Niewolnica ISIS

Recenzje książki: Niewolnica ISIS (11) Poniższe recenzje mogły powstać po przekazaniu recenzentowi darmowego egzemplarza poszczególnych utworów bądź innej zachęty do jej napisania np. zapłaty.

1. Recenzja: zaczytanaksiazholiczka.blogspot.com Claudia Sobańska

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   Wojna musiała prędzej czy później dotrzeć do niewielkiej jazydzkiej wioski u podnóża góry Sindżar w północnym Iraku. Osiemnastoletnia Dżinan i członkowie jej rodziny od dawna zdawali sobie sprawę z zagrożenia, jakie niosła ze sobą ekspansja Państwa Islamskiego na pobliskich terenach. Gotowi do drogi, wciąż jednak opóźniali wyjazd w bezpieczniejsze miejsce. Nie mogli uwierzyć w to, że ich spokojny, położony na uboczu kawałek świata może zniknąć z powierzchni ziemi. Łudzili się, że obronią ich stacjonujący nieopodal kurdyjscy peszmergowie. Niestety, w kluczowym momencie Kurdowie zostawili jazydów własnemu losowi, a kawalkada uciekających cywilów była łatwym łupem dla zwyrodnialców w mundurach ISIS.
   
   To właśnie wtedy zaczął się dramat Dżinan i innych jazydzkich kobiet. Rozdzielenie z rodziną, bicie, poniżanie, tortury i seksualne niewolnictwo-tylko to mogły się spodziewać od swoich oprawców. Osiemnastoletnia bohaterka tej książki przetrwała i uciekła z tego piekła dzięki swojej odwadze i determinacji, w imie miłości do męża. Nie wszystkie jazdydki mały tyle szczęścia.
   
   Niewolnica ISIS nie należy do łatwych książek. Tematyka jest trudna, powieść należy do ciekawych, lecz nie do końca łatwych i przyjemnych.
   
   Przyznam się, że do tej książki robiłam dwa podejścia, jak już wspominałam książka nie należy do łatwych i nie zawsze pojawiają się w niej chwile radosne, przyjemne.
   
   Piekło, jakie przeszła Dżinan oraz kobiety z jazydzkiej wioski to dramat. Piekło to za mało, inaczej bym określiła to ale brak mi określeń.
   
   Nigdy wcześniej nie słyszałam o Jazydach dlatego bardziej mnie ta książka zaciekawiła.
   
   Jazydzi to kurdyjski naród, który zamieszkuje pogranicza Iranu, Iraku, Syrii, Armenii, Gruzji i Turcji. Wierzą, że Bóg stworzył świat, ale jego dalsze losy przekazał w „zarządzanie” siedmiu aniołom. Ta religia w znaczny sposób różni się od islamu, przez co Jazydzi są ofiarami w rękach islamistów.
   
   „Dla dżihadystów chrześcijanie to pół-ludzie. Ale my jazydzi to tylko robactwo.”
   
   Dla mnie było szokiem to, co przeszła ta kobieta. To, co w dzisiejszych czasach się dzieje na świecie to naprawdę jest niedopojęcia.
   
   Odwagą oraz determiancją, jaką zainspirowała mnie Dżinan jaką musiała się wykazać by uciec z piekła, z rąk oprawców. 
   
   Książka jest warta, by po nią sięgnąć, przeczytać a nawet, by mieć ją w swojej biblioteczce. Tylko oszczegam bez chusteczek się nie obejdzie.
   
   Dlatego polecam wam Niewolnice ISIS koniecznie, musicie ją przeczytać.

2. Recenzja: http://ktoczytaksiazki-zyjepodwojnie.blogspot.com/ werka777; 2016-11-05

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   Podstawowym prawem każdego człowieka jest to dotyczące życia i wolności. Tak oczywiste, tak normalne, że często o nim zapominamy nie myśląc nawet o tym, że mogłoby być inaczej. Tymczasem świat pełen jest niesprawiedliwości i pogwałconych zasad, a na własnej skórze przyszło się o tym przekonać Dżinan, jazydce pojmanej do niewoli przez islamskich dżihadystów. Ocalała z piekła, chociaż wiele kobiet po dziś dzień nie wydostało się z jego czeluści. Przetrwała i teraz dzieli się swoją historią. Poznajcie niewolnicę ISIS i jej naznaczoną cierpieniem opowieść. Zapraszam na recenzję.

    

   O CZYM JEST TA KSIĄŻKA?

   Kiedy armia Daeszu zmusza do wycofania się kurdyjskich obrońców, Dżinan wie, że musi uciekać. Z dala od męża, otoczona pozostałymi członkami rodziny rusza przed siebie porzucając własny dom, walcząc o to, co najcenniejsze – życie. Niestety szybko przychodzi jej oglądać czarną flagę uzbrojonych, okrutnych dżihadystów, dla których błahostką okazuje się wytropienie grupy ukrywających się cywilów. Dżinan, u boku innych kobiet trafia w progi siedliska zwyrodnialców, którzy w imię religii nie wahają się gwałcić, bić czy zabijać. Poniżanie, wykorzystywanie seksualne, samotność. Osiemnastoletnia jazydka wie, że ma dla kogo żyć i pragnie przetrwać. Natchnięta miłością do męża zwycięża i ucieka.

   Co czuje się mieszkając tuż obok nieobliczalnego wroga? Jak wiele można znieść nosząc w sercu strach, ale i nadzieję? Jak wyglądał plan ryzykownej ucieczki i co tak naprawdę przeżyła Dżinan?

    

    „Niewolnica ISIS” to książka, którą trudno byłoby nazwać literacką przygodą. To przerażający dokument, ale i dowód wyzwolenia, który powstał dzięki determinacji młodej kobiety. Sięgając do smutnych wspomnień, Dżinan obrazuje i uświadamia ludziom naszego kraju jak wiele zła dzieje się we współczesnym, dla większości z  nas beztroskim świecie. Jak wielu niewinnie trafia do więzienia, z którego niekoniecznie powraca się żywym.

    

   O AUTORCE

   Autorka książki to osiemnastoletnia szczęśliwa żona i jazydka, wyznawczyni jednej z najstarszych religii na świecie. Wiary, która na członków ISIS działa jak płachta na byka i którą starają się wytępić w najgorszy sposób – gwałcąc, pozbawiając wolności czy zabijając. Właśnie z powodu jazydyzmu dziewczynie przychodzi pełnić jedną z najstraszniejszych ról - niewolnicy, która musi reagować na każde skinienie palca swojego oprawcy, nie mając pojęcia, czy jeszcze kiedykolwiek zobaczy się z rodziną.

    

   FRANCUSKI REPORTER

   Pamiętając jednak jeszcze o jednej, niezwykle istotnej osobie, należy wspomnieć o tym, że gdyby nie Thierry Oberle, francuski reporter dziennika „Le Figaro”, ta książka i ta historia być może nigdy nie ujrzałyby światła dziennego. To właśnie jego przypadkowe spotkanie z ocaloną niewolnicą zaowocowało opowieścią o znaczonych strachem i krwią losach jazydzkich kobiet, a słowa przelane na papier mają okazję trafić dziś także do nas.

    

   KILKA SŁÓW NA TEMAT TREŚCI

   Ta książka to konkretna, przerażająco wiernie odwzorowana relacja, w której w prosty, ale jakże dogłębny sposób zostają przedstawione najstraszniejsze dni, jakie przyszło przeżyć młodej, niewinnej kobiecie. Wyzbyta długich opisów, za to na każdym kroku przywołująca wypowiedzi i dialogi napotkanych osób. Prawdziwa, brutalna, smutna, ale jednak niosąca swojego rodzaju happy end. Szczęśliwe zakończenie, którego doczekała się Dżinan niestety nie było pisanie wszystkim, a ta uderzająca myśl rodzi nie tylko współczucie, ale i pytanie. Czy we współczesnym świecie, kiedy szeregi szaleńców w mundurach ISIS wyposażone są w nowoczesną broń, my możemy czuć się bezpieczni?

    

   Nie znajdziecie tutaj detali kolejnych, okrutnych aktów bestialstwa, bo przecież nie o to chodziło, by Dżinan dzieliła się szczegółami i dogłębnie otwierała zasklepione częściowo rany. Napotkacie jednak etapowo i wystarczająco skrupulatnie opowiedzianą historię, w której przytoczone sytuacje, uczucia i myśli tworzą spójną relację, z torturami, seksualnym niewolnictwem i strachem na czele.

    

   PODSUMOWANIE

   Treściwy przekaz Dżinan, z krótkim posłowiem francuskiego reportera na końcu, to książka, którą polecam wszystkim odważnym, pragnącym zmierzyć się ze smutnym i krwawym obrazem niesprawiedliwej rzeczywistości. Dramatyczna, ale i pokazująca potęgę silnej woli oraz wytrzymałości człowieka. Nie nastawiajcie się na relaks czy przyjemność. Otrzymacie smutek i ból, a jednak warto.

3. Recenzja: rudarecenzuje.blogspot.co.uk Ruda Recenzuje; 2016-10-16

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   Za sprawą ISIS Dżinan i jej rodzina przeżyli piekło. Młoda kobieta, porwana przez napastników, przez ponad 3 miesiące była poniżana i wykorzystywana. Patrzyła na cierpienie innych, wciąż zastanawiając się, co będzie z nią samą. Tęskniła za mężem i bliskimi, nie mając pewności czy wciąż żyje. Ciężko opisać słowami, co jej się przydarzyło, jednak wysiłku tego podjął się reporter Thierry Oberle.

   Dżinan jest Jazydką. Jej religia stanowi połączenie Islamu, nestorianizmu i wierzeń kurdyjskich. Nigdy wcześniej nie słyszałam o Jazydach, nie znałam ich kultury, wierzeń czy obyczajów, dlatego też cieszę się, że za sprawą tej książki miałam okazję nieco zgłębić ten temat. Kolejny raz przekonałam się za to, jak wiele można stracić będąc innym i kierując się normami różniącymi się od powszechnie przyjętych.  Największy przewinienie Dżinam polega bowiem na tym, że… nie jest muzułmanką.

    

   Książka w niezwykle szczery, a zarazem brutalny sposób, pokazuje próbę „nawrócenia” jej przez przedstawicieli ISIS. Dla nich najlepsze środki do celu stanowią agresja, przymus i terroryzm. Emocje przelane na kartki książki są bardzo przytłaczające, ale także skłaniające do refleksji.

    

   Czy rzeczywiście przyszło nam żyć w czasach, kiedy wyznawcy Islamu przypisali sobie prawo do terroryzowania wyznawców innych religii?

    

   Czy faktycznie kobiety na Wschodzie mają tak niewiele do powiedzenia?

    

   Czy możemy coś zmienić na lepsze?

    

   Dżinan oraz inne bohaterki tej książki szczerze mi zaimponowały. Swoją siłą, determinacją, odwagą. Potrafiły sprzeciwić się swoim oprawcom i bardzo długo nie dawały się złamać, cały czas wierząc, że nadejdzie dzień, kiedy odzyskają wolność i będą mogły wrócić do rodzin.

    

   Choć te rodziny i ich podejście trochę mnie złościły. I trochę przerażały. Wciąż nie mogę uwierzyć, że dla niektórych ludzi wartości takie jak honor mogą być istotniejsze od życia kobiety, a gwałt może okazać się pretekstem do odrzucenia jej czy zamordowania. Kiedy Dżinan i jej towarzyszkom udało się wrócić do domu próba zapomnienia o tych wydarzeniach okazała się niemniej ważna od walki o wsparcie i akceptację rodziny. Bardzo smutne i rozczarowujące.

    

   Podoba mi się forma na jaką zdecydował się autor książki. Nie skupił się wyłącznie na porwaniu i niewoli bohaterki. Przybliżył także jazydyzm, który pewnie dla większości czytelników okaże się wielką zagadką. Posługując się tą historią wskazał również na niepokojące kwestie i aktualne problemy, będące wciąż na czasie. Chciałabym, żeby takie książki mogły rzeczywiście coś zmienić oraz żebyśmy mieli jakikolwiek wpływ na to, co dzieje się na wschodzie, choć to raczej niemożliwe.

    

   Opowiadając historię Dżinan Oberle posługuje się prostym językiem. Potrafi lekko opowiadać o okropnościach, szybko przeprowadzając przez nie czytelnika. Moim zdaniem to bardzo wartościowa lektura. Warto ją poznać- to mała książka o dużym problemie.

4. Recenzja: sherry-stories.blogspot.com Sherry; 2016-09-25

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   Podbijanie państwa, konflikty wewnętrzne, terror, palenie wiosek, niewolnictwo - kiedy człowiek czyta książkę zawierającą takie elementy, zapewne przeżywa jakieś emocje - zwłaszcza jeśli pisarz ma talent. Umie jednak zdystansować się do treści, bo wie, że to wszystko stanowi jedynie pomysł autora i jest fikcją literacką. Gorzej kiedy owe tragiczne elementy występują w pozycji będącej reportażem - realnymi wspomnieniami faktycznej osoby, która przeszła przez piekło. Jak Dżinan.
   
   
   
   źr.
   Irak trawi wojna. Wojna, która dociera także do wioski młodziutkiej Dżinan. Zmuszona do ucieczki, koniec końców trafia w niewolę Państwa Islamskiego i okrutnych dżihadystów. Siłą rozdzielona od rodziny i ukochanego męża, od tej pory ma do czynienia z czymś, co stanowi koszmar na jawie. Bicie, zastraszanie, zniesławienie, gwałt, tortury. Przez bojowników ISIS przemawia głęboka nienawiść i jedynie nienawiść - bez śladów współczucia, litości. Bez śladów człowieczeństwa. Zmuszona do walki z każdym pojedynczym dniem i ogarniającymi ją wątpliwościami, Dżinan, może mieć jedynie nadzieję, że los się odmieni, a ona przetrwa piekło i ponownie spotka swojego ukochanego i rodzinę.
   
   "Niewolnica ISIS" to surowe przedstawienie tego, z czym mają do czynienia ludzie, napotykający na swojej drodze dżihadystów. Wspomnienia Dżinan są dramatyczne, obdarte z kłamstwa - to sama prawda, a przemawiające przez treść cierpienie i strach, wręcz oplatają czytelnika, tak że czuje się on niemal zjednoczony w walce z oprawcami, wraz z Dżinan i pozostałymi kobietami w niewoli.
   
   Jak dla mnie lektura nie była czymś łatwym - nie dlatego, że publikację źle się czyta, wręcz przeciwnie - mamy wrażenie, jakby Dżinan siedziała naprzeciwko nas i opowiadała nam o swoich przeżyciach - ale dlatego, że od początku zdawałam sobie sprawę, że to wszystko jest autentyczne. Realne. A psychicznie - dzięki reportażowi - doświadczyć tego strachu? Tego bólu? Cierpienia? To coś szokującego dla mojej empatycznej postawy wobec świata i ludzi.
   
   Mam wrażenie, że do tej pory żyłam jak w bańce - zdając sobie sprawę, że terroryści ISIS są okrutni, ale znajdują się daleko ode mnie i to wszystko mnie nie dotyka. Opowieść Dżinan okazała się uświadamiającym doświadczeniem, z którym bardzo się cieszę - iż się zmierzyłam. Poza tym, pozycja ta otwarła mi oczy także na inne rzeczy - nie tylko na zbrodnie Państwa Islamskiego i problem niewolnictwa, ale także na mieszkańców Iraku i wiarę Jazydów.
   
   Głęboko zatem zachęcam do poznania wspomnień Dżinan, bo pomimo okrucieństwa na kartach, pozycja faktycznie może uświadomić człowieka o pewnych sprawach, plus - przez wszystko przebija się niezwykła nadzieja, siła, determinacja i wytrwanie, a mam wrażenie, że to ważne, by te emocje rozprzetrzeniały się po świecie. Tak samo zresztą jak wiedza o tym, co dzieje się na terenie okupowanym przez bojowników ISIS.

5. Recenzja: co-przeczytalam.blogspot.com Dorota Ka; 2016-09-24

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   Czy tego chcemy czy nie, temat wojny i tak zwanego Państwa Islamskiego obecny jest w przestrzeni publicznej na co dzień. Nie sposób nie słyszeć choćby szczątkowych informacji o wydarzeniach z tamtego rejonu. Słyszymy, słyszymy, aż do spowszednienia, przecież kolejna krótka informacja o jeszcze jednym bombardowaniu czy przejęciu jakiegoś miasta przez ISIS nie wywoła w nas jakiejś większej reakcji, prawda? Zamiast statystyki, zobaczmy dramat jednego człowieka.

    

   Młoda jazydka Dżinan nie zdołała uciec przed wojownikami Daeszu, jak nazywa swoich oprawców. Oddzielona od rodziny, trzymana w fatalnych warunkach, ostatecznie trafia na targ niewolników a stamtąd do swoich nowych "panów". Ta relacja to zapis jej przeżyć, świadectwo koszmaru, z którego można uwolnić się tylko mając ogrom szczęścia i jeszcze więcej odwagi.

    

   
   "Jeśli sama nie opowiem mojej historii, kto ją opowie za mnie?"

   Zamknij oczy i wyobraź to sobie: jesteś młodziutką dziewczyną i już wiesz, że nie uciekniesz, idą po ciebie. Jeszcze pare kroków i wytargają Cię z samochodu mężczyźni, którzy mają twój lud za gorszy od robactwa. Jesteś w stanie poczuć ten strach, paraliżujący umysł moment świadomości tego, co Cię czeka? Albo kiedy za chwilę zabiorą twojego synka na pranie mózgu, a Ciebie i twoją małą córkę rozdzielą i poślą na upodlenie? Może postaw się na miejscu męża, który wie co zrobią z jego żoną i córką ale nie może im pomóc? Nie jesteś w stanie sobie tego wyobrazić, ja też nie. Wyobraźnia tego nie odda. 

    

   Jak przeżyć? Jak się ocalić? To jeszcze zależy od tego, gdzie trafisz. Czy jak Suzan zostaniesz seksualną niewolnicą przechodząca z rąk do rąk czy jak Dżinan, która wraz z sześcioma dziewczynami w domu dwóch wojowników torturami została "przekonana" do przejścia na Islam. Jeśli tak jak Dżinan uda Ci się cudem nawiązać kontakt z "twoimi" i nie zabraknie Ci odwagi by zaryzykować i uciec, masz szansę. 

   Tylko co potem? Czy mąż, rodzina, przyjmie Cię po tym wszystkim? To właśnie nie daje mi w tej historii spokoju. 

    

   Dziewczyny, które najpierw pozbawiono wolności, bito, torturowano, wyzywano, gwałcono, chcą się zabić. Chodzi im jednak o "honor rodziny", "nie spojrzę w oczy rodzicom", ich ból i cierpienie nie są tu powodem. I niby społeczność ma przykaz, by uciekinierki przyjmować bez wyrzutów, to jednak jak wygląda to w malutkich wioseczkach... Z resztą, nie dość, że uciekasz do prawdopodobnie piętnującej rodziny i społeczności, to jeszcze mieszkasz w obozie dla uchodźców. 

    

   Dżinan miała szczęście w postaci kochającego i wspierającego ja męża. Fizycznie i psychicznie trzy miesiące niewoli postarzyły ją o kilkanaście lat a trauma nie da o sobie zapomnieć, ale miała szczęście. Ile kobiet go nie miało? Według danych ONZ w niewoli jest od trzech do pięciu tysięcy jazydzkich kobiet, a dwieście tysięcy jazydów zostało uchodźcami. 

    

   Thierry Oberle, który spisał relację kobiety, w ostatnim rozdziale sam zabiera głos by w szerszej perspektywie przedstawić sytuację dotykającą jazydów. Lektura nie należy do przyjemnych, nie napawa optymizmem, nie czyta się jej szybko - ona miażdży, zostawia czytelnika rozbitego, smutnego i przytłoczonego złem. Mimo to uciekanie przed takimi historiami nic nie da - one nie znikną tylko dlatego, że świat odwróci wzrok i zatka uszy.

6. Recenzja: http://czasemtakjestczasemtakjest.blogspot.com/

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   "Piekło to za mało…" - wszyscy znamy zagrożenie jakie niesie ze sobą ISIS. Znamy... z telewizji... z internetu... ze słyszenia... Komentujemy, boimy się, ale daleko nam do poznania okrucieństwa ISIS na własnej skórze. Książka, o której dziś Wam opowiem, jest historią dziewczyny, która przeżyła, mimo, że dostała się do niewoli...
   
   Mała wioska jazydzka u podnóża góry Sindżar w Iraku ( północnym). To w niej Dżinan wiedzie szczęśliwe dzieciństwo, to w niej poznaje swoją prawdziwą i jedyną miłość, to  w z niej zostaje uprowadzona przez wyznawców państwa islamskiego. Oddzielona od rodziny, wraz z innymi jazydzkimi kobietami jest przenoszona z miejsca na miejsce, bita, torturowana i traktowana jak niewolnica. Kiedy to nastąpiło, dziewczyna miała tylko osiemnaście lat. Mimo tak młodego wieku, miała w sobie dość siły i miłości do męża, że przetrwała, a następnie zdołała uciec z niewoli. Po powrocie do rodziny nie była już jednak nigdy sobą.
   
   Sięgając po książkę, obawiałam się opowieści z najgorszego koszmaru. Nie twierdzę, że to, co przeżyła dziewczyna koszmarem nie było, bo picie wody gotowanej ze zdechłymi myszami, wystawianie na słońce bez kropli wody, czy rażenie prądem, na pewno należą do najgorszych doświadczeń jakie może przeżyć człowiek, ale odnoszę wrażenie, że los i tak obszedł się z nią łaskawie. Nie została zhańbiona. Wiem, co ISIS robi z kobietami i to z "kobietami" już dziesięcioletnimi. Wiem jak bojownicy islamscy potrafią być okrutni. Tutaj bohaterka również opowiada o takich sytuacjach, ale to już nie z własnego doświadczenia. Niestety nie wszystkie jazydki miały tyle szczęścia. Jestem pełna podziwu dla niewolnic islamu, że w tak trudnej sytuacji potrafiły się jednoczyć i walczyć oraz bronić się. Udawanie osoby niedorozwiniętej czy wielodniowe niemycie się, to tylko niektóre ze sposobów, na to, żeby skutecznie zniechęcić do siebie oprawców.
   
   Dziewczynie udało się uciec z niewoli, jednak piętno tego, co przeżyła odcisnęło się na niej na zawsze. Dżinan po powrocie do domu długo czekała na "odrodzenie". Została objęta pomocą psychologiczną, a napisanie tej książki jest częścią jej przemiany. W napisaniu powieści pomógł jej Thierry Oberlé.

   Każdy rozdział rozpoczyna się planem, takim jak pisze się w szkole, przy opowiadaniach. Krótkie punkty mówią nam o tym, co znajdziemy w rozdziale. Książka nie jest może literaturą górnych lotów, a i język nie jest na miarę największych pisarzy, ale niesie wielki przekaz i daje świadectwo okrucieństwu, co jest czasem więcej warte od najpiękniejszych słów.

    

   Na koniec jeszcze kilka słów o  Jazydach. Ich religia jest duszo starsza od naszej. Wierzą także w jednego Boga, który stworzył świat, ale według ich wierzeń, to siedem aniołów jest odpowiedzialne za jego dalsze losy. Wyznawcy islamu wyjątkowo okrutnie obchodzą się  wyznawcami wiary jazydów, nawet bardziej niż z chrześcijanami. Jazydzi, to według oprawców, wyznawcy szatana i należy się ich pozbyć z terenów przyszłego kalifatu.

    

   Jestem wstrząśnięta i zła, pełna nienawiści i bezsilności, w stosunku do tego, co dzieje się na naszych oczach w XXI wieku. Jakim prawem, banda samozwańczych bojowników może mówić innym ludziom w co mają wierzyć? Jak można w imię Boga zabijać? Jak można w imię wiary traktować ludzi jak zwierzęta? Nie mogę uwierzyć w to, że te czasy znów powróciły, z tym, że bojownicy są teraz innego wyznania. Aż wstyd się przyznać, że my, chrześcijanie również zabijaliśmy w imię naszego Boga i nawracaliśmy niewiernych...

    

   A teraz przyznajcie się szczerze - jak wyobrażacie sobie jazyda czy jazydkę? Macie pewnie przed oczami ludzi w chustach na głowie, w lepiankach, zacofanych i brudnych? Mam rację? Ta książka pokazuje nam, że nie ma w tym krzty prawdy. Jazydzi to ludzie tacy, jak my. Mają samochody, korzystają z internetu, ich dzieci uczą się w szkołach, chociaż kobiety tylko podstawy. Tak samo kochają, marzą, czytają książki czy rozmawiają. Owszem ich prawa są nieco przestarzałe, bo kto w dzisiejszych czasach kojarzy małżeństwa czy wyklucza ze społeczeństwa za to, że kobieta została zgwałcona? Tu muszę dodać, że od czasu porwań jazydzkich kobiet przez ISIS, nie są one już wykluczane ze społeczeństwa, jeżeli zostały zgwałcona. Po części jest to zasługa samych ludzi, a dodatkowo taka prośbę wystosował jazydzki "papież".

    

   Kochani, to nie dzieje się "gdzieś tam". Ten koszmar dzieje się bliżej niż myślicie, a państwo islamskie jest już wszędzie. Ta powieść powinna być przestrogą dla wszystkich nas i przez wszystkich powinna być przeczytana, żebyśmy wreszcie przestali udawać, że żyjemy w idealnym świecie. Żebyśmy otworzyli wreszcie oczy na innych ludzi, cierpiących i gnębionych. I aż trudno mi zapytać, jak to możliwe, że ludzi potrafią innym ludziom robić takie rzeczy, bo to nie ludzie... 

    

   Ciągle nasuwa mi się też myśl, jak to możliwe, że tyle osób przeszło "pranie mózgu" i z własnej woli niszczą inne narody? I nie chodzi tu tylko o jazydów, bo ISIS niszczy wszystko. Nawet państwa, które przyjęły ich pod swój dach, kiedy to "uciekali jako uchodźcy". Co ja tu z resztą będę Wam tłumaczyć, sami wiecie jak jest. Jeszcze jedna ważna rzecz -bohaterka opowiada też o propagandzie jaką ISIS pokazuje przez internet. Mowa tu o wozie opancerzonych, który jest nagrany jak wybucha z samobójcą w środku. Wiwaty Dżichadystów każą nam sądzić że zamach im się udał, potem film się urywa. Prawda jest taka, że wóz został zatrzymany. Dlatego też nie do końca można wierzyć w potęgę państwa islamskiego, które usiłuje wzbudzić przerażenie i zwyciężyć nas poprzez strach.

7. Recenzja: http://redaktor21.bloog.pl/ Katarzyna Żarska; 2016-09-23

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   To nie jest łatwa książka. Przeżycia, emocje i historia, odgrywają w niej ogromną rolę.
   
   Thierry Oberlé, reporter francuskiego dziennika „Le Figaro” i Dżinan, poznali się przypadkiem, na początku zimy w 2014 roku. Kobieta, opowiedziała wówczas swoją wstrząsającą historię. To nie tania sensacja, lecz losy osoby, która przeszła w życiu zbyt wiele.
   
   Wojna, dotarła też do niewielkiej jazydzkiej wioski, u podnóża góry Sindżar, w północnym Iraku.
   
   To taki wewnętrzny dramat. Główna bohaterka, ocalała z prawdziwego piekła. Sprzedano ją dwóm bojownikom. Była torturowana i więziona. Zmuszono, do przejścia na islam. Udało się jej uciec, ale to co przeszła, utkwi głęboko w pamięci każdej czytelniczce.
   
   Dżihadyści posiadają broń maszynową, strzelającą z prędkością kilkudziesięciu wielokalibrowych naboi na sekundę. Złe traktowanie drugiego człowieka, odbija się głęboko w świadomości. Uroda kobiet, jest bardzo ważna. Największym powodzeniem, cieszą się kobiety o zielonych i niebieskich oczach. Wybierane są, jak żywy towar.
   
   Każdy z Nas, ma inne obawy o swoje życie, zdrowie, czy zwykłą codzienność. Główna bohaterka, chodziła do szkoły, tylko do czternastego roku życia. Ojciec nie chciał słyszeć o dalszej edukacji dziewczyny. Matka, pragnęła zrobić z niej wzorową gospodynię domową. Dla mnie, zabranianie możliwości dalszego rozwoju i nauki dla kobiety, jest czymś nienormalnym.
   
   W kraju jazydów, o małżeństwie decyduje rodzina. Z jednej strony, jest idealnym sposobem na umocnienie pozycji, a z drugiej pokazaniem, że kobieta nie ma żadnych praw. Książka powstała z myślą, o samej bohaterce, jak i innych kobietach, które spotkał podobny los, a także tych, które nie miały tyle szczęścia i przypłaciły swoje życie. Odwaga i determinacja, jaką musiała wykazać się dziewczyna, by uciec z rąk oprawców, jest godna prawdziwego i nieukrywanego podziwu.
   
   Nazwy niektórych irackich miejscowości, zostały zmienione ze względów bezpieczeństwa. W trakcie powstawania książki, pojawiło się wiele przeszkód. Szata graficzna powieści również oddaje klimat. To według mnie, kolejny sukces Wydawnictwa HELION pomimo, że książka ma tylko 192 strony.
   
   Gorąco polecam

8. Recenzja: zcyklu.pl Patrycja Piotrowska; 2016-07-22

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   W 2014 roku ISIS zaatakowało jazydzkie osiedla w pobliżu miasta Sindżar w Iraku. Bojownicy zabijali mieszkańców lub brali ich do niewoli. Wieść o poruszających wydarzeniach rozniosła się także poza granicami kraju, co stało się powodem przyjazdu licznych dziennikarzy. Jednym z nich był Thierry Oberlé, reporter francuskiego „Le Figaro”, który na miejscu zwrócił uwagę na problem uprowadzania kobiet jako seksualnych niewolnic. Spośród wielu przeprowadzonych przez niego wywiadów z uciekinierkami jeden stał się podstawą książki: opowieść Dżinan.

   
   Niewolnica ISIS to opracowana literacko opowieść osiemnastoletniej jazydki o niewolniczym pobycie w Daeszu. Sama dziewczyna miała niewiarygodne szczęście – udało jej się uciec i wrócić do męża. Jednak Dżinan nie opowiada tylko o sobie, a jej historia nie ogranicza się do przedstawienia jedynie tych kilku miesięcy z życia. Nawet drobne uwagi są znaczące, pomagają bowiem w zrozumieniu zwyczajów jazydów i przekształceń w Iraku. Kiedy cofa się wspomnieniami do błogich czasów dzieciństwa, to przez drobne szczegóły, na przykład zmianę zawodu ojca z rolnika na żołnierza, pokazuje przeobrażenia polityczne w swoim kraju. Kiedy mówi o swoich przyjaciółkach współwięźniarkach, bez wdawania się w szczegóły stwierdza, że niektóre były zaciągane do zamkniętego pokoju i wracały z płaczem i w siniakach. Tak zwraca uwagę na to, że były brutalnie gwałcone.
   
   Sprawozdania nie są sensacyjne, są nastawione na wierne oddanie przeżyć skromnej, przerażonej dziewczyny. Przebija przez nie niewiarygodny hart ducha tych młodych kobiet, które mimo poniżania znajdowały w sobie codziennie siłę, żeby przygotowywać jedzenie swoim oprawcom, a w przerwach wymyślać plany ucieczki. Opis losów dziewcząt ratujących się z niewoli to z kolei okazja do przedstawienia zmian obyczajowych w jazydzkiej społeczności. Jakie to zmiany? Otóż w przeciwieństwie do wcześniejszych ofiar pogromów, tym razem kobiety zgwałcone i zmuszone do zmiany wiary nie muszą już bać się zabójstwa dokonanego przez rodzinę w imię honoru...
   
   Jednoznaczna ocena tej powieści to dla mnie ciężki kawałek chleba. Z jednej strony – książka przedstawia przerażające doświadczenie, które poruszy każdego czytelnika. To, że historia Dżinan i innych uprowadzonych dziewczyn jest do głębi przejmująca, nie budzi wątpliwości. Niestety słowa, w które obleczono opowieść, pozostawiają wiele do życzenia – achronologiczna narracja, przeplatanie informacji o ataku dżihadystów ze wspomnieniami poprzednich lat... Przede wszystkim jednak niedopracowanie językowe, czasem sztucznie brzmiące zwroty wybijały mnie niejednokrotnie z rytmu czytelniczego. Sformułowania są proste, dopasowane do pochodzenia i wieku bohaterki-narratorki, i samo to nie jest wadą. Miejscami jednak pojawiają się zgrzyty: fragmenty bardziej zintelektualizowane, cechujące cię refleksją nad światem głębszą niż ta, którą może mieć prosta kobieta (mimo swojej mądrości życiowej, której jej oczywiście nie odmawiam). Wydaje się, że są to komentarze od dziennikarza, które w żaden sposób nie zostały odróżnione od pozostałej części tekstu, czego efektem wyczuwalna sztuczność. Czy każdemu będzie to przeszkadzać? Nie jestem w stanie jednoznacznie potwierdzić, zwłaszcza że te wstawki często poszerzają kontekst, w którym odbieramy opowieść, i przez to zwiększają jej wartość edukacyjną.
   
   Dżinan jest, jak sama o sobie mówi, prostą wiejską dziewczyną. Skończyła edukację na poziomie mniej więcej gimnazjum. Jej wspomnienia nie mają więc charakteru komentarza politycznego, który jasno objaśni czytelnikowi przyczyny, przebieg i skutki ataków Daeszu na jazydzką społeczność – to częściowo czyni w posłowiu Oberlé (dlatego warto zacząć lekturę od końca!). Zapewne sama historia również została przez niego częściowo przerobiona, bo niektóre komentarze odczuwa się jako nienaturalne w ustach młodej, niezbyt wykształconej dziewczyny. Autentyczne są jednak same wydarzenia, porwania i wykorzystywanie kobiet. A słowa Dżinan to pretekst do zwrócenia uwagi na tę tragedię. Można więc potraktować Niewolnicę ISIS jako zbeletryzowany reportaż – godny polecenia tym, których interesuje historia współczesna, dzieje wojen religijnych i losy ludzi, którzy mimo swojej niewinności stają się ofiarami fanatyków.

9. Recenzja: Czytając Iwona; 2016-07-16

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   Cały czas słyszymy o nowych poczynaniach członków ISIS. Jednak skupiamy się głównie na tym, co dzieje się w Europie, zapominając o tym, że również na ziemiach zdominowanych przez wyznawców islamu rozgrywa się ogromny dramat. Jednym z przykładów może być sytuacja jazydów, która została opisana w książce Niewolnica ISIS stanowiącej zapis wspomnień Dżinan – jednej z kobiet porwanych i sprzedanych na targu niewolników…
   
   Dżinan w momencie uprowadzenia miała osiemnaście lat i oczekiwała powrotu męża do rodzinnej wioski. Niestety rozłąka trwała dłużej niż to wszyscy przewidywali. Dżinan, jej bliscy oraz inni mieszkańcy wsi – jazydzi, zostali porwani przez dżihadystów, którzy uznają wyznawców jazydyzmu za wyznawców szatana*, których należy wytępić. Po porwaniach chłopcy szkoleni są na żołnierzy ISIS, a kobiety i dziewczęta sprzedawane jako niewolnice. W najlepszym wypadku zostają służącymi w domach bogatych ludzi, w najgorszym zostają sprzedane do domów publicznych lub wykorzystane już w miejscu zawarcia transakcji sprzedaży i pozostawione na pastwę losu.
   
   Dżinan wraz z grupą kilku kobiet trafia do willi jednego z ważniejszych działaczy Deasz. Dzięki wsparciu i sile udaje im się przetrwać trudne chwile. Już na początku zawiązują one pakt, że nie przejdą na islam, choćby miały być zabite. Jednak oprawcy mają swoje sposoby, które mogą złamać najsilniejszą wolę, a nawet najtwardszym osobom na samo wspomnienie przechodzą dreszcze (wystarczy wspomnieć picie wody „zaprawionej” martwymi myszami, czy rażenie prądem).
   
   Historia Dżinan kończy się optymistycznie, przynajmniej w części, bo cały czas prześladują ją mroki tamtych dni. Jednak dzięki niej i innym jej podobnym kobietom możemy poznać dramat setek porwanych i więzionych jazydek. Niestety historii wielu z nich nigdy nie wysłuchamy. Wiele z nich nawet po uwolnieniu przeżywa osobisty dramat, kiedy zostały wykorzystane seksualnie, gdyż jazydzi uważają kobiety zgwałcone, za zhańbione. Cierpi ich zdrowie fizyczne i psychiczne, często są trzymane w tragicznych warunkach, które przyczyniają się do rozwoju różnych chorób. Obecnie wiele organizacji międzynarodowych próbuje wspomóc zgwałcone i wykorzystywane kobiety, którym udało się uciec z niewoli. 
   
   Niewolnica ISIS opatrzona została również w posłowie autorstwa Thierrego Oberle – reporterafrancuskiego dziennika „Le Figaro”. To właśnie on spisał wspomnienia Dżinan. Dzięki niemu poznajemy też szerzej sytuację jazydów mieszkających w Kurdystanie.
   Książka Niewolnica ISIS jest bardzo niepozorna – niewielka, dość cienka, napisana prostym językiem, który podkreśla dramatyzm sytuacji. Jednak jej zawartość daje do myślenia, szczególnie w świetle ostatnich wydarzeń. Treść wstrząsa i pozostaje długo z nami.
   Warto przeczytać.

10. Recenzja: dlaLejdis.pl Klaudia Kwiatkowska; 2016-07-08

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

    Sytuacja na Bliskim Wschodzie jest coraz gorsza. Tzw. Państwo Islamskie (ISIS) coraz bardziej ośmiela się do robienia makabrycznych i przerażających czynów. 
    
    Jednym z nich jest porywanie kobiet i zniewalanie ich.
    
    „Niewolnica ISIS” to wspomnienia Dżinan – bohaterki, a zarazem narratorki książki. Ta osiemnastoletnia jazydka przeszła prawdziwe piekło: została porwana, sprzedana jako niewolnica, torturowana i zmuszona do przejścia na islam. Mimo tego, Dżinan miała wiele szczęścia: ledwo uszła z zżyciem z powodu nieleczonego zapalenia nerek oraz nie została zgwałcona przez swoich prześladowców, a przez to uniknęła hańby. Jazydzi, tak jak muzułmanie, traktują zgwałconą kobietę jak zhańbioną, wykluczając ją ze społeczności. Po trzech miesiącach udręki oraz torturowania psychicznego i fizycznego, Dżinanwraz z pozostałymi kobietami uciekła z piekła. Zdecydowała się opowiedzieć swoją historię Thierry’emu Oberlé, który spisał jej wspomnienia i wydał je w formie książki.
    
    Jazydzi to kurdyjski lud, zamieszkujący pogranicza Iranu, Iraku, Turcji i Syrii. Ich religia jest odmienna od chrześcijaństwa, sunnickiego islamu, czy nawet islamu szyickiego. Fanatyczni wyznawcy islamu nienawidzą jazydów, uważają ich za czcicieli szatana, gorszych od szyitów, gorszych nawet od chrześcijan i za wszelką cenę należy usunąć ich z terenu przyszłego kalifatu. A najlepszym rozwiązaniem dla bojowników jest wyzwanie: mężczyzn zabić, kobiety i dzieci wykorzystać. Chłopców wychować na przyszłych fanatycznych żołnierzy wojującego sunnizmu, a kobiety wykorzystać - w każdym znaczeniu tego słowa. Niezależnie od wieku czy stanu cywilnego. Jak sama Dżinan wspomina, siłą zmuszali kobiety do przejścia na islam. Jeśli odmawiały, czekały ich tortury: bicie, przykuwanie łańcuchami do ziemi i zostawianie na słońcu, zmuszanie do picia brudnej wody, grożenie porażeniem prądem.
    
    Jakiś czas temu trafiłam na artykuł odnośnie seksualnego niewolnictwa w Państwie Islamskim. Bojownicy porywają, gwałcą i sprzedają na targach niewolnic nie tylko muzułmanki czy jazydki, ale także kobiety z Zachodu. Najpiękniejsze z nich (czyli te o jasnych oczach, włosach i karnacji) przeznaczane są lokalnym bossom lub bogatym klientom z państw Zatoki Perskiej. Oczywiście cena za kobietę zależna jest od jej wieku – im młodsza, tym więcej jest warta.
    
    W głowie się nie mieści, że takie okrutne rzeczy dzieją się tuż obok nas. Tam, gdzie toczy się wojna, zawsze najbardziej cierpią kobiety. Pozornie bezsilne i kruche istoty przeżywają prawdziwe piekło. Gwałcone, hańbione, torturowane, a mimo to nie poddają się. Mimo swojej bezsilności, wiele z nich znajdzie sposób, aby uwolnić się z sideł wroga. Podziwiam takie kobiety, gdyż nie wiem, czy sama dałabym radę walczyć. Nie ma znaczenia, czy są to muzułmanie, chrześcijanie, jazydzi czy hindusi – te okrucieństwa robią to ludzie innym ludziom. Jednak czy można ich nazwać ludźmi? Czy może po prostu bestiami?
    
    Zdecydowanie polecam lekturę „Niewolnicy ISIS”, ale tylko czytelnikom o mocnych nerwach. Trzeba być świadomym, co dzieje się na świecie, wcale nie tak daleko od nas. Historia Dżinan i innych niewolnic jest tragiczna, ale na szczęście kończy się happy endem. Tym bardziej podziwiam autorkę, że zdecydowała się podzielić ze światem swoją tragedią i powrócić do tych przerażających wspomnień. 

11. Recenzja: grafomanya.wordpress.com Justyna; 2016-06-20

    Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

    Czy recenzja była pomocna:

     TAK  (0)  NIE  (0)

    Jazydzi to dosyć tajemniczy kurdyjski lud, zamieszkujący pogranicza Iranu, Iraku, Turcji i Syrii. Ich największe skupisko to wioseczki w pobliżu Mosulu. Religia jazydów jest odmienna od chrześcijaństwa, sunnickiego islamu, czy nawet islamu szyickiego, z którym wyznawcom jazydyzmu jest najbardziej po drodze, choć nie do końca. Niektórzy religioznawcy lokują jazydyzm gdzieś między szyizmem, a zaratusztrianizmem. Pobożny jazyd wierzy, że Bóg zadziałał na początku – stworzył świat, by potem przekazać go w „zarządzanie” aniołom. Jeden z nich -Anioł-Paw – zbuntował się i trafił za to do piekieł. Skruszony, błagał o zmiłowanie, i wiecie co? Bóg mu wybaczył, przywrócił go do swojej chwały, a piekło przestało istnieć. Aniołowie nadal opiekują się światem, Bóg nadal się nim nie interesuje, ale potrzebuje ludzkiej pomocy w walce ze złem. Dlatego Jazydzi dążą do doskonałości. Dlatego wyrzekają się przemocy. Dlatego są idealnymi ofiarami dla wyznawców innej, bardziej wojowniczej religii. Islamu.
    
    Relacja między muzułmańską większością i jazydzką mniejszością przypomina mi nieco sytuację z przedwojennej Europy, gdzie dominujący chrześcijanie raz na jakiś czas, sprowokowani a to epidemią, a to głodem, a to sytuacją polityczną, urządzali pogromy swoim żydowskim sąsiadom. Na Bliskim Wschodzie od wieków to samo dotyka jazydów. W pamięci ich społeczności wciąż żywa jest wiedza o siedemdziesięciu dwóch pogromach. Ten, który na naszych oczach funduje jazydom Daesz, jest siedemdziesiąty trzeci.
    
    Jazydów, tych czcicieli szatana, gorszych od szyitów, gorszych nawet od chrześcijan, należy usunąć z terenu przyszłego kalifatu. Wygnać, a jeszcze lepiej: mężczyzn zabić, kobiety i dzieci wykorzystać. Chłopców wychować na przyszłych fanatycznych żołnierzy wojującego sunnizmu, dziewczynki… No cóż. Wiadomo, po co Bóg stworzył kobietę, prawda? Kobiecie przynależna jest rola służącej, seksualnej niewolnicy i inkubatora. Matki przyszłych samobójczych wojowników dżihadu. Ile jest warta taka kobieta? Tyle, ile zechcesz za nią zapłacić.
    
    Nihil novi sub sole
    
    Dżinan, bohaterka i narratorka książki pt. „Niewolnica ISIS” ma wiele szczęścia. Została co prawda porwana, została sprzedana, mało brakowało, by umarła z powodu niewyleczonego zapalenia nerek, ale w niewoli udało jej się uniknąć hańby (jazydzi, podobnie jak muzułmanie, traktują zgwałconą kobietę jak zhańbioną, wykluczając ją ze społeczności), zaś po trzech miesiącach uciekła z niewoli i odnalazła bliskich. O tym, co ją spotkało, zdecydowała się opowiedzieć Thierry’emu Oberlé, który spisał jej wspomnienia i wydał je w formie książki.
    
    Czy warto sięgnąć po tę lekturę? Moim zdaniem wręcz należy. Nie dla walorów literackich, choć losy Dżinan zostały nakreślone sprawnym piórem, ale raczej dla samej historii. Mamy oto zwyczajnych, niemieszających się do wielkiej polityki ludzi, biednych, skromnych, starających się nikomu nie wadzić (jazydzi przez wieki nauczyli się być „niewidzialni”), którzy jednak samym swoim istnieniem drażnią innych ludzi. Są (oczywiście!) odczłowieczani, przypisuje się im (oczywiście!) diabelskie cechy, uznaje się ich (oczywiście!) za niegodnych życia na ziemi. Czyni się z nich towar, współczesnych niewolników, o których nie dba się za bardzo, bo łatwo zdobyty, niewolnik jest tani, zastępowalny, a przede wszystkim, nie budzi żadnych pozytywnych uczuć. Można z nim zrobić, co tylko się chce. Na chwałę Allaha, choć moim zdaniem żaden Bóg ani Prorok nie ma z tym nic wspólnego. Mechanizm odczłowieczania jednych ludzi i „nadczłowieczania” ich kosztem innych ludzi jest bardzo zwyczajny. Bardzo właściwy wyprostowanej nagiej małpie. Religia, rasa, narodowość, poglądy polityczne są dla wściekłej nagiej małpy tylko pretekstem do tego, by bezkarnie grabić, mordować, gwałcić, a potem jeszcze bezczelnie oczekiwać za to nagrody w zaświatach.
    
    Przeczytajcie relację Dżinan. Przeczytajcie, by sobie uświadomić, że te okropieństwa dzieją się nie za siedmioma górami i za siedmioma lasami, dawno, dawno temu. One mają miejsce tu i teraz. Tuż za granicą naszego świata. I wbrew pozorom, robią to nie dżihadyści jazydom. Robią to ludzie ludziom. Jak zawsze.

więcej recenzji

ukryj recenzje