslu oraz wywiad autorki z Krzysztofem Wielickim. Witkowska opowiada dość szczegółowo, ale nie nużąco, o przygotowaniach, związanych z tym trudnościach, o kolejnych etapach wyprawy, akcjach, przygodach, o spotkanych ludziach, przeżytych chwilach, obejrzanych widokach, o radościach i kłopotach. A wszystko z poczuciem humoru, dystansem, szczerością i sercem na dłoni – jak w pamiętniku. Dowiemy się jak w praktyce wygląda życie w wysokogórskich bazach i obozach, komunikacja, gotowanie, pranie, higiena i… czynności fizjologiczne, na czym polega pudża, co to jest czorten, stupa, liof i inne. Będzie mowa o sępach, czarnych motylach i pająkach, kulinariach, torcie i masala tea. Przeczytamy o rozmaitych gafach i niekomfortowych sytuacjach, trudnych momentach i chwilach radosnych. Znajdziemy niebanalne ciekawostki i bajki nepalskie – wyróżnione na tle w kolorze wiśniowym (burgundu?). Są daty, cyfry i tabelki, ale tylko na tyle, na ile są niezbędne. Pierwsze skrzypce grają zdecydowanie zdjęcia – kolorowe, wyraźne, prezentujące piękno przyrody i świat ludzkich spraw. Ne bez znaczenia jest fakt, iż książkę wydano w całości na kredowym papierze, co zwiększa atrakcyjność zamieszczonych fotografii i całej publikacji. Autorka nie omieszkała mimochodem poruszyć bardzo ważnej kwestii – mianowicie: kobiecy himalaizm w Polsce jest zupełnie niedoceniany, wręcz ograniczany, w mediach nie mówi się o sukcesach kobiet wspinających się w wysokich górach. Koniecznie potrzebne jest wparcie organizacyjne, szkoleniowe, finansowe. Trudno temu zaprzeczyć. Oby takie książkowe relacje jak Manaslu. Góra Ducha Góra Kobiet stały się krokiem, który przyczyni się do zmiany tej niekorzystnej dla himalaistek sytuacji. Dzięki temu kobiety wyjdą z cienia, zaznaczą swoją obecność w dziedzinie wspinaczki wysokogórskiej, zostaną zauważone, docenione. Warto o tym czytać i warto o tym mówić. Może kiedyś będzie inaczej? Opowieść Witkowskiej jest barwna, wciągająca, niesamowicie sugestywna, pełna emocji, oddająca cienie i blaski himalajskich wyzwań. Nie trudno dać się jej porwać, niekoniecznie nawet trzeba być miłośnikiem gór. Pasja Witkowskiej udziela się czytelnikowi. Książkę czyta się wyśmienicie, a równie wspaniale ogląda jej zawartość fotograficzną.To zdecydowanie mój “numer jeden” wśród literatury podróżniczej i górskiej, jaką dotychczas miałam okazję poznać. Polecam gorąco, lektura na zimę jak znalazł!

6. Uciekające strony

   Wczoraj skończyłam czytać "Manaslu. Góra Ducha, Góra Kobiet", Moniki Witkowskiej. Książka została wydana przez Bezdroża, wydawnictwo, z którym bardzo się polubiłam w ostatnich miesiącach, przede wszystkim za piękne wydania książek górskich i podróżniczych A teraz kilka słów o książce Manaslu. Napisana jest w formie pamiętnika, co bardzo mi się podoba, bo jest w niej mnóstwo emocji, odczuć autorki. Druga sprawa to zdjęcia... Są po prostu cudowne! Oglądam je nawet po skończonej już lekturze. Patrzę, zamykam oczy, wspominam treść powieści i wyobrażam sobie jakbym tam była! Podoba mi się to, że himalaistka zawarła mnóstwo różnych ciekawostek dotyczących góry, jej zdobywania, a nawet kraju. Znajdziecie tu trochę informacji na temat roślinności, zwierząt, sprzętu potrzebnego na wyprawie oraz organizacji trekingu dookoła Manaslu! Kto wie, może sama kiedyś wyląduje gdzieś w okolicy Nepalu Jeśli lubicie czytać biografie, książki podróżnicze, jesteście górskimi fanami, ale też osobami, które lubią przygody, które są ciekawe świata, z całego serducha polecam tę lekturę! Monika opowiada płynnie, prosto, ciekawie, a co najważniejsze z ogromną pasją!

7. Karolina Franieczek Karolina Franieczek

   Żyjemy w rzeczywistości, w której zewsząd bombardują nas informacje o tym, co, kto, jak i gdzie - od śniadań, przez fit aktywności, podróże małe i duże, aż po sportowo-górskie osiągnięcia. Nie dziwi więc fakt, że relacje i fotografie z wyjazdów czy większych wypraw publikowane są praktycznie "na gorąco", a nierzadko wydawane w formie książek, by dotrzeć do kolejnych odbiorców, sympatyków, czy potencjalnych sponsorów. Tak też było w przypadku wyprawy na ósmą górę świata - Manaslu, podczas której Monika Witkowska - podróżniczka, przewodniczka, żeglarka i miłośniczka gór wszelakich wraz z Joanną Kozanecką stanęły na szczycie. Tym sposobem, mniej więcej rok po szczęśliwie zakończonej wyprawie, ukazała się książkowa relacja z tejże wyprawy autorstwa wspomnianej Moniki Witkowskiej - MANASLU Góra Ducha, Góra Kobiet. MANASLU Góra Ducha, Góra Kobiet - Monika Witkowska Najnowsza książka Moniki (rzućcie sobie okiem na inne, jeśli jeszcze żadnej nie czytaliście) jest dla mnie połączeniem luźnego dziennika wyprawowego z opisem przebiegu całego przedsięwzięcia, przygotowań, wzlotów, upadków i najróżniejszych perypetii po drodze, kiedy bywa zabawnie, strasznie czy wkurzająco. W końcu - nie oszukujmy się - pakowanie się w ściany gór najwyższych relaksem nie jest. Treść typowo pamiętnikową, podobną do blogowych wpisów uzupełniają piękne zdjęcia oraz ramki z mnóstwem ciekawostek na temat samej wspinaczki, regionu, odwiedzonych miejsc czy wierzeń i codzienności miejscowej ludności. Na duży plus zasługuje rozdział dotyczący pierwszych wejść na Manaslu, z rozmowami z Ryszardem Gajewskim i Krzysztofem Wielickim, które tworzą fajne tło informacyjne dla całego przedsięwzięcia. Czytając tę książkę, czytelnik ma możliwość dowiedzieć się, jak taka wyprawa wygląda "krok po kroku", co jest najważniejsze, jakie są najczęstsze problemy, co czeka himalaistów podczas samego trekkingu do bazy, jak wygląda życie w oczekiwaniu na okno pogodowe umożliwiające atak na szczyt, czy jak funkcjonuje ludzki organizm na tak dużych wysokościach. Monika swobodnie opisuje życie wyprawowe - od wyjść aklimatyzacyjnych, prostych, codziennych czynności, luźnych plotek i rozmów aż po sytuacje mało komfortowe i dramatyczne, które pokazują, że nawet najlepsza organizacja i gotówka mogą nie zapewnić pomyślności i bezpieczeństwa, kiedy okaże się, że zatory utworzone przez nieobytych ze wspinaczką wymuszają oczekiwanie na swoją kolejkę lub najęty szerpa "zapomina" o swoich klientkach, dla których niesie butle z tlenem. MANASLU Góra Ducha, Góra Kobiet będzie książką ciekawą dla osób, które wcześniej nie miały styczności z literaturą wysokogórską. Podane w niej w przystępny sposób informacje mogą zachęcić do zgłębienia tematu. Dla kogoś, kto już górskich książek ma przeczytanych sporo, pozycja ta nie wniesie nic nowego poza - nie przeczę - przyjemnością z lektury.

więcej recenzji

ukryj recenzje