Wirus

Recenzje książki: Wirus (7) Poniższe recenzje mogły powstać po przekazaniu recenzentowi darmowego egzemplarza poszczególnych utworów bądź innej zachęty do jej napisania np. zapłaty.

1. Nowe Książki ZOFIA JABŁONOWSKA-RATAJSKA; 2016-11-01

   Ta niewielka książka jest nieprosta i nieprzewidywalna. Pełna ironii, gry skojarzeń, cytatów, wciąga czytelnika w swoistą zabawę literacką, by go znienacka wzburzać lub wzruszać, stawiając wobec luster i tak zwanych trudnych pytań, tych z gatunku "jacy jesteśmy?"
   
   Wirus Dariusza Bugalskiego, poety i dziennikarza radiowej Trójki, nie jest książką dla leniwego czytelnika. Pisząc przypowieść o nas samych, ujętą w ramy political fiction, autor prowadzi nas przez labirynt porównań, paraboli, cytatów, gąszcz odniesień i dygresji, krążąc wokół tego, co boli i uwiera: wokół polskiej historii i jej współczesnych skutków. Wątków tu wiele - kulturowych, cywilizacyjnych, filozoficznych, muzycznych, romantycznych, a bohaterowie uwikłani są we własne ambicje, marzenia. Każdy z nich marzy o czym innym i każdemu marzenie się spełnia, choćby przewrotnie. Są tu dziennikarze (jako "przewodnicy" i inżynierowie dusz), prezes, producent, muzy, a nawet boginie losu, Mojry (w piwnicy pod telewizyjnym studiem) - osoby tkwiące w poplątanych sieciach królestwa mass mediów, świata wielkich karier i wielkich upadków. Jedni wierzą w sławę i pieniądze, inni, jak przykuwający uwagę rzesz prezenter o hipnotyzującym głosie, mają misję do spełnienia: "Jan Król wiódł monotonne celebryckie życie, chowając się w cieniu swojego programu. Ciężko pracował, by miliony Polaków, a właściwie Polek, miały dostęp do swojej cotygodniowej porcji zasłużonej rozrywki (wersja Prezesa) i obywatelskiej refleksji (wersja Jana). Wierzył w Polskę, liberalizm, demokrację - w tej kolejności". Jan tworzy niezwykły program, z proroctwami włącznie, coraz bardziej wymykający się spod jakiejkolwiek kontroli. Rywalizuje z nim Wyłupiasty - redaktor od wiadomości tragicznych. Jest też Polka z emigracji, piękna i sławna Joanna, która przyjechała tu zrealizować architektoniczne zamówienie prezydenta. Choć wychowała się w Szwecji, polska pamięć wraca do niej na każdym kroku. Warszawa - Nowy Świat, Krakowskie Przedmieście, spacery w Parku Skaryszewskim - polskość znów ją "wessała (..) i zasypała śniegiem". Towarzyszy jej utalentowany muzyk, Jose Pajaro. Wychowany w Meksyku, żył wśród utworów Charlie Parkera - wygrywanych przez ojca - i Julio Igle-siasa - uwielbianego przez matkę. Aż do dnia, gdy kupił płytę Ludwiga van Beethovena. "Los, zanim wejdzie, najpierw puka" - w takie, powtarzające się w książce zdanie, Bugalski przetworzył czteronutowy motyw otwierający piątą ?losową" symfonię Beethovena. Książka pełna jest zresztą nie tylko motywów, ale i listy muzycznych fascynacji autora, znanych każdemu, kto słuchał jego audycji. Jose z trudem próbuje zrozumieć kraj swojej ukochanej. Joanna ulega urokowi celebryty Jana. Romans tych dwojga wywołuje burzę. A potem dzieje się coś dziwnego z najpopularniejszymi programami telewizyjnymi. Dwaj rywalizujący ze sobą władcy dusz przemieniają się, wchodzą w inny wymiar, odrywają się od ziemi. I wtedy nastaje era miłości wszech-ludzkiej - wszystkich bez wyjątku dotknie gwałtowny i brzemienny w skutki wirus, jaki w pewnym momencie ogarnia nasz kraj. W Polsce rozpoczyna się epidemia miłości, czynienia dobra, rezygnacji z własnych korzyści. Biznesmeni i intelektualiści, młodzi i starzy przygarniają bezdomnych, karmią i przyodziewają potrzebujących, porzucają puste życie oraz dobre posady, żyją w lasach, tworząc niewielkie wspólnoty, rezygnują z pieniędzy. Bugalski nie byłby sobą, gdyby wirus nie dotknął także listy przebojów, z których znikają pop-piosenki, a pojawia się m.in. Requiem dla van Goglw, Mozart, Beethoven, Edith Piaf, Magda Umer i na przykład Wariacje Goldbergowskie w nagraniu Glenna Goulda (ale koniecznie z 1981 roku). Jak długo to trwa? I czy komuś uda się zatrzymać tę groźną zarazę? Tego nie zdradzę. Wspomnę natomiast, że pośród cytowanych w książce dzieł ważne miejsce zajmuje Dżuma Camusa. Rzeczywistość jawi się Bugalskiemu niczym księga, wszystko gdzieś już widział lub czytał, obrazy gonią obrazy, odkrywając kolejne dno historii dowcipnej 1 smutnej, pełnej ironii i wzruszenia, o rzeczach, których nie odkryli jeszcze ?nawet amerykańscy uczeni". ?

2. http://czasemtakjestczasemtakjest.blogspot.com/

   "WIRUS" - DARIUSZA  BUGALSKIEGO to jedna z tych książek, które trzeba czytać bardzo uważnie, a niektóre zdania kilka razy, żeby zrozumieć. Nie zrozumiemy jednak, jeżeli nie mamy odpowiedniej wiedzy. Jak mówi sam autor, książka jest o  "o sobie, o ludziach, o Polsce o świecie, o losie, o miłości", a ja dodałabym jeszcze, że przede wszystkim jest o Polsce, tej z przeszłości, teraźniejszości i przyszłości (przyszłości wymyślonej, takiej, o jakiej marzymy) oraz o nadziei...
   
   Prof. Wiesław Łukaszewski pisze o niej: "To nie jest rzecz dla leniwego czytelnika. Na pierwszy rzut oka political fiction, ale też moralitet, pełna ironii analiza ludzkich słabości, kpina z poradników. Nade wszystko gorzka refleksja nad „epidemiami” w życiu społecznym – nad ich źródłami oraz ludzką podatnością na manipulację."
   
   Zgadzam się w pełno z profesorem, ale... no właśnie... ale... Całość jest napisana niesamowicie trudnym językiem. Jest zlepkiem wtrąceń historycznych. Odnoszę wrażenie, że autor co pomyślał, to napisał, nie zwracając uwagi na jakiekolwiek sensowne połączenie jednego wątku z drugim. Skakał po prostu z tematu na temat. Żeby zrozumieć powieść trzeba się nieźle nagłowić, bo jest tutaj masa trudnych wyrazów. Wiadomo, że ludzie wykształceni wyżej niż szkoła średnia i do tego w kierunku polonistyki, nie będą mieli z tym problemu, ale dla mnie, aż wstyd się przyznać, niektóre wyrazy problemem były. Na szczęście mamy internet, gdzie na bieżąco mogłam sprawdzać ich znaczenie . Tylko co to za przyjemność czytania, kiedy co chwilę trzeba zastanawiać się nad znaczeniem wyrazów? Oto kilka z nich i możecie mi wierzyć, to są te najprostsze:
   
   EPIFANIA,- objawienie się Boga na ziemi i święto Trzech Króli upamiętniające to wydarzenie, najstarsze ze świąt chrześcijańskich, obchodzone 6 stycznia; święto Objawienia Pańskiego; święto Trzech Króli
   
   HIGH - TECH  kierunek w architekturze, zaliczający się do rozumianego w szerokim sensie postmodernizmu, skupiający się na intensywnym wykorzystaniu nowych technologii zarówno w konstrukcji budynków, jak i w ich wyposażeniu technicznym oraz opierający wyraz architektoniczny budynku na cechach.
   
   SEKULARYZM  (świeckość) jest powszechnie definiowany jako koncepcja braku integracji lub współzależności religii z publicznymi sprawami społeczeństwa. Często jest wiązany z okresem oświecenia w Europie i odgrywa główną rolę w społeczeństwach Zachodu. Idee rozdziału Kościoła od państwa i laickości wiele czerpią z sekularyzmu. Antonimem sekularyzmu jest teokracja.
   
   TRANSPOZYCJA -
   1. przystosowanie czegoś do innego użytku niż poprzedni;
   2. w muzyce: przeniesienie utworu lub jego części do innej tonacji;
   3. w matematyce:
   a) zamiana kolejności dwóch sąsiednich elementów ciągu;
   b) operacja zamiany kolumn macierzy na jej wiersze i na odwrót;
   4. dawniej: przekład z jednego języka na inny; tłumaczenie, translacja
   
   HURYSA - według religii muzułmańskich to wiecznie młode i piękne dziewice w raju stanowiące jedną z nagród dla zbawionych wiernych.
   
   Do tego dochodzą spore kawałki tekstu pisane w języku angielskim i włoskim. O ile z angielskim większość osób nie ma już problemu, to język włoski nie jest już tak popularny. W tym momencie nie pozostaje nam nic innego niż ominąć te kawałki lub skorzystać z tłumacza google.
   
   Kolejna rzecz, która jest bardzo denerwująca, to wtrącenia w na temat osób z politycznej przeszłości. Tu czytelnik musi wiedzieć kto powiedział "pomożecie - pomożemy!", albo, który polityk był łysy i nosił wełniany garnitur. "Pomożecie - pomożemy!" nie sprawiło mi problemu, ale łysy pan w garniturze już tak. Mogłam sobie zgadywać czy chodzi o Cyrankiewicza czy Gomółkę. Całe szczęści, że komunistyczne czasy były moimi czasami, bo nigdy w życiu bym tego nie pojęła. Następna zagadka - który polityk (bodajże premier) nie znał słów Hymnu polskiego?. "Wiosna 1990 rok, mur upadł" - myślicie, że młodsze pokolenie będzie wiedziało, że chodzi o mur berliński? Ja to pamiętam, mimo, że byłam dzieckiem. Pamiętam jak rodzice z wypiekami na twarzy słuchali relacji z upadku muru berlińskiego i mimo, że wtedy niewiele do mnie docierało, to utkwiło mi w głowie do dziś.
   
   O czym właściwie jest "WIRUS"?
   
   Głównie o najważniejszej kobiecie - POLSCE, którą tytułowy wirus zamienia w krainę z naszych snów, krainę miłości, mlekiem i miodem płynącą. Jak to jednak zwykle bywa, wirusy odchodzą tak szybko jak przyszły...
   
   Mamy tutaj JANA KRÓLA, z głosem tak pięknym, że rozbiera kobiety. Jan Król po tym, jak odmówił sprzedaży swojego głosu firmie Panasonic, wraca do Polski i zaczyna prowadzić program telewizyjny. Masa w nim reklam, w które ludzie naiwnie wierzą jak w święty obrazek.
   
   Mamy też architektkę JOANNĘ która wyjechała za żelazną kurtynę w czasach komunistycznych, a która coraz częściej wraca do Polski. Joanna w Szwecji poznaje inżyniera, który ginie w wypadku samochodowym.
   
   Jest też młody Włoch JOSE, mający ogromny talent muzyczny. Jego rodzice prowadzą upadającą restaurację. Pewnego dnia piszą do JULIO IGLESIAS, żeby odwiedził ich przybytek, a ten się zgadza. Restauracja staje się słynną i dzięki temu JOSE może się uczyć grania muzyki klasycznej, apotem wyjechać do Europy. Gdzieś po drodze spotyka się z owdowiałą Joanną, niestety nie udało mi się dojść do tego gdzie i jak to spotkanie miało miejsce.
   
   Kolejnymi osobami są PREZES telewizji i MAŁYSZ - producent programu Jana Króla. 
   
   Jest też najważniejsza osoba - PREZYDENT, którego nazwisko pamięta zaledwie 30 % wyborców. Większość kojarzy go jako gościa z wytatuowanymi na kostkach rąk słowami „LOVE” i „HATE”. Kiedy splata ręce , wtedy miłość zwycięża nienawiść.
   
   Rozdziały na przemian opisują powyższych bohaterów. Pierwszy rozpoczyna się programem telewizyjnym Króla. Nie będę tu streszczała po kolei każdego rozdziału, ale ogólnie napiszę co w trawie piszczy.
   
   Król jest kontrowersyjnym prowadzącym, zawsze stawiającym na swoim. Jak to w takim przypadku bywa, PREZES I MAŁYSZ mają z nim sporo problemów, nie zwalniają go jednak, bo przynosi spore dochody. Joanna coraz częściej odwiedza Polskę. Dostaje nawet propozycję od samego prezydenta, żeby zaprojektowała park na styl CENTRAL PARKU. Nie taki jednak plan ma Joanna. Odwiedza historyczne miejsca, czyta tablicę pamiątkową TCHORKA czyli tablice o wspólnym wzorze, stworzone na podstawie projektu Karola Tchorka z 1949 roku, upamiętniające znajdujące się w Warszawie miejsca walk i męczeństwa z czasów II wojny światowej. Ma wyrzuty sumienia, że wyjechała do Szwecji, a to przez ten kraj Polska musiała przeżyć POTOP SZWEDZKI. W tym momencie postanawia, że park będzie "historyczny", a na środku znajdzie się pusty pawilon, w którym usłyszymy głosy historii.
   
   Za Joanną przyjeżdża do Polski Jose, niestety ich kontakt staje się coraz słabszy, coraz rzadziej się widują. Gdzieś tam po drodze Król poznaje Joannę i zakochują się. Miłość sprawia, że prezenter zmienia sposób prowadzenia swojego programu. On już nie mówi, ale mówią zaproszeni goście - starzy ludzie, którzy przeżyli większość zawirowań historycznych w naszym kraju... Wiele się zmienia...
   
   Wszystko to jest przeplatane wspomnianymi wcześniej wtrąceniami w stylu "spieprzaj dziadu" , "Smoleńsk", " NIC TAK MENA NIE UPIĘKSZA JAK WALIZA CORAZ WIĘKSZA" itd.
   
   Autor oprócz wielkiego patriotyzmu i symboli historycznych pokazuje nam w prześmiewczy sposób naiwność ludzką. Pokazuje jak media potrafią sterować ludźmi, jak niewiele zależy od nas...
   
   Dziwna to książka. Początkowo myślałam, że nie dam rady jej przeczytać. Czytałam i odkładałam, denerwowałam się i znów po nią sięgałam... Dopiero kiedy skończyłam, zrozumiałam jej sens i mimo, że nadal nie wszystko jest dla mnie jasne, mogę powiedzieć, że podobało mi się. Podobało mi się, bo czytanie wymagało ode mnie wysiłku i było dla mnie sporym wyzwaniem. Analizowałam publikację jak za starych dobrych czasów szkoły podstawowej, z tym, że tu nie pomagał mi nauczyciel. Na pewno jest to książka ambitna, nawet bardzo, która potrafi wciągnąć. Autor jednak trochę namieszał, pisząc ją w taki trudny sposób. Czytając, odnosiłam wrażenie, że coś mu dzwoniło, ale nie do końca wiadomo w jakim kościele.
   
   Wielka szkoda, że powieść, która chwilami jest wierszem,  skierowano do bardzo wąskiego grona odbiorców, bo warto by było pokazać kawał naszej historii szerszemu gronu czytelników. Warto by było opowiedzieć młodym o ucieczkach i powrotach Polaków, o walce o lepsze jutro... Niestety, przeciętny czytelnik, który chce czytać, a nie analizować każde zdanie po pięć razy, nie sięgnie po "WIRUSA" bo... jest za ciężki... za trudny... za poważny...
   

3. http://literackie-zamieszanie.blogspot.com/ Izabela Łęcka; 2016-07-14

   Książka jest dosyć cienka, a do sięgnięcia po nią skłoniła mnie okładka z rycerzem, czy raczej zbroją rycerską. Bohaterowie to dziennikarz telewizyjny o charyzmatycznym głosie, Jan, którego dręczą dylematy dziennikarskie, czy pisać o świecie dobrym, czy złym, czy pokazywać Polskę szczęśliwą, czy odwrotnie - pełną wynaturzeń. Druga bohaterką jest Joanna, o złamanym sercu. 

   Książka jest pełna cytatów o odniesień do rzeczywistości i do kultury oraz aluzji do rozmaitych ważnych wydarzeń z niedawnej współczesności. Mniej więcej wszystkie zrozumiałam i odcydrowałam, każde z osobna, ale w całości nie. I tutaj chciałam serdecznie przeprosić książkę, bo nie zrozumiałam całości, nie odczytałam przekazu, poza tym, że można o naszej rzeczywistości mówić, że jest dobra lub zła. Całość okazała się za mądra dla mnie. Brakowało mi wydarzeń i fabuły. Po jej przeczytaniu czuję, że nie wiem z niej niczego. 

   A szkoda, bo na LubimyCzytać widzę, że książka ma swoją wierną grup fanów. 

4. moznaprzeczytac.pl Paweł Marek; 2016-05-30

   Mentalność naszego narodu ma jedną zasadniczą wadę, która wychodzi z nas w najmniej spodziewanym momencie, a która sprawia, że nie możemy porozumieć się między sobą. Idealnie odda to zdanie z bajki Aleksandra Fredry "Wolnoć Tomku w swoim domku".Nikt nie lubi kiedy ktoś obcy wtyka swój nos w nasze sprawy. Przez dziesięciolecia Polacy byli pod wpływem władzy komunistycznej, która bardzo skutecznie potrafiła zarysować różnice pomiędzy ludźmi. Właśnie na tej zasadzie. Przestaliśmy się interesować losem innych rodaków, pilnowaliśmy własnych spraw i z czasem, przyjęliśmy takie zachowanie za coś zupełnie normalnego. Wyalienowaliśmy się z życia innych, na własną prośbę, zapominając, że przecież wspólnie tworzymy coś większego. Jakby wyglądało nasze życie gdybyśmy postąpili, chociaż w małym ułamku, na odwrót? Co by się stało gdybyśmy porzucili dawne spory i razem stanęli w szeregach liczonych w miliony, aby uczynić nasz kraj krainą mlekiem i miodem płynącą? Pan Dariusz Bugalski postanowił swoją książką "Wirus" skupić się na ogóle takiej transformacji, czyli całym kraju oraz na przemianie jaką mogą przeżywać poszczególne jednostki dotknięte jego myślą.
   
   „Wyobraźcie sobie kraj mlekiem i miodem płynący, drugą Japonię i Szwajcarię w jednym. Kraj czterdziestu milionów zadowolonych obywateli, kraj raj. W centrum sytej i spokojnej Europy. To Polska”.
   
   Takimi obietnicami, niemal magicznymi, próbuje nas zachęcić rewers książki. Robi to w sposób pospolity, bo oparty na odwiecznym wierzeniu Polaków, że coś znaczą, coś mogą osiągnąć, a ich głos jako narodu, coś znaczy w Europie. Fabuła książki jest jednak przewrotnie minimalistyczna w porównaniu do powyższego tekstu. Nie uświadczymy w książce "Wirus" pompatycznej, wręcz wyjętej ze sci-fi wizji naszego narodu, jako przodującego w kohorcie zjednoczonej Europy. Zamiast tego autor postanowił spojrzeć na przemianę w samych obywatelach, a konkretnie poszczególnych jednostkach. Żeby było ciekawiej, nie położył całej fabuły na barki nas samych, ale posiłkuje się obcokrajowcami, dzięki czemu uzyskuje dość szeroki pryzmat naszych przywar. Wszystko to jest szczelnie schowane pod postacią beletrystyki, ale czujne oko i sprawny umysł to wyłapie.
   
   Fabuła książki skupia się na trzech podstawowych postaciach: Prezenterze telewizyjnym, który urzeka wszystkich przed ekranami, młodej Pani architekt po przejściach, oraz nastolatkowi, który mało ma z Polską wspólnego, ale posiada Chopinowski talent muzyczny. Cała ta trójka, ma swoje własne opowieści związane z naszym pięknym krajem. Każde z nich na swój własny sposób przechodzi wewnętrzną transformację, której skutkiem jest nieunikniona kolizja z Polską i jej realiami. Dziennikarz zaczyna wątpić we własne słowa wysyłane w formie obrazu i dźwięku do milionów odbiorników, Pani architekt zaczyna wątpić w swój talent poparty jedynie pochodzeniem, i wreszcie młody muzyk, który w pogoni za marzeniami pragnie znaleźć się wśród laureatów Konkursu Chopinowskiego.
   
   Pomiędzy tymi wszystkimi opowieściami o głównych bohaterach, balansuje na granicy zauważalności, potrzeba, która tkwi w każdym z Polaków: potrzeba udowadniania całemu światu, że oto jesteśmy! Gotowi do heroizmu w imię ojczyzny, nawet za najwyższą cenę. Byle tylko ktoś nas zauważył, byle tylko nie okazało się, że siedzimy na szarym końcu jakiegoś rankingu, obojętne czy to w nogę, czy siatkę. Nie dać się zepchnąć na koniec. Tego właśnie się boimy: być na końcu,, nawet nie zauważeni. Temu strachowi stawia czoła książka "Wirus" która rozbudza w czytelniku nadzieję, że nie jesteśmy maluczkim narodem, że stać nas na więcej. To czy autor wywiązał się z postawionych obietnic, powinienem zostawić do waszego osądu, jednak osobiście uważam, że warto wybrać się na tą wycieczkę po naszych zaletach i wadach, jako narodu.

5. Kulturantki.pl Ewa; 2016-04-01

   „Wirus” Dariusza Bugalskiego jest tak nietypową w konstrukcji książką, że dość długo zastanawiałam się nad tym, jak w kilku zdaniach można o niej opowiedzieć. W każdym razie już na wstępie można rzec, że nie jest to lektura dla czytelników, którzy szukają czegoś prostego w odbiorze. Wymaga przemyśleń i skupienia. Jest za to idealna dla kogoś, kto poszukuje ambitnej lektury i niekonwencjonalnego podejścia autora. Jesteście ciekawi, co jest wewnątrz „Wirusa”?
   
   W książce pojawiają się zarówno elementy sugerujące, że jest ona powieścią, jak i takie, które można przyrównać do wiersza. Cała niemal ocieka patriotyzmem, symbolami polskości. Pojawia się w niej coś nierealnego, metafizycznego i fantastycznego, co zestawione jest z przyziemnością i rzeczywistością. Pojawia się w niej kilkoro bohaterów, których losy gdzieś się splatają. Żyjąca w Szwecji Joanna, to światowej sławy architektka, która przybywa do Warszawy, miasta swoich przodków, miasta, z którym zaczyna się utożsamiać. Jest i Jan Król, prezenter telewizyjny, który swym hipnotycznym głosem sprawia, że kobiety wariują. Występuje też kilka innych postaci, które także wiele wnoszą do książki, choć moim zdaniem nie są bohaterami pierwszoplanowymi.
   
   „[…] Było radośnie, pięknie i ubogo. Ludzie chcieli odtąd wreszcie – te słowa przekazywane z ust do ust dostały skrzydeł – posiadać sami siebie. Przedmioty, których nie potrzebowali, znoszono nad rzekę i żegnano je uroczyście. One przecież też potrzebują szacunku. Nawet telewizory. Służyły nam wiernie, więc powinniśmy im za to podziękować. Ze względu  na środowisko naturalne urządzano im symboliczny pogrzeb: palono tabliczko z imieniem i nazwiskiem właścicieli. „Dziękuję” – szeptali, wrzucając prochy do rzeki. […]”
   
   W historii ludzkości wiele było epidemii, pojawiały się, siały zniszczenie, po czym zanikały, bo po wielu latach chowania się w cieniu, znów ujrzało światło dzienne. A co gdyby wybuchła epidemia miłości? Dosłownie. Wyobraźcie sobie, że ludzie porzucają dotychczasowe życie, swój dobytek. Prawnicy, lekarze, politycy opuszczają swe domy, by mieszkać w namiotach na łonie natury. Współczesna muzyka jest wyparta przez wzniosłe utwory Chopina. Brzmi paradoksalnie? A gdyby na drugi dzień nagle epidemia minęła? Ludzie włożyliby sztywne koszule i krawaty, by znów biec za codziennością. Dla mnie wygląda to nieprawdopodobnie, a taka właśnie jest książka Dariusza Bugalskiego. Jeśli jesteście ciekawi, skąd się wzięły i dokąd prowadzą te paradoksy? Zapraszam do lektury „Wirusa”.

6. Charaktery Daria Grabda

   Komary rozniosły w Polsce wirusa miłości. Bogacze zrzucają markowe garnitury i dzielą się z biednymi. A w polskiej literaturze pojawił się Wirus Dariusza Bugalskiego.
   
   Telewizyjna gwiazda, oszust czy mesjasz Kim jest Jan Król, który głosem doprowadza kobiety do ekstazy. Co łączy go z wirusem, który sprawia, że Polskę ogarnia epidemia miłości? W nowej książce Dariusz Bugalski pokazuje naszą podatność na manipulację. W krzywym zwierciadle ukazuje polskie społeczeństwo zmagające się z widmami historii. A zarazem próbujące dopasować się do nowej epoki, w której rządzą slogany reklamowe i mody. Poznajemy Joannę, światowej stawy architektkę, zmagającą się z uczuciem straty; poznajemy prezydenta, który kryje się pod peruką afro, by choć przez chwilę zaznać prywatności, a na dłoni ma wytatuowane „hate" i „love" - wystarczy, że splecie dłonie, a miłość zwycięża nienawiść.
   
   Jest producent telewizyjny marzący o programie, który zmieni oblicze ziemi; póki co ćwiczy muskulaturę, motywowany sloganami wytatuowanymi na ciele.
   
   Czy można inaczej Uwolnić się od dyktatu rzeczy, zamieszkać w ziemiance, dzielić się wiedzą i miłością z ludźmi? Na ile nowy ruch społeczny jest kolejną modą, którą można dobrze sprzedać? Wirus to opowieść o tym, jak trudno wyjść ze strefy komfortu, by zmienić coś w swoim życiu. Czy wirus wywołujący miłość może w tym pomóc?

7. grafomanya.wordpress.com

   Jak mam zrecenzować tę książkę – pisany prozą poemat współczesnego wieszcza? Tę króciutką, pełną narodowych ikon i odwołań opowieść o Polsce… Gdzieś, kiedyś, jutro, wczoraj, a może właśnie dziś? „Wirus”Dariusza Bugalskiego to rzecz o ojczyźnie z naszych snów. Może najprościej będzie zacząć cytatem:
   
   „Spełniało się marzenie pokoleń Polaków, którzy rok w rok przy wigilijnym ogniu choinkowych świeczek (…) składali sobie niezmiennie życzenia spokoju i normalności. Stali w przeciągu i próbowali wsadzić nogę w szczelinę między jedną a drugą epoką, między jedną a drugą wojną, powstaniem, rewolucją, zjazdem partii komunistycznej. Marzyli o tym, żeby choć przez chwilę pobyć w ciepłym pokoju. No i proszę: odkąd uspokoiły się tutejsze zadymy, odkąd niebo nad Polską przestało się zanosić historycznymi zmianami, zaczęło się zanosić na to, że światowej sławy architektka Joanna Karlfeldt będzie do nas przyjeżdżać jeszcze częściej.”
   
   Joanna przybywa ze Szwecji do kraju przodków na zaproszenie Prezydenta. Wybranego zdecydowaną większością, co nie ma znaczenia, bo teraz mało kto (zaledwie 30% rodaków) potrafi przypomnieć sobie jego nazwisko. Do tego stopnia jest zwyczajnie, normalnie w tej nowej, sytej Polsce. Ludzie lepiej pamiętają fakt, iż Prezydent to ten gość z „LOVE” i „HATE” wytatuowanymi na kostkach rąk, niż że nazywa się tak-a-tak. Spokojna rzeczywistość trwa. Panuje syta błogość. Społeczeństwo bezrozumnie żyje medialną papką, a dziennikarze muszą szukać coraz to nowych sposobów na pobudzenie swoich odbiorców. Tylko… czy to ma sens? Czy ktokolwiek chce być jeszcze intelektualnie pobudzany?
   
   Życie nie znosi próżni. Normalność nie jest dana raz na zawsze. Polskę Anno Domini nie-wiadomo-kiedy opanowuje więc epidemia. Było miło, jest MIŁOŚĆ. Szlachetna zaraza zmienia brzydkich zjadaczy chleba w uduchowione Chopinem anioły. Rodacy porzucają syte posady, masowo włączają się w akcje pomocy ubogim, chcą naprawiać, ulepszać, uszlachetniać. Bogu dzięki nie trwa to długo. MIŁOŚĆ odchodzi, tak jak przyszła. Nagle i bez zapowiedzi. Wszystko wraca do sytej, spokojnej normalności. Prezydent jest zadowolony, ale oczywiście pamięta o tym, że:
   
   BAKCYL (…) NIGDY NIE UMIERA I NIE ZNIKA (…) CZEKA CIERPLIWIE.
   
   Z pewnością kiedyś powróci. Dla nauki i na nieszczęście ludzi. A może na ich szczęście? Kto wie?

więcej recenzji

ukryj recenzje